Τους τελευταίους μήνες, είδαν το φως της δημοσιότητας άρθρα, στα οποία οι «ανένταχτοι» συγγραφείς τους πλασάρουν απόψεις και ιδέες με τη φιλοδοξία να υποδείξουν ένα μίνιμουμ μεταβατικό πρόγραμμα στο οποίο θα μπορούσαν, να συμφωνήσουν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας «αμοιβαίες» υποχωρήσεις, για έναν και μοναδικό υπέρτατο σκοπό: Tο καλό της χώρας και του λαού, ώστε, όπως λένε, να ανακοπεί ο κατήφορος, και όχι μόνον (όπως μας διαβεβαιώνουν) να ανοίξει και ο δρόμος προς το σοσιαλισμό.
Οι συγγραφείς αυτοί (γνωστοί «άγνωστοι») υποδεικνύουν στο ΚΚΕ να εγκαταλείψει τον «απομονωτισμό» του, να κάνει πίσω από τη θέση του για άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ, προτάσσοντας αρχικά την έξοδο από την Ευρωζώνη, και προς τον ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι τόσο κατηγορηματικός για συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ας υιοθετήσει την έξοδο από το ευρώ.
Συστήνουν στο ΚΚΕ να απεμπολήσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, που αποτελεί συνειδητή συμβιβαστική πρόταση στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας των αντικαπιταλιστικών και αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων, να υιοθετήσει μια άλλη κυβέρνηση που άλλοτε την ονοματίζουν αριστερή, άλλοτε κάπως αλλιώς, πάντως μια κυβέρνηση που δρα στα όρια του καπιταλισμού, διαβεβαιώνοντας ως «σύγχρονοι μαρξιστές» ότι αυτή μπορεί να γίνει ιμάντας μετάβασης προς τη σοσιαλιστική εξουσία (άλλο τώρα ποιον σοσιαλισμό επαγγέλλονται). Συστήνουν στον ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να αναζητεί συνεργασίες προς τα δεξιά του, και να κάνει λίγο πίσω και αυτός (δεν λένε στο ζήτημα της διακυβέρνησης, της πολιτικής εξουσίας γιατί πιο πίσω δε γίνεται να κάνει από εκεί που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να συμπέσει με το οπισθοχωρούν συνεχώς ΚΚΕ.
Οι συγγραφείς αυτών των άρθρων άρχισαν να βγαίνουν και στα ΜΜΕ, αφού οι δημοσιογράφοι και οι εντολείς τους ανακάλυψαν ότι έχουν φρέσκο πολιτικό λόγο, έχουν κάτι νέο να πουν σε σχέση με τα τετριμμένα που συνήθως ακούγονται!
Υιοθετούν αυτές οι απόψεις (κάνοντας ως άλλοθι και κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ) χρησιμοποιώντας όρους και ορολογίες που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το ΚΚΕ όπως Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο ακόμα και Λαϊκό Μέτωπο, τη Λαϊκή Συμμαχία. Δηλαδή αυτοπλασάρονται ότι είναι πιο κοντά στο ΚΚΕ σε σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλασάρουν απόψεις για Μέτωπο κινηματικού χαρακτήρα, ώστε να μην κατηγορηθούν για συμμαχίες κορυφής, αν και την ίδια ώρα ομολογούν ότι αυτό το Μέτωπο ή η Συμμαχία πρέπει να συμφωνηθεί από τα Κόμματα της Αριστεράς. Δηλαδή, προτείνουν ένα κίνημα συμμαχίας με καπέλο την κομματική συμβιβαστική, για το καλό πάντα του λαού, συμφωνία ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί που αποκαλύπτονται είναι όταν προσπαθούν, με πολύ ευλύγιστο πολιτικό λόγο, να περιγράψουν ποιες κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον από αυτήν τη συμμαχία. Υποστηρίζουν ότι το Λαϊκό Μέτωπο ή το ΑΑΔΜ εκφράζει τις κοινωνικές αριστερές δυνάμεις που εντάσσονται στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ, όλες ή ένα μεγάλο μέρος τους, τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή -όπως ισχυρίζονται- των ανένταχτων αριστερών, των προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών ανθρώπων. Οι ανένταχτοι μάλιστα θεωρούνται ως η προωθητική ύλη της συμμαχίας.
Ορισμένοι από αυτούς που έχουν πανεπιστημιακά, ακαδημαϊκά διπλώματα, ασπάζονται όπως λένε το μαρξισμό - λενινισμό, είναι οι αυθεντικοί μελετητές και εκφραστές του, καθορίζουν ότι οι κοινωνικές δυνάμεις διαχωρίζονται με βάση τις προσωπικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, σε δεξιά - αριστερά, συστημικοί και αντισυστημικοί, όταν ο διαχωρισμός «πλούσιοι και φτωχοί» έχει μόνο λογοτεχνική, προπαγανδιστική αξία, καθώς είναι αδύνατον (αυτός ο διαχωρισμός) να αναδείξει την κοινωνικοταξική διάρθρωση, ούτε την εσωτερική διαφοροποίηση μέσα στην εργατική τάξη, την αστική τάξη και τη διαστρωμάτωση των ενδιάμεσων στρωμάτων.
Φθάνουν, μάλιστα, στο σημείο να προσθέτουν και μια άλλη κοινωνική δύναμη, αυτούς που εμφορούνται ή δέχονται την επίδραση των ιδανικών και αξιών της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ, της ΕΔΑ κ.λπ. ξεχνώντας ότι πρόκειται για προηγούμενες γενιές που, ανεξάρτητα από το τι εμφορούνταν, τελικά στη σύγχρονη Ελλάδα της μεταπολίτευσης διαχωρίστηκαν πολιτικά σε οπαδούς και ψηφοφόρους όλου του φάσματος των κομμάτων. Τέτοιος είναι ο μαρξισμός - λενινισμός τους, κάλπικος.
Δηλαδή, το μέτωπο και η συμμαχία καθορίζεται με κριτήριο τι ψηφίζει ο καθένας και η κάθε μια, προσδιορίζεται ακόμα από περιστασιακές επιλογές ή και λίγο πολύ πιο μόνιμες στις συνθήκες της εξουσίας των μονοπωλίων. Ο όρος αριστερός και μάλιστα ως αυτοπροσδιορισμός αρκεί για να γίνει συνεργασία και μάλιστα Μέτωπο εξουσίας. Αν δε είσαι ανένταχτος είσαι ακόμα πιο πολύτιμος.
Συνιστά πρόταση - απάτη από την πλευρά αυτών που θέλουν να πολεμήσουν το ΚΚΕ, και, προκειμένου να οργανώσουν την πλαγιοκόπηση κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια του κόσμου. Αποτελεί δείγμα της εγγενούς φιλοδοξίας των ηγετών ή των επιθυμούντων να ηγηθούν καπελώνοντας το χώρο των ανένταχτων. Ο όρος ανένταχτος επιχειρείται να ταυτιστεί με την αντικειμενικότητα, με την ανιδιοτέλεια, με την ετοιμότητα για θυσίες ακόμα και αρχών αρκεί να ζήσει ο λαός καλύτερα. Δεν υπάρχουν ανένταχτοι ταξικά, ούτε ανένταχτοι ιδεολογικά και πολιτικά. Δεν λογίζονται, λοιπόν, ενταγμένοι μόνο αυτοί που μετέχουν ενεργά στις γραμμές των πολιτικών κομμάτων. Αυτοί είναι οργανωμένοι ενταγμένοι, υπάρχουν βεβαίως, και είναι μεγάλη πλειοψηφία και έτσι πάντα θα είναι, οι μη οργανωμένοι ενταγμένοι. Είναι άλλο πράγμα πόσο σταθερά ενταγμένος αισθάνεται ή είναι ο καθένας, η καθεμιά με πολιτικά, εκλογικά κριτήρια, τελικά όλοι ακόμα και αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν ξέρουν και δεν απαντούν, δεν ψηφίζουν, αντικειμενικά είναι ενταγμένοι με το δικό τους τρόπο.
Είναι πρόταση απάτης αυτών που θέλουν να γίνουν μεσολαβητές συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ, με το αζημίωτο, ας μας συγχωρεθεί να πούμε, αφού πρόκειται για ηγετικά στελέχη μιας τάσης, μιας άποψης, αρθρογραφούν επώνυμα ή κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία σε κάποιες περιπτώσεις, διδάσκουν από καθέδρας. Αυτοί εκφράζουν την προσαρμοστικότητά τους, καθώς δεν ελπίζουν να αλλάξουν το ΚΚΕ από τα μέσα, άρα πρέπει να κτίσουν ένα ακάνθινο συρματόπλεγμα από τα έξω. Λες και το ΚΚΕ δεν έχει ζήσει εμπειρίες συμμαχιών, δεν έχει βγάλει συμπεράσματα.
Το πραγματικό περιεχόμενο της πρότασής τους, που είτε μοιάζει είτε είναι μια παραλλαγή αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται και στο «μίνιμουμ πλαίσιο συνεργασίας» που προτείνουν. Εμφανίζονται να υιοθετούν θέσεις ακόμα και της αποδέσμευσης από την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους (όχι, βέβαια, άμεσα αλλά με μικρά πηδηματάκια όταν το κεφάλαιο επιδιώκει άλματα), δηλαδή πλασάρουν μια μικρή δόση προτάσεων «αλά ΚΚΕ». Ταυτόχρονα, συστήνουν και μια γερή δόση «αλά ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζοντας την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, λες και ο καπιταλισμός δε στηρίχθηκε στον κρατικό τραπεζικό τομέα, σε εκτεταμένες κρατικοποιήσεις ή κρατικοποιημένες από γεννησιμιού βιομηχανικές επιχειρήσεις, που βαφτίστηκαν αλλού εθνικοποίηση και αλλού κοινωνικοποίηση. Υποστηρίζουν τους συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (λες και δεν υπήρξε μεγάλος συνεταιριστικός τομέας στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο).
Δηλαδή, αρκεί μια κυβέρνηση της αριστεράς (με εισαγωγικά ή όχι δεν έχει τόση σημασία) στο έδαφος του καπιταλισμού να φτιάξει καλούς θεσμούς, την ίδια ώρα που δεν υπάρχει τομέας οικονομίας και στο εποικοδόμημα που να μην κυριαρχούν τα μονοπώλια, που να μη γίνεται συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Προτείνουν ακόμα εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, γνωστή απατηλή ορολογία που έχει λανσάρει προ πολλού το αστικό πολιτικό σύστημα. Αρκεί να θυμηθούμε τις εκλογές για τη συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των ΑΕΙ, ΤΕΙ, ή τους πολύ πρόσφατους θεσμούς που συγκροτήθηκαν με τις δήθεν ανεξάρτητες αρχές κ.λπ. Πρόκειται για διακοσμητικούς θεσμούς στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που, για μια περίοδο, χρησιμοποιήθηκαν και σχετικά πολύ γρήγορα πέρασαν στην αχρηστία.
Αλλά το αποκορύφωμα της αριστερής αντιιμπεριαλιστικής «επανάστασης» που υποστηρίζουν ότι θα καταφέρει η Λαϊκή Συμμαχία ή το Μέτωπο αφορά στον λεγόμενο εκδημοκρατισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, όλων των δημοσίων υπηρεσιών με τον εργατικό έλεγχο. Τώρα πώς είναι δυνατόν η εκμεταλλευόμενη τάξη που παράγει χωρίς να έχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής να ελέγχει αποτελεσματικά, πρακτικά τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, να κάνει έλεγχο και να τροποποιεί τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όλων των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αυτό ίσως το αφήνουν να μας το εξηγήσουν «μαρξιστικά» στην πορεία.
Εδώ μας θυμίζει την Φρανσουάζ Σαγκάν που τίμια και παστρικά έλεγε καλύτερα να κλαις σε μια «μερσεντές» παρά σε μια καλύβα. Μόνο που, με την πρότασή τους, ο λαός και μόνο ο λαός θα κλαίει στην καλύβα, οι υποστηριχτές μιας τέτοιας άποψης μάλλον θα κλαίνε, αν δεν χάσουν πλήρως το όποιο φιλότιμο τους απόμεινε, σε μια «μερσεντές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου