Αρλούμπες «μαρξολόγου»

Η γνωστή και μη εξαιρετέα «Εφημερίδα των Συντακτών» αφιέρωσε τη Μεγάλη Δευτέρα μία ολόκληρη σελίδα της στην εισήγηση της ΚΕ στο 19ο Συνέδριο ή τουλάχιστον …σε αυτό που ο συντάκτης του άρθρου κατάλαβε ως εισήγηση. Το άρθρο αποτελεί ένα κράμα χυδαίας διαστρέβλωσης της εισήγησης από τη μία και αστικής κριτικής αυτής της διαστρεβλωμένης εισήγησης από την άλλη. Κινείται δηλαδή στα γνωστά για την εφημερίδα λημέρια αντιμετώπισης των θέσεων του ΚΚΕ. Αυτό το κράμα, το οποίο κυριαρχείται από λογικές - και σε καμία περίπτωση διαλεκτικές – αντιφάσεις, διατυπώνει μεγαλόστομα την εξής γνώμη για την Εισήγηση: «Μη έχοντας κριτικό - διαλεκτικό χαρακτήρα, μένει εγκλωβισμένη στην αστική λογική, την οποία υποτίθεται ότι αντιμάχεται». Για να δούμε όμως τι εννοεί ο συντάκτης ως «αστική λογική» που διαπνέει το κείμενο...
Αναφερόμενος στη Λαϊκή Συμμαχία διερωτάται: «Πώς λοιπόν θα γίνει μία συνεργασία με άλλες λαϊκές δυνάμεις, με μη κομματικούς όρους, από τη στιγμή που απώτερος στόχος είναι η κατάκτηση της εξουσίας με κομματικούς όρους;». Ο συντάκτης κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ αναφέρεται στο κοινωνικό επίπεδο, στη συστράτευση όλων εκείνων των δυνάμεων που - παρά τις μεταξύ τους διαφορές - έχουν μεσοπρόθεσμο συμφέρον σύγκρουσης με τα μονοπώλια. Δεν αναφέρεται σε «κομματικούς όρους» του στιλ «ενότητα της αριστεράς», «κυβέρνηση της αριστεράς», οπαδός των οποίων είναι άλλωστε η εφημερίδα στην οποία δημοσιεύεται το άρθρο και η οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της προώθησης της «αριστερής» διαχείρισης του καπιταλισμού.
Στη συνέχεια ο συντάκτης διατυπώνει τη …ρηξικέλευθη θέση ότι η ίδια η έννοια του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της παραγωγής συνεπάγεται το «διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τη γνώση και σε αυτούς που δεν την κατέχουν, σε αυτούς που έχουν χαμηλό επίπεδο πείρας και σε αυτούς που ανήκουν στην ελίτ, που δεν είναι άλλη φυσικά από το κόμμα το οποίο αποτελεί το συνειδητό πυρήνα του κινήματος». Είναι σαφής η μετωπική σύγκρουση του συντάκτη με τη λενινιστική θεωρία του κόμματος νέου τύπου και τη σχέση μεταξύ τάξης και πρωτοπορίας της. Ο συντάκτης θεωρεί ότι «όλοι πρέπει να συμμετέχουμε εξίσου στις αποφάσεις», προβάλλοντας την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής περίπου ως εξής: Οι εργάτες ενός εργοστασίου παπουτσιών να αποφασίζουν αποκλειστικά οι ίδιοι τι θα παράγει το εργοστάσιό τους, ανεξάρτητα από τις ανάγκες που υπάρχουν για παπούτσια σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο συντάκτης ανακαλύπτει κυριολεκτικά ότι στην εισήγηση «οι έννοιες κεφάλαιο, χρήμα και εργασία γίνονται αντιληπτές όπως στην αστική σκέψη» και όχι ως κοινωνικές σχέσεις και αυτό γιατί «δεν φανερώνουν το γεγονός ότι εμείς οι ίδιοι τις διαμορφώνουμε στον βαθμό που υποτασσόμαστε στον παραλογισμό της αέναα αυξανόμενης παραγωγής». Του αξίζουν συγχαρητήρια μόνο και μόνο γιατί έχει καταφέρει να διαστρεβλώσει πολλαπλά το μαρξισμό μόλις σε δύο γραμμές. Καταρχήν αναδεικνύει ως εχθρό την επιδίωξη της «αέναα αυξανόμενης παραγωγής» και όχι την επιδίωξη της … αέναα αυξανόμενης κερδοφορίας, που αποτελεί και το βασικό νόμο της καπιταλιστικής παραγωγής.
Το δεύτερο τερατούργημα έχει να κάνει με τη λέξη «παραλογισμός», η οποία χρησιμοποιείται ξανά λίγες γραμμές πιο κάτω. Ο συντάκτης μάλλον εκτιμά ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί ανορθολογικά και όχι στη βάση συγκεκριμένων νόμων …
Και τα …μαθήματα μαρξισμού συνεχίζονται. Αφού φέρει στα μέτρα του την εισήγηση και της «φορτώνει» τη θέση ότι η όξυνση της αντιλαϊκής επίθεσης θα οδηγήσει αυτόματα στην ενίσχυση του εργατικού κινήματος, αφού χαρακτηρίσει «ντετερμινιστική αντίληψη της ιστορίας» αυτή την κατασκευασμένη από τον ίδιο θέση, στηλιτεύει την ανάλυση του νέου προγράμματος για την επαναστατική κατάσταση, υπονοώντας ξεκάθαρα ότι η ύπαρξη αυτής της κατάστασης δεν είναι και …απαραίτητη για να σπάσει ο λαός τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, αλλά μπορεί να γίνει και σε πιο …ήρεμες συνθήκες. Και συνεχίζει κατηγορώντας το ΚΚΕ πως δεν βλέπει ότι ήδη έχουν αναπτυχθεί οι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης επειδή υπάρχουν …πολλές αυτοκτονίες και ανεργία. Ο συντάκτης ας κοιτάξει τον καθρέφτη όταν μιλάει για αντιδιαλεκτική σκέψη. Αυτή η αντιδιαλεκτική σκέψη μάλιστα εκφράζεται και στην κατηγορία ότι το ΚΚΕ δεν δέχεται ότι έχουμε σήμερα συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ακριβώς για να αποφύγει την αυτοκριτική του, αφού σε τέτοιες συνθήκες θα έπρεπε να έχει την «πρωτοκαθεδρία στο κίνημα», κάτι που δεν ισχύει (αυτή η θέση του φαίνεται ότι άρεσε ιδιαίτερα στην εφημερίδα αφού την επέλεξε και ως τίτλο του άρθρου της).
Ταυτόχρονα βέβαια με τα παραπάνω ερμηνεύει τη διατύπωση ότι «δεν παραπέμπουμε τα πάντα στο σοσιαλισμό», αλλά «παλεύουμε για τα άμεσα προβλήματα» ως πάλη του Κόμματος για έναν «εξευγενισμένο καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο»! Και η διάλεξη τελειώνει με ένα απόσπασμα του Μαρξ για τα όρια του οικονομικού αγώνα και την ανάγκη της πάλης της εργατικής τάξης για την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Λόγω έλλειψης χώρου, θα σχολιάσουμε μόνο ότι το απόσπασμα αυτό μπορεί να εκληφθεί μόνο ως αυθόρμητη αυτοκριτική του συντάκτη…