Άνθρακες ο θησαυρός (ή τα αβγά του φιδιού φίδια βγάζουν. Ας είναι και ...χρυσομπογιατισμένα)

«Για διάφορους λόγους, δε θέλουμε να κρίνουμε την υπόθεση του νεαρού (20χρονου) ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γ. Κατίδη».Έτσι ξεκινάει η προχθεσινή (18/3) χρυσαυγίτικη ανακοίνωση στο ethnikismos.gr, με τίτλο «η ΑΕΚ, η Αριστερά και η προσφυγιά». Και καθώς οι ίδιοι αποφεύγουν να αναφέρουν έστω και έναν από τους ...διάφορους, δίνουμε εμείς έναν και μοναδικό λόγο, τον πιο προφανή: Όπως ο δολοφόνος που στο σχετικό ανέκδοτο φωνάζει να πιάσουμε τον κλέφτη που του έκλεψε το μαχαίρι και το κουβαλάει ...καρφωμένο στην πλάτη του, έτσι και ο φασιστικός συρφετός ετοιμάστηκε να δώσει μεγάλη παράσταση «ηρωοποίησης - θυματοποίησης» του φασισμού, που δήθεν όλοι οι «μπαμπούλες» (από τους οποίους ποτέ δεν λείπει η ...«μαρξιστική τρομοκρατία») τον καταδιώκουν. Μόνο που εκεί που ο «ήρωάς» τους έκανε κάτι αναφορές για το ...χαιρετισμό της Χρυσής Αυγής κι όλοι ετοιμάζονταν για το ...«μεγάλο ντου», ο ίδιος πολύ γρήγορα ανέκρουσε πρύμναν ...συνειδητοποιώντας ότι ανέκαθεν ήταν ...αντιναζιστής, αντιρατσιστής κι αντιφασίστας! Έτσι οι δύστυχοι, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, προτίμησαν το σκασμό,

αφήνοντας μονάχα τον λιγότερο ξακουστό και περισσότερο περιβόητο αοιδό της νύχτας να φοβερίζει τους πάντες

ότι από εδώ και στο εξής (μόνο;) και αυτός θα χαιρετάει με τον ίδιο τρόπο!

Κι αφού δεν είχαν τι να πουν επί του θέματος, όπως κάθε δημαγωγός που σέβεται τον αντικομμουνιστικό του εαυτό, ασχολήθηκαν με τις ανακοινώσεις των άλλων κομμάτων, για να καταλήξουν στο γνωστό τροπάρι τους ...ceterumcenseo..., οι κομμουνιστές ήταν και παραμένουν προδότες:

«...Κατά τρίτον, είναι τρεις φορές ντροπή και αίσχος να μιλάνε για προσφυγιά και ξεριζωμό εκείνοι που δήλωναν χαιρέκακα πως "όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ" (τα κεφαλαία δικά τους). Τέλος, είναι πολλές φορές ντροπή και αίσχος να μιλάνε τα κόμματα της αριστεράς για την προσφυγιά, η οποία προκλήθηκε από τους Τούρκους του Κεμάλ, οι οποίοι είχαν την αμέριστη υποστήριξη - ηθική και υλική - της τότε Σοβιετικής Ένωσης, που είχε επικεφαλής της τον "Θεό" των αριστερών Λένιν. Βγάλτε, λοιπόν, το σκασμό παλιοπροδότες!». Τι να «πρωτοθαυμάσει» κανείς σ' αυτό το - χωρίς καν παραπομπές, έστω στους «Σοφούς της Σιών» ή την ελληνική μυθολογία - παραλήρημα;

Κατά πρώτον: Προδότες των αστοτσιφλικάδων δεν ήταν ποτέ οι κομμουνιστές γιατί απλά η προδοσία προϋποθέτει τη συνεργασία. Και για τους κομμουνιστές προδοσία θα ήταν ακριβώς αυτό που θέλουν οι φασίστες, δηλαδή να ξεπουλήσουν την εργατιά και τους αγρότες στην κεφαλαιοκρατία! Στη δική τους συνομοταξία, προδότης πρέπει μάλλον να θεωρείται ο αρχηγός τους, που, όντας άμεσος συνεργάτης του φυλακισμένου δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου και αρχηγός της νεολαίας του κόμματός του (ΕΠΕΝ), τον εγκατέλειψε (τον «πρόδωσε») κατηγορώντας τον μάλιστα για «εξ' αφελείας» συνεργάτη του σιωνισμού! Προδότες των εργαζομένων είναι συνολικά τα φασιστικά τάγματα εφόδου και όσοι συνεργάτες τους «δίνουν» εργάτες σε καπιταλιστές κυριολεκτικά για μια μπουκιά ψωμί!

Κατά δεύτερον: Είναι στη φύση όχι μόνο των φασιστών, αλλά και όλων των άλλων απολογητών των αστών, μετά από ήττες που φέρνουν διπλή και τρίδιπλη δυστυχία στους λαούς να εφευρίσκουν διάφορους μύθους και αποδιοπομπαίους τράγους, ακριβώς για να αποκρύψουν την καταστρεπτική για τους λαούς δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και μεγαλύτερες αγορές, τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών για ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο μύθος της «πισώπλατης μαχαιριάς» (Dolchstoßlegende) στην ηττημένη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία. Ένας μύθος που πλάστηκε από αστούς ιδεολόγους και στρατοκράτες και καλλιεργήθηκε στο έπακρον από τους εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ, για να στοχοποιήσει την Νοεμβριανή εξέγερση/επανάσταση του 1918, ως δήθεν αιτία των μεταπολεμικών δεινών του γερμανικού λαού. Έτσι ήθελαν να αθωώσουν τα γερμανικά μονοπώλια, τη χρηματιστική ολιγαρχία της Γερμανίας, τους πραγματικούς δηλαδή υπαίτιους του πολέμου και της δυστυχίας. Ο μύθος αυτός δημιουργούσε ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη νίκη της Γερμανίας θα έφερνε και βελτίωση της ζωής του λαού, οπότε η επανάληψη του εγχειρήματος έπρεπε να είναι θεμιτή και για τα λαϊκά στρώματα. Αυτό το «μοτίβο» αντέγραψε και η αστική τάξη στην Ελλάδα αναφορικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μόνο που ούτε οι λαοί των κρατών που νίκησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν πέρασαν καλύτερα! Και αυτοί κλήθηκαν να κάνουν τρομερές θυσίες, στο όνομα της μεταπολεμικής «ανοικοδόμησης της εθνικής οικονομίας», θυσίες που τελικά πήραν απάνθρωπες διαστάσεις με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 1929-31 και τελικά με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κατά τρίτον: Επειδή στο φασισμό αρέσει γενικά να «τσαλαβουτάει» στην ιστορία για να χρησιμοποιεί μόνο ό,τι στοιχεία θέλει ή ό,τι στοιχεία κατασκευάζει, και επειδή ο υπηρετών τους Έλληνες καπιταλιστές φασισμός όχι μόνο έχει κάνει «θεό» τον Ι. Μεταξά, αλλά χαιρετάει χιτλερικά όπως και εκείνος: Πώς χαρακτηρίζουν αλήθεια τον τότε μοναρχικό Μεταξά, που όχι μόνο τάχθηκε ενάντια στη μικρασιατική εκστρατεία, αλλά και επιδίωξε προς το τέλος του πολέμου (κατά τη διενέργεια του «κινήματος» Πλαστήρα - Γονατά) ακόμα και πολιτική συνεργασία (!) με τους κομμουνιστές (κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ενάντια στους βενιζελικούς) και καταδέχθηκε μάλιστα, ενώ ήταν στρατιωτικός, να συναντήσει στις φυλακές Συγγρού τον τότε εκεί φυλακισμένο «επί εσχάτη προδοσία»(!!) Γραμματέα του ΣΕΚΕ(Κ) Γιάννη Κορδάτο;

Όσον αφορά στους κομμουνιστές, είναι ξεκάθαρο πως τιμή του λαού δεν θεωρούσαν (και σωστά) ούτε την τιμή του στέμματος, ούτε την τιμή των αστών «εκσυγχρονιστών». Και είναι προς τιμήν τους που δεν αποδέχθηκαν το ρόλο «νεροκουβαλητή» ούτε για τους «σωτήρες» της μοναρχίας, ούτε γι’ αυτούς της αστικής δημοκρατίας, αλλά πάλεψαν ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους για τη λύτρωση της εργατικής τάξης και των φτωχομεσαίων στρωμάτων από τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τους πολέμους, για την αποτίναξη του (συλλογικού) καπιταλιστή δυνάστη.

Εν κατακλείδι: «...Σας υπενθυμίζουμεν μόνον ότι το Κόμμα μας αρχικώς αντετάχθη κατά της μικρασιατικής εκστρατείας και ουδεμίαν στιγμήν και εις την χειροτέραν ακόμη περίοδον της κωνσταντινικής παλαιοκομματικής τρομοκρατίας δεν ανέστειλε την πολεμικήν του κατά της εξωτερικής εκείνης πολιτικής, η οποία ωδήγησεν παρά την θέλησίν της την ελληνικήν νεολαίαν εις το Σαγγάριον δια να αφίση, χάριν των συμφερόντων της δυναστείας του Κωνσταντίνου αφ' ενός και προς εξυπηρέτησιν των αγγλογαλλικών πλουτοκρατικών συμφερόντων ως και προς πλουτισμόν της εντοπίας κεφαλαιοκρατίας αφ' ετέρου, τα κόκκαλά της και να γίνη έκτοτε η κυριωτέρα αφορμή του εκπατρισμού και της προσφυγοποίησεως του έξω ελληνισμού. Υπενθυμίζομεν ακόμη ότι εγκαίρως προείπεν το Κόμμα μας το αδιέξοδον της μικρασιατικής περιπετείας και συνέστησεν επί κυβερνήσεως Γούναρη ν' ανατεθή η διαιτησία εις την σοβιετικήν Ρωσίαν, η οποία ήτο πρόθυμος ως αμερόληπτος διαιτητής να διευκολύνη την δικαίαν λύσιν της μικρασιατικής εμπολέμου ελληνοτουρκικής διαφοράς. Αλλ' ο παλαιοκομματισμός αγέρωχος τότε διότι ο Λόϋδ Τζωρτζ και ο Κώρζον υπέσχοντο εις τον ηλίθιον Μπαλτατζήν και τον ηλιθιωτέρον Γούναρην απραγματοποίητον συνδρομήν και βοήθειαν, ήρχισε συστηματικόν διωγμόν κατά του Κόμματός μας και των αγωνιστών του. Αι φυλακίσεις, αι εξορίαι, αι ψευδείς κατηγορίαι επί εσχάτη προδοσία, τας οποίας φαύλοι και άτιμοι δικαστικοί και εισαγγελείς κατά παραγγελίαν του ιδίου Γούναρη και των ξένων πρεσβευτών κατασκεύαζον καθημερινώς κατά των αγωνιστών του Κόμματός μας και της εργατικής τάξεως, είναι οι μεγάλοι τίτλοι τιμής δια το Κόμμα μας το οποίον ούτε ηπτοήθη, ούτε εκάμφθη, αλλά ούτε και κατά ένα βήμα οπισθοχώρησεν από την γραμμήν της επιθέσεώς του κατά της ασκούμενης τότε επισήμου πολιτικής εις το ζήτημα της μικρασιατικής εκστρατείας...”90 χρόνια μετά παραμένουμε το ίδιο ανυποχώρητοι, το ίδιο δοσμένοι στην υπόθεση της εργατικής τάξης!

iΑπόσπασμα λογοκριμένης από το επίσημο κράτος ανακοίνωσης της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της 25ης Ιουλίου 1923. Βλ. «ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα», τόμος πρώτος, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1974, σελίδα 309. 

902.gr