Ο Σαμαράς συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω ως εκπρόσωπος όχι μόνο της ακραίας πολιτικής χυδαιότητας και της αχανούς ιστορικής αφασίας, αλλά και ως τυπικός εκπρόσωπος του «θηλασμού» εκείνου του άκρου που υποτίθεται καταγγέλλει
Ο Σαμαράς ζήτησε καταδίκη των φαινομένων βίας, σε οποιαδήποτε μορφή, από όπου και αν προέρχεται, χωρίς εκπτώσεις!!!
Ανέφερε επίσης ότι «δεν φοβόμαστε να αντιπαρατεθούμε σε όσους προτάσσουν τη βία γιατί αν εμείς κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι ακραίοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης» και πρόσθεσε ότι «η άκρα αριστερά συναντά την αναρχία, με το λαϊκισμό να αποτελεί το συνδετικό κρίκο και η άκρα δεξιά καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία και δηλητηριάζει τις κοινωνίες. Το χειρότερο είναι ότι και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και διαλύουν τις κοινωνίες».
Στο στόχαστρο της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη είναι βέβαια η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και αυτή θέλει να χτυπήσει. Στο πλαίσιο αυτό εκτός από την κρατική βία, την καταστολή και τον αυταρχισμό, με στόχο την υποταγή του λαού, επιχειρεί τη συκοφάντηση της πάλης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, αξιοποιώντας την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων, για να ταυτίσει το λαϊκό κίνημα με ενέργειες που καμία σχέση δεν έχουν με την οργανωμένη λαϊκή πάλη.
Μα, φυσικά, και υπάρχουν άκρα, εκπρόσωπε και υπηρέτη της πλουτοκρατίας, Σαμαρά.
Μόνο που όσοι Σαμαράδες - (ΒενιζελοΚουβέληδες) αναπαράγουν την θεωρία των «δύο άκρων», συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω ως εκπρόσωποι όχι μόνο της ακραίας πολιτικής χυδαιότητας και της αχανούς ιστορικής αφασίας, αλλά και ως τυπικοί εκπρόσωποι του «θηλασμού» εκείνου του άκρου που υποτίθεται καταγγέλλουν.
Το ένα άκρο, λοιπόν, για να μιλάμε συγκεκριμένα, είναι το άκρο των κεφαλαιοκρατών. Το άλλο άκρο είναι αυτό των προλετάριων.
Το ένα άκρο είναι αυτό των τραπεζιτών. Σαν αυτούς που παρέδωσαν στον Χίτλερ την εξουσία. Το άλλο άκρο είναι του υποθηκευμένου λαού στις τράπεζες.
Το ένα άκρο είναι αυτό των βιομηχάνων. Σαν αυτούς που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του Μεταξά. Αυτούς είναι που υπηρετούν οι κυβερνώντες. Τέτοιοι, βιομήχανοι, μεγαλομέτοχοι, πλουτοκράτες, είναι εκείνοι που απειλούν στις επιχειρήσεις τους, όπως έγινε με εργαζόμενους στη Λάρισα, ότι αν απεργήσουν ξανά θα φωνάξουν τη Χρυσή Αυγή. Το άλλο άκρο είναι οι μισθωτοί σκλάβοι.
Το ένα άκρο είναι οι τσιφλικάδες τύπου Μανωλάδας. Αυτοί που εκμεταλλεύονται και εγκληματούν κατά ανήμπορων μεταναστών. Το άλλο άκρο είναι οι σύγχρονοι «μπάρμπα Θωμάδες».
Το ένα άκρο είναι οι εφοπλιστές. Σαν αυτούς που τάιζε η χούντα. Σαν αυτούς που η αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης τους έχει παραχωρήσει φορολογική ασυλία. Σαν αυτούς, για τους οποίους ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος διαμαρτυρόταν (σ.σ.: στην 1η Συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 2013) ότι τους «βάζουμε συνεχώς φόρους»! Το άλλο άκρο είναι οι ναυτεργάτες και ο υπό ομηρία μισός πληθυσμός μιας νησιωτικής χώρας.
Αυτά είναι τα κοινωνικά άκρα στον «ελεύθερο κόσμο» τους. Στην «ελεύθερη οικονομία» τους. Στον καπιταλισμό τους. Στον κόσμο των Σαμαράδων.
Και όπως συμβαίνει στις κοινωνίες των άκρων, το κάθε άκρο, εν προκειμένω της πλουτοκρατίας, έχει τις πολιτικές του εκφάνσεις, που όμως λειτουργούν μεταξύ τους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία που ρίχνουν νερό στον ίδιο καπιταλιστικό μύλο.
Ας μας πουν, λοιπόν, οι περί των «άκρων» Σαμαράδες:
Τελικά, το άκρο της δικής τους πλουτοκρατίας, του δικού τους καπιταλισμού, της πλουτοκρατίας που αυτοί εκπροσωπούν, είναι μια άλλη, κάποια λιγότερο ακραία πλουτοκρατία, είναι λιγότερο καπιταλισμός, από εκείνη την πλουτοκρατία και από εκείνον τον καπιταλισμό, τον καπιταλισμό των κοινωνικών άκρων και της κοινωνικής αγριότητας, που υπηρετούν ο ναζισμός και ο φασισμός;
Κι ας μας πουν, επίσης:
Αν ο καπιταλισμός των ναζί είναι ίδιος, σε επίπεδο οικονομικών και παραγωγικών σχέσεων, με τον καπιταλισμό των αστών δημοκρατών (και είναι), τότε ποιος είναι εκείνος που πολιτικά καλλιεργεί, που συντηρεί, που τροφοδοτεί και διατηρεί ως δολοφονικό όπλο στη φαρέτρα του καπιταλιστή την πολιτική αγριότητα του ναζισμού και του φασισμού, για όποτε εκείνος - ο καπιταλιστής - το χρειαστεί;
Από το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εκδόθηκε το παρακάτω σχόλιο με αφορμή την ομιλία Σαμαρά για τα άκρα:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η ομιλία του πρωθυπουργού περί άκρων αποτελεί μια χυδαία προπαγανδιστική προσπάθεια να κρύψει την αντιδραστική θεωρία "νόμος και τάξη", τον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή σε βάρος του λαού, των εργαζομένων, των αγροτών και αυτοαπασχολούμενων που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους σε συνθήκες κρίσης. Είναι επίσης πασίγνωστο ότι το λαϊκό κίνημα δεν έχει καμία σχέση και είναι στον αντίποδα με τη φασιστική δημαγωγία και τις ρατσιστικές επιθέσεις τής κατά τον πρωθυπουργό λεγόμενης "ακροδεξιάς". Ο λαός συσπειρωμένος να αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και της εργοδοσίας».
Είχε πλάκα πάντως, που την ίδια μέρα μας έλεγε η ΟΝΝΕΔ για τη βία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο γιατί ψήφισαν υπέρ της χειροδικίας, αλλά γιατί το να σου μιλά η ΟΝΝΕΔ εναντίον της βίας, είναι σαν να σου μιλά ο Χίτλερ εναντίον του Άουσβιτς. Ή τα κανάλια εναντίον της προπαγάνδας...
Αλλά γιατί κάνει εντύπωση;
Δηλαδή ποια η διαφορά τους;
Της ΝΔ από του κόμματος των Ναζί;
Και στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαναν, και κρατούμενους βασανίζουν,τρομοκρατούν κι αυτοί, κάνουν την προπαγάνδα τους, λένε τα ψέματα τους, καπηλεύονται τη λέξη «Πατρίδα», δολοφονούν, όλα τα έχουν.
Δηλαδή τι παραπάνω είχε ο Χίτλερ;
Παράνοια;
Μισανθρωπία;
Αλαζονεία;
Έχουν κι αυτοί.
Οι…ψήφοι του Καράμπελα και του Κεφαλογιάννη, για την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη, δεν δόθηκαν δώρο στην Χρυσή Αυγή από παρανόηση ή φιλεσπλαχνία αλλά από πολιτική πεποίθηση και συγγένεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις τάξεις της ΝΔ, υπήρχε πάντα ακροδεξιό μπλοκ, όπως και προσωπικότητες που έπαιζαν το ρόλο του Άδωνη.
Η διαφορά όμως του Σαμαρά με τους προηγούμενους αρχηγούς της ΝΔ, είναι πως όλοι οι προηγούμενοι δεν επέτρεπαν σε αυτό το χώρο ούτε να κυριαρχήσει, ούτε να εμφανίζεται ως επίσημη πολιτική του κόμματος.
Αντιθέτως ο Αντώνης Σαμαράς δίνει στην εσωκομματική ακροδεξιά ρόλο μαχητικής ιδεολογίας και στην ακροδεξιά εκτός κόμματος, συμπάθεια συγγενούς.