ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ την απόφαση του Γιούρογκρουπ για την Κύπρο, οι εξελίξεις επαληθεύουν αυτό που είπε το ΚΚΕ από την πρώτη ώρα: Αν ο λαός δε δυναμώσει το δικό του «όχι», το μέλλον που του ετοιμάζουν οι αστικές δυνάμεις μέσα κι έξω από τη χώρα του, θα ωχριά μπροστά σ' αυτά που έζησε και ζει τις πρώτες μέρες της υλοποίησης των αποφάσεων που πήραν από κοινού η κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι Ευρωπαίοι εταίροι της.
Η «αναδιαπραγμάτευση» των όρων της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, την οποία υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θα έκανε με καλύτερους όρους, ενισχυμένη από το «όχι» της Βουλής στην πρώτη απόφαση του Γιούρογκρουπ, κατέληξε σ' ένα νέο πακέτο, που, μεταξύ άλλων, προβλέπει «κούρεμα» μέχρι και 80% σε καταθέσεις τραπεζών και στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Αυτά θα είναι τα πρώτα θύματα, οι πρώτες μεγάλες απώλειες του λαού στον πόλεμο που τώρα κλιμακώνεται από την ΕΕ και τα κόμματά της,
προκειμένου να διαχειριστούν την κρίση. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα στην Κύπρο, όπως και σε ολόκληρη την Ευρωζώνη: Η καπιταλιστική κρίση, που δυσκολεύεται να κουμαντάρει το κεφάλαιο, για τον επιπλέον λόγο ότι ο τραπεζικός τομέας στην Κύπρο είναι διευρυμένος περισσότερο απ' ό,τι στην πλειοψηφία των χωρών της Ευρωζώνης.
Από τη σκοπιά, όμως, της αστικής διαχείρισης της κρίσης, η Κύπρος δε διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Το σύνολο των μέτρων που αποφασίζονται και θα αποφασιστούν, στοχεύουν στη ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης, στην παραπέρα μονοπώληση τομέων της οικονομίας και βέβαια στην ελεγχόμενη (για την ώρα) καταστροφή συσσωρευμένου κεφαλαίου.
Η πορεία αυτή δρομολογήθηκε όταν η Κύπρος, από το 2011 ακόμα, ζήτησε η ίδια τη βοήθεια της Ευρωζώνης, για να διαχειριστεί τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στην οικονομία της, η οποία είχε μεγάλο βαθμό διασύνδεσης με την ελληνική, που βρισκόταν σε κρίση και ετοιμαζόταν να «κουρέψει» ομόλογα για να καταστρέψει κεφάλαιο.
Η ζημιά στις κυπριακές τράπεζες απ' αυτό το «κούρεμα», ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αφού η κυπριακή οικονομία βρισκόταν ήδη σε τροχιά συρρίκνωσης: Από ανάπτυξη 1,3% το 2010, κατέγραψε μείωση 0,5% το 2011, επίσης μείωση 2,4% το 2012 και για το 2013 προβλέπεται παραπέρα συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 3,9%, σύμφωνα με τη Στατιστική της Υπηρεσία. Η κρίση, δηλαδή, χτύπησε την πόρτα της Κύπρου, όπως ήταν αναπόφευκτο να γίνει, και το πρόβλημα με τις ελληνικές τράπεζες απλώς επιδείνωσε την κατάσταση.
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΔΟΜΕΝΟ: Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είναι μέρος της αστικής διαχείρισης της κρίσης, ανεξάρτητα απ' το μείγμα της και από το πού θα βρεθούν τα λεφτά. Αν θα αντληθούν, δηλαδή, από διμερή δάνεια, από το Μηχανισμό Στήριξης, από εσωτερικό δανεισμό, αν οι τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν απευθείας από τους μηχανισμούς της ΕΕ, ή αν θα μεσολαβήσει το κράτος.
Σίγουρο ήταν επίσης, και αποφασισμένο από την αρχή, ότι ο τραπεζικός τομέας στην Κύπρο θα έπρεπε να συρρικνωθεί και, για να καταστεί βιώσιμος, αλλά και για λόγους που επιβάλει ο ανταγωνισμός με τις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης. Από αυτήν την άποψη, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ο δρόμος που άνοιξε η πρώτη απόφαση του Γιούρογκρουπ, ήταν μονόδρομος για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που διακήρυτταν σε όλους τους τόνους ότι αναζητούν λύση σε συνεννόηση με την Ευρωζώνη.
Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στο «όχι»; Η προσπάθεια να διασώσουν ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας στην Κύπρο και ξένους συνεταίρους τους, κυρίως ρώσικα κεφάλαια, προσδοκώντας στήριξη από άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ιδιαίτερα από τη Ρωσία. Από εκεί και πέρα, δύο πράγματα αποδείχτηκαν:
Πρώτο, ότι καμιά καπιταλιστική χώρα δε χαράζει στρατηγική με κίνητρο τη φιλευσπλαχνία, αλλά με κριτήριο τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία αρνήθηκε να βοηθήσει με απευθείας και άμεση χρηματοδότηση την Κύπρο, αξιολογώντας ως αμφίβολα ή λειψά τα ανταλλάγματα, αφού μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται από τις σχέσεις της με χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Γερμανία.
ΔΕΥΤΕΡΟ, ΟΤΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ» στην ΕΕ, είναι ανύπαρκτα σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα του λαού. Το «όχι» της Βουλής υποτίθεται ότι θα αύξανε τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της κυβέρνησης, θα φόβιζε ή τουλάχιστον θα ανησυχούσε τη λυκοσυμμαχία. Ομως, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα στην Κύπρο, δεν έχουν στρατηγική ρήξης, αλλά παραπέρα ενσωμάτωσης στον ιμπεριαλισμό και τις Ενώσεις του. Δεν εχθρεύονται τα μονοπώλια, αλλά θέλουν την ενίσχυσή τους και μ' αυτό το κριτήριο χαράσσουν στρατηγική. Αυτό δείχνει η ομόθυμη απόφασή τους να ενταχθούν με τυμπανοκρουσίες στην ΕΕ και μετά στην Ευρωζώνη. Αυτό δείχνει η διαπραγμάτευση με την τρόικα και τα 25 μνημονιακά νομοσχέδια, που, με μεγάλη πλειοψηφία, ψήφισε η κυπριακή Βουλή από το 2012.
Αυτό δείχνει και η απόφαση της κυβέρνησης Αναστασιάδη να προωθήσει με το «καλημέρα» την ένταξη της χώρας στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, σε μια περίοδο που το ΝΑΤΟ δείχνει πιο αγριεμένο τα δόντια του στους λαούς. Αυτό, σε τελική ανάλυση, δείχνει και το γεγονός ότι η εκλογή Αναστασιάδη χαιρετίστηκε από την ΕΕ σαν η καλύτερη επιλογή για να προχωρήσουν οι προσυμφωνημένες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες έχει αποδεχτεί η Κύπρος με την ένταξή της στην ΕΕ.
Αυτές τις μεταρρυθμίσεις θα περιλαμβάνει το μνημόνιο που θα συμφωνηθεί σε λίγες μέρες και οι βασικές του κατευθύνσεις περιγράφονται στην απόφαση του Γιούρογκρουπ, μαζί με τις αποφάσεις για τις τράπεζες. Εκεί γράφεται καθαρά ότι η Κύπρος θα επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αυξήσει τη φορολογία στα φυσικά πρόσωπα, θα κάνει περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες για να πετύχει δημοσιονομικά πλεονάσματα και πάει λέγοντας. Επιπλέον, θα φορτωθεί δάνεια ύψους τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ, η διαβούλευση για την αποπληρωμή των οποίων - όπως έγινε και στην Ελλάδα - θα αποτελεί μόνιμη εστία για νέα μέτρα.
ΣΤΗ ΜΕΓΚΕΝΗ ΤΩΝ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ συμβιβασμών και αντιθέσεων είναι όμως μπλεγμένος και ο ορυκτός πλούτος της χώρας, που από μέσο για να ευημερήσει ένας λαός, μετατρέπεται στον καπιταλισμό σε πολυπόθητο λάφυρο, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε πόλεμο. Οι εξελίξεις στην Κύπρο δεν είναι άσχετες με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, που έχουν στο επίκεντρο τους υδρογονάνθρακες, τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος, για τον οποίο οι εξελίξεις είναι ιδιαίτερα πυκνές.
Η απόφαση του Γιούρογκρουπ πάρθηκε ύστερα από αλλεπάλληλα σουλάτσα των ΗΠΑ στην περιοχή, με τον Μπ. Ομπάμα να ενθαρρύνει την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας, και τη δεύτερη να ζητάει αμέσως συνεκμετάλλευση των κυπριακών υδρογονανθράκων, απειλώντας με διχοτόμηση. Με αφορμή αυτήν την εξέλιξη, ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι Τουρκία και Ισραήλ συζητάνε εδώ και καιρό τη συνεργασία τους στη μεταφορά του αερίου από τα κοιτάσματα της Αν. Μεσογείου προς την ΕΕ, παρακάμπτοντας τα σχέδια για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού μέσω Κρήτης - Πελοποννήσου.
Η Τουρκία είναι κόμβος αγωγών, αφού είτε προκριθεί ο ΤΑP, είτε ο Nabucco για το αζέρικο αέριο, μεγάλο μέρος του δικτύου τους θα αναπτυχθεί σε τούρκικο έδαφος. Είναι γνωστό επίσης ότι οι ΗΠΑ και άλλες χώρες της ΕΕ θέλουν να ενισχύσουν τη δυναμική του αζέρικου αέριου στο Νότιο διάδρομο, για να εξουδετερώσουν τα σχέδια για τον South Stream που θέλει η Ρωσία. Ολα αυτά «κουμπώνουν» τώρα, μαζί και η πίεση που ασκείται στην Ελλάδα να μην επιτρέψει στους Ρώσους να βάλουν στο χέρι τις ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ.
ΤΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ; Οτι η ΕΕ, η οποία θα διασφάλιζε τάχα την επίλυση του Κυπριακού βάσει του Διεθνούς Δικαίου και θα ήταν ο εγγυητής της ευημερίας για τον κυπριακό λαό, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το Νησί στη διχοτόμηση, πιθανότατα με ένα νέο «σχέδιο Ανάν». Εχει, επίσης, καθοριστική συμβολή στα δεινά του λαού που θα πληθύνουν το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης. Είναι υπόλογες απέναντι στο λαό οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις σε Κύπρο και Ελλάδα που τον παραμύθιαζαν (και συνεχίζουν να το κάνουν) για το χαρακτήρα της ΕΕ, το δήθεν «κεκτημένο» και την «αλληλεγγύη» της.
Η συζήτηση καταλήγει εκεί που ξεκίνησε: Σωτηρία για τον λαό στην Κύπρο και παντού είναι να συνειδητοποιήσει ότι στο έδαφος της αστικής διαχείρισης της κρίσης, καμιά μανούβρα, καμιά διαπραγμάτευση και καμιά συμμαχία με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή δεν μπορεί να δώσει αποτέλεσμα υπέρ του. Για να πιάσει τόπο ένα «όχι», πρέπει να ειπωθεί με τη στεντόρεια φωνή ενός λαού που αρνείται να θυσιαστεί για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση.
Πρέπει να έχει περιεχόμενο ενάντια στην ΕΕ και τα μονοπώλιά της, να ακυρώνει ελιγμούς των αστών και τερτίπια του τύπου «έξω από το ευρώ, αλλά μέσα στην ΕΕ», αυταπάτες και κοροϊδία για καλύτερη διαπραγμάτευση. Το «όχι» που μπορεί να βγάλει νικητή το λαό θα είναι γέννημα της πάλης του για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου