***
Βρισκόμαστε πλέον 3 βδομάδες πριν ανοίξει την αυλαία του το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στις 11 Απρίλη του 2013. Ηδη έχουν ολοκληρωθεί οι συνελεύσεις των ΚΟΒ, οι αχτιδικές και νομαρχιακές συνδιασκέψεις, ολοκληρώνονται οι Συνδιασκέψεις Περιοχών που εξέλεξαν τους αντιπροσώπους για το Συνέδριο.
Πρόκειται για Συνέδριο ιστορικής σημασίας, άλλωστε γι' αυτό έχει συγκεντρώσει και τα πυρά των αντιπάλων, κάθε είδους αντιπάλων. Το Κόμμα μας έχει συγκεντρώσει δεκαετίες τώρα, ιδιαίτερα τα τελευταία 20 χρόνια, τεράστια εμπειρία, τόσο θετική, που την αξιοποιούμε δημιουργικά, ενσωματώνοντάς την στις αποφάσεις μας, στις επεξεργασίες μας, στις θέσεις μας, όσο και αρνητική που τη μελετάμε, κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, βελτιώνουμε τη δουλειά μας, ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας.
Μέσα στις οργανώσεις, διεξάγεται πλατιά ελεύθερη συζήτηση των κομματικών ζητημάτων, ασκείται συντροφική κριτική και εκτίμηση των γεγονότων της κομματικής ζωής και δράσης. Το Κόμμα μας αξιοποιεί σήμερα, επωφελείται όσο αυτό είναι δυνατόν, από τις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για όσο γίνεται πιο αναλυτική συζήτηση του προβληματισμού των κομματικών μελών και στελεχών, των φίλων του Κόμματος. Με διεξοδική συζήτηση για μήνες μέσα στις οργανώσεις μας προσυνεδριακά, με αφορμή άλλα γεγονότα, συνδιασκέψεις, συσκέψεις, και άλλα, κάτι που δεν το έχουν πετύχει όλα μαζί τα υπόλοιπα κόμματα, που έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα μέσα, και χρηματικά και υλικά και άλλα, που έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, έχουν τον Τύπο και τα άλλα ΜΜΕ με το μέρος τους.
Εμείς υποστηρίζουμε και αποδείχνουμε ότι όλα τα άλλα κόμματα, εκτός από το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, λένε ψέματα, όταν επικαλούνται τη δημοκρατία. Δεν έχουν δικαίωμα να βάζουν στο στόμα τους το ΚΚΕ, την ώρα που όλο αυτό το συνονθύλευμα των οπορτουνιστών και η ηγεσία τους δεν ρωτάνε κανένα από τα μέλη τους, δε λειτουργούν οι οργανώσεις τους, στοιχίζονται γύρω από πρόσωπα με βάση την τηλεοπτική εικόνα και το σταρ σύστεμ, φραξιονίζουν συνεχώς και αλληλοϋπονομεύονται όλη την ώρα και άλλα γνωστά.
Οσοι σύντροφοι και φίλοι παρασύρονται από τις κραυγές τους, ακόμα και κάποιων ελάχιστων μέσα στο Κόμμα, αλλά κυρίως πρώην, πρέπει να ξέρουν ότι: η υπεράσπιση από μέρους τους μιας πλαδαρής, όχι γερά συσπειρωμένης κομματικής οργάνωσης, η εχθρότητά τους από την ιδέα της οικοδόμησης του κόμματος από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω, που την ονομάζουν γραφειοκρατική, η εχθρότητά τους προς κάθε ιδέα συλλογικότητας, ελέγχου, πειθαρχίας, η τάση τους προς την αυτονομία, την ύπαρξη τάσεων και άλλα ενάντια στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, οδηγούν σε ένα κόμμα που με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει υποχείριο της αστικής τάξης, θα ενσωματωθεί, θα μεταλλαχθεί, θα διαλυθεί.
Το κομματικό σώμα έχει τεράστια πείρα πλέον, αλλά και γνώση βαθιά των αρχών μας και αυτές θα υπερασπιστεί και υπερασπίζεται όπως φαίνεται και από την όλη προσυνεδριακή διαδικασία που ολοκληρώνεται με το Συνέδριό μας στις 11 έως 14 Απρίλη. Ηδη, οι Θέσεις της ΚΕ έχουν υπερψηφιστεί από την συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των χιλιάδων μελών του Κόμματος στις ΚΟΒ, καθώς και των μελών της ΚΝΕ, βρίσκουν την αποδοχή των φίλων του ΚΚΕ.
Τι έλυσε το 15ο Συνέδριο;
Το κεντρικό ζήτημα της στρατηγικής, δηλαδή, ποια αντίθεση θα λύσει η κοινωνική επανάσταση, ποια τάξη θα πάρει την εξουσία, το λύσαμε ακόμα από το 15ο Συνέδριό μας το 1996. Βέβαια, είναι περίεργο το γεγονός ότι όσοι υπεραμύνονται του 15ου Συνεδρίου στον προσυνεδριακό διάλογο, αποκρύπτουν το ζήτημα αυτό, κάνουν σαν να το έχουν ξεχάσει.
Σε εκείνο το Συνέδριο, καθορίστηκε ότι στην εποχή μας - εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στην επίλυση της βασικής αντίθεσης της κοινωνίας ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Οτι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, με κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης την εργατική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη, τη φτωχή αγροτιά, τα καταπιεσμένα μικροαστικά στρώματα της πόλης.
Το 15ο Συνέδριο προχώρησε στην επεξεργασία, με βάση το τότε επίπεδο ωριμότητας του Κόμματος, τη μελέτη των εξελίξεων στην Ελλάδα, τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων για την κοινωνική επανάσταση, την πολιτική συμμαχιών.
Υπάρχει πλούσια πείρα από την απόσπαση της τακτικής από τη στρατηγική, με σοβαρές και πολλές φορές δραματικές επιπτώσεις στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στις χώρες που θεωρούνται ηγετικές δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου πολύ έγκαιρα, εδώ και πολλά χρόνια, η αστική τάξη κατάφερε, με τη βοήθεια του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, να καταφέρει ένα μεγάλο χτύπημα, που φτάνει έως τις μέρες μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να «πάρουν ούτε ανάσα» τα κόμματα, το κίνημα εκεί.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή - πράγμα που το κάνουν κάποιοι σύντροφοί μας που έγραψαν και στον προσυνεδριακό διάλογο - ότι στις χώρες αυτές ενσωματώθηκαν, μεταλλάχθηκαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τα οποία μάλιστα είχαν κατακτήσει ισχυρές θέσεις στο κίνημα με αντανάκλαση στα κοινοβούλια των χωρών τους.
Κι όλα αυτά βέβαια, πάντα στο φόντο της επικρατούσας άποψης των δύο σταδίων της επαναστατικής διαδικασίας, στην άποψη ότι υπάρχει ένα ενδιάμεσο πολιτικό σύστημα εξουσίας, που δεν είναι ούτε αστικό, ούτε σοσιαλιστικό. Βλέπουμε στον προσυνεδριακό διάλογο, αλλά κυρίως στο διαδίκτυο, διάφορους, που περιδιαβαίνουν μάλιστα και κάνουν διαλέξεις, υπερασπιζόμενοι δήθεν το 15ο Συνέδριο και τις αποφάσεις του, φευγάτοι οι περισσότεροι σήμερα από το Κόμμα και άλλοι με το ένα πόδι στο Κόμμα και με το άλλο αλλού, να ξεχνάνε σκόπιμα, ότι τότε, στον προσυνεδριακό διάλογο, οι ίδιοι είχαν πολεμήσει το 15ο Συνέδριο, «υπεράσπιζαν» θέσεις προηγούμενου Συνεδρίου, του 10ου, το 1978, υπεράσπιζαν την αναγκαιότητα ύπαρξης σταδίων.
Σε τελευταία ανάλυση, πάντα κάτι εύρισκαν για να φρενάρουν επεξεργασίες του Κόμματος, πραγματικούς εκσυγχρονισμούς και μελέτη ουσιαστική της πείρας που θα το οδηγούσαν με σταθερή πυξίδα στην επαναστατική του τροχιά, στο λόγο ύπαρξης και δράσης του, στη βάση των εξελίξεων και των νέων μεγαλύτερων αναγκών της ταξικής πάλης. Αλλά είπαμε. Αυτός είναι ο οπορτουνισμός, συνώνυμος του τυχοδιωκτισμού και της εμπάθειας.
Πουθενά δε επιβεβαιώθηκε η γραμμή των σταδίων
Σήμερα, όμως, υπάρχει αρκετή πείρα, γνώση. Πουθενά δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά, ούτε στη χώρα μας, ούτε διεθνώς, ότι αυτή η γραμμή των δύο σταδίων, της συμμετοχής σε αστικές κυβερνήσεις ή άλλης διαχείρισης, όπως κι αν ονομάζονται, ότι δικαιώθηκε, ότι πέτυχε, ότι έστω άνοιξε την επαναστατική διαδικασία για την αλλαγή της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα, δυόμισι φορές συνέβη αυτό. Το 1944, με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας μετά την κατοχή, όταν ο οπλισμένος λαός υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, συμμετείχε σε κυβέρνηση με άλλες αστικές, μικροαστικές δυνάμεις και αναγκάστηκε να αποχωρήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κυβέρνηση που έγινε και αυτή το όχημα για να πάρει ανάσα η αστική τάξη της χώρας και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - σύμμαχοί της, ώστε να μπορέσουν σε συνέχεια να επιτεθούν στο λαϊκό κίνημα και να εδραιώσει τελικά την εξουσία τους, με ήττα του επαναστατικού κινήματος.
Η «μισή» φορά ήταν ήταν η κοινή εκλογική κάθοδος σε μέρος της επικράτειας της χώρας το 1963, με την Ενωση Κέντρου, το ένα από τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, εν ονόματι της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων για να μην έρθει η δεξιά. Συνεργασία που έδωσε την πλειοψηφία στην Ενωση Κέντρου, χωρίς συμμετοχή τότε της ΕΔΑ στην κυβέρνηση, που επίσης η κατάληξη είναι γνωστή. Το Κόμμα και η συμμαχία στην οποία συμμετείχε, το πλήρωσε ακριβά.
Και η πιο πρόσφατη φορά ήταν αυτή του 1989, με τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας για ειδικό σκοπό, να μην παραγραφούν τα σκάνδαλα Κοσκωτά που έγινε στα πλαίσια του ενιαίου τότε ΣΥΝ, με τη ΝΔ τους 3 μήνες και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τους άλλους 4 μήνες. Κυβερνητική συμμετοχή που την πληρώσαμε και την πληρώνουμε ακριβά και πολιτικά ακόμα και σήμερα, για να μην πούμε τις αρνητικές επιπτώσεις που έφερε στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και πλατιών λαϊκών μαζών, τις αυταπάτες και συγχύσεις που δημιούργησε.
Στο διεθνές κίνημα, πρόσφατο είναι το παράδειγμα του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, η αρνητική πείρα από τη συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, που δε δικαιολογείται ακόμα και με το επιχείρημα - πρόσχημα της προσπάθειας θετικής επίλυσης του εθνικού τους προβλήματος, δηλαδή της διχοτόμησης και της κατοχής μέρους της Κύπρου από την Τουρκία. Αποτέλεσμα ήταν όχι πρόοδος - ούτε ελάχιστη στο Κυπριακό - αλλά και βαθύτερη ένταξη και ενσωμάτωση στην ΕΕ, μέτρα μνημονίου, τρόικα και όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα τελευταία, στα οποία τοποθετήθηκε η ΚΕ του Κόμματος με αναλυτική της ανακοίνωση.
Καμιά επανάπαυση, ούτε εφησυχασμός
Το Κόμμα μας δεν κρύβει ότι ο στρατηγικός του σκοπός είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης, η ανατροπή της αστικής εξουσίας. Με την πρότασή μας για τη Λαϊκή Συμμαχία, που κατευθύνεται στην πάλη για εργατική λαϊκή εξουσία, κάνει εκείνους τους απαραίτητους συμβιβασμούς, αφού δεν είναι δυνατόν να απαιτήσουμε η συμμαχία να συμφωνήσει με το δικό μας Πρόγραμμα.
Δεν επιδιώκουμε, ακριβώς γιατί δεν έχουμε αυταπάτες, ούτε πετάμε στα σύννεφα, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ να γίνει ατόφιο πρόγραμμα της συμμαχίας. Στην κατεύθυνση της πάλης θα συμφωνήσουν οι σύμμαχοι. Δεν είναι ίδια τα συμφέροντα του εργάτη με τον αυτοαπασχολούμενο ή τον αγρότη. Οι μεν θέλουν να φτάσουν την πάλη μέχρι την κατάργηση κάθε είδους ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, οι δε θέλουν να την φτάσουν - ή τουλάχιστον αυτό κατανοούν μέχρι μια πορεία - έως την κατάργηση, την κοινωνικοποίηση μόνο των μονοπωλίων, της μονοπωλιακής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Ξεκαθαρίζουμε, επίσης, ότι το Κόμμα δε συμμετέχει ως κόμμα μέσα στη συμμαχία, αλλά μόνο μέσω των μελών και στελεχών του, των οπαδών του. Η συμμαχία δεν κατεβαίνει στις εκλογές ως ενιαίο σχήμα, αλλά τα κόμματα που μπορεί να δουλεύουν μέσα στη συμμαχία μέσω των μελών τους, κατεβαίνουν στις εκλογές το καθένα με το πρόγραμμά του. Αποκλείουμε την ενιαία κάθοδο, την ενιαία δομή, τα ενιαία σχήματα ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα, έχουμε και γι' αυτό πείρα μεγάλη από την ΕΔΑ, τον ΣΥΝ κ.λπ. Εάν υπάρξουν φυσικά τέτοια κόμματα, η συνεργασία μαζί τους γίνεται μέσα στα όργανα του κινήματος, στα ΔΣ, στα σωματεία και τους συλλόγους, στις επιτροπές αγώνα, μέσα στις γραμμές της συμμαχίας.
Η βάση της συμμαχίας είναι μέσα στο λαό, απευθύνεται σε όλους τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους, τις γυναίκες, ανεξάρτητα των πολιτικών τους πεποιθήσεων, με κριτήριο σε ποια τάξη ανήκουν, σε ποιο κοινωνικό στρώμα, κι όχι με κριτήρια που χρησιμοποιούν άλλες δυνάμεις για να μπερδεύουν, όπως ο διαχωρισμός σε δεξιούς και αντιδεξιούς, σε δεξιούς και αριστερούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σε μερκελικούς και αντιμερκελικούς κ.λπ.
Δεν υπάρχει βάση συνεργασίας με κόμματα που πρόκυψαν από διάσπαση οπορτουνιστική από το κόμμα μας, όπως είναι σήμερα το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή ο ΣΥΝ, όλος ή ένα τμήμα του, το «αριστερό ρεύμα», ή το μέτωπο του Αλαβάνου, πιθανόν άλλα νέα κόμματα που μπορεί να προκύψουν - και δεν αποκλείεται τίποτα - από διαγραμμένους τα τελευταία χρόνια, μόνα τους ή σε συνεργασία με άλλους. Οπως το νέο σχήμα που εκκολάπτεται με ομάδες του Λαφαζάνη, του Αλαβάνου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων διαγραμμένων από το Κόμμα.
Δε χρειάζεται εφησυχασμός, μην πούμε ότι ξεμπερδέψαμε άμα σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί πλήρως ο ΣΥΡΙΖΑ ή γίνει κυβερνητική δύναμη και θα τον καταλάβει ο κόσμος και θα τον εγκαταλείψει αυτόματα και θα έρθει ως ώριμο φρούτο σε εμάς. Τα νέα αναχώματα σχεδιάζονται από σήμερα, γι' αυτό να είμαστε βέβαιοι και προετοιμασμένοι. Αλλωστε, ο οπορτουνισμός πετάει συνεχώς κεφάλια σαν την Λερναία Υδρα, ακριβώς γιατί η εμφάνισή του, η ύπαρξή του, έχει και κοινωνικά αίτια. Η πάλη μαζί τους είναι συνεχής, είτε είναι δυνατός, είτε είναι αδύνατος κατά καιρούς. Δεν αρκεί μόνο να έχεις σωστή γραμμή, πρέπει συνειδητά συνεχώς να επαγρυπνούμε, να τον αντιπαλεύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου