Όσοι συχνά το τελευταίο διάστημα επικαλούνται με αυθαίρετο τρόπο ένα εκλογικό αποτέλεσμα για να δικαιώσουν ή να απορρίψουν τη στρατηγική που ακολουθεί ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, και εν προκειμένοις το ΚΚΕ, ας ξανασκεφτούν πλέον με βάση και το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών, με βάση τη δική τους λογική…
Στην Ιταλία …
εκεί που τα ΚΚ είναι σε πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης (Κομμουνιστική Επανίδρυση και Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών) και καταδίκασαν… έγκαιρα την ύπαρξη επαναστατικής στρατηγικής ως «βαθύτατο σεχταρισμό και πλήρη απομονωτισμό - δογματισμό»…
εκεί που τα ΚΚ στα προγράμματά τους από πολύ νωρίς υιοθέτησαν τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις «με άλλες αριστερές δυνάμεις….»
εκεί που οι πολιτικές συνεργασίες των κομμουνιστών με άλλες αστικές πολιτικές
δυνάμεις και μικροαστικά κόμματα έδωσαν και πήραν «για να δώσουν δυναμική στο κίνημα, για να συσπειρωθούν ευρύτερες δυνάμεις» και έτσι έφτασαν προγραμματικά να υπερασπίζονται μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού και να βάλουν στο ράφι το σοσιαλισμό για το μακρινό απώτερο μέλλον και μάλιστα αυτός ο σοσιαλισμός να είναι ...του 21ου αιώνα δηλαδή πάλι ο ανύπαρκτος εξανθρωπισμένος καπιταλισμός….
εκεί που τα ΚΚ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργάζονται ή να απευθύνουν προτάσεις συνεργασίας ή για να είναι υποψήφιοι μαζί με τα ναυάγια της ταξικής πάλης που κατά καιρούς εγκατέλειπαν το κομμουνιστικό κίνημα και το πολέμησαν όπως ο Νίκι Βέντολα, πρώην ΓΓ της Επανίδρυσης, ο γνωστός Ντ' Αλέμα κ.ά.
εκεί που το σφυροδρέπανο το εγκαταλείψανε πολύ πριν το Γαλλικό ΚΚ
εκεί που εδώ και χρόνια κυριάρχησαν τα κοινοβουλευτικά κριτήρια στη δράση των κομμουνιστών, που στο όνομα του αρνητικού συσχετισμού δύναμης και του ρεαλισμού «για να μας καταλαβαίνει ο κόσμος» δεν ασχολήθηκαν με ζητήματα «του πολύ ...μακρινού μέλλοντος», όπως τα σημερινά καθήκοντα για την προετοιμασία και τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση
εκεί που τα ΚΚ απέρριψαν ως «δογματισμό και έλλειψη δημοκρατίας» το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και προέταξαν την «περισσότερη δημοκρατία στο κόμμα, την πολυφωνία, τη θεσμοθέτηση της διαφορετικής άποψης»….
εκεί που σε κάθε διαδικασία διερευνητικών εντολών τα ΚΚ στήνονταν από τους πρώτους στην ουρά και «κατέβαζαν δικά τους μίνιμουμ προγράμματα με μεταβατικά αιτήματα, για να ξεμπροστιάσουν τις άλλες δυνάμεις»
εκεί που ακολούθησαν τα συνθήματα των αγανακτισμένων και έδωσαν το «παρών» στις συγκεντρώσεις τους «για να επηρεάσουν τις ανώριμες μάζες», δίνοντας στην πραγματικότητα κι αυτοί αέρα στα πανιά των κάθε Γκρίλο…
εκεί που εγκατέλειψαν «την ξύλινη γλώσσα», που πήγαν«ενωτικά» με τις συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα σε κοινές συγκεντρώσεις μαζί τους.
Εκεί λοιπόν με τέτοιες συνταγές … όπως και στη Γαλλία και αλλού, τις οποίες ορισμένοι προτείνουν να ακολουθήσει στην Ελλάδα και το ΚΚΕ, κατέβηκαν «με κάλυψη-απόκρυψη» στις εκλογές, με το εκλογικό σχήμα «Επανάσταση των πολιτών», ανάμεσα σε οικολόγους και άλλους «σοσιαλδημοκράτες ενάντια στη μαφία» και ακολούθησαν τη γνωστή για την Ιταλία κατακρήμνιση, μένοντας εκτός βουλής για μια ακόμα φορά…
Ας μας επιτρέψουν λοιπόν όσοι ονειρεύονται το ΚΚΕ να δοκιμάσει κι αυτό ιταλικές συνταγές …ακόμα και με τα κοινοβουλευτικίστικα κριτήριά τους, αυτός ο δρόμος οδηγεί σε ξέρα… όχι όμως μόνο εκλογική, αλλά συνολικότερα ακυρώνει ανεπιστρεπτί το ρόλο, την ιστορική αποστολή, το χαρακτήρα και τις αρχές του ΚΚ.
Τους λέμε ξεκάθαρα:
• Το ΚΚΕ συνεχίζει αποφασιστικά την πορεία του και θα ενισχύσει την πάλη του με οδηγό τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου.
• Οι πολέμιοί του θα εκτίθενται συνεχώς και ανεπανόρθωτα.
Πάντως να θυμίσω ότι τα ίδια λένε και οι ΜΛούδες... Σίγουρα η καθαρότητα και η πίστη στις αρχές είναι σημαντικό κομμάτι, αλλά ένας καθαρός ιδεολογικός στόχος που τελικά μένει μακριά από τον πολίτη, πόσο βοηθάει το κίνημα και το ίδιο το κόμμα;
ΑπάντησηΔιαγραφήσσ δε μιλώ για αυτοσκοπό εκλογικό κλπ. Μιλώ για το ίδιο το κίνημα και τη δυναμική που η αριστερά έχει σε αυτό ώστε να του δίνει κάποια πορεία ή να θέτει στόχους.
Ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη ο Αλ. Τσίπρας όταν δηλώνει με αφορμή το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών: «(...) Μας λένε, λοιπόν, πού είναι η αριστερά στην Ιταλία; Στην Ιταλία, δυστυχώς, η αριστερά δεν έχει ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Είναι κατακερματισμένη, όπως ήταν κι εδώ, για πολλά χρόνια, σε ποσοστά όμως που αθροιστικά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, αφού υπερβαίνουν το 30%. Αλλά εκτός από τις διαφορές υπάρχουν και ομοιότητες με το εκλογικό αποτέλεσμα της Ιταλίας. Και αυτές είναι η συντριπτική καταδίκη της λιτότητας, η συντριπτική αποδοκιμασία του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και ότι οι κοινωνίες υγιώς αναζητούν το καινούργιο. Αναζητούν νέες πολιτικές δυνάμεις που θα εκφράσουν την αγανάκτηση με το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην καταστροφή. Εμείς έτσι εκτιμούμε το φαινόμενο Γκρίλο στην Ιταλία και, παρά τις σημαντικές πολιτικές διαφορές που έχουμε, αυτή την εξέλιξη όχι μόνο δε τη θεωρούμε απεχθή, αλλά τη θεωρούμε υγιή και ελπιδοφόρα».
ΔιαγραφήΣτην Ιταλία υπήρχε Κομμουνιστικό Κόμμα και μάλιστα ισχυρό. Δεν υπάρχει πλέον, ενώ αφθονούν οι διαχειριστές της αστικής εξουσίας, ακριβώς επειδή αυτό το κόμμα έγινε σε κάποια φάση της διαδρομής του ...ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά πολιτική, στρατηγική κ.λπ. Την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ τη γεύτηκε ο λαός της Ιταλίας και πήρε την πίκρα. Το καινούριο που χαιρετίζει ο Τσίπρας σαν θετικό και ελπιδοφόρο είναι το παλιό που πλασάρεται για νέο. Δυστυχώς, δεν άφησαν επιλογή στον ιταλικό λαό, άλλη απ' το να βολοδέρνει από διαχειριστή σε διαχειριστή και να εισπράττει τη μία απογοήτευση μετά την άλλη, να εξαερώνεται στο μεταξύ η δυσαρέσκεια και η οργή του και οι αντίπαλοί του να κερδίζουν χρόνο, χειραγωγώντας τον κάθε φορά με κάποιον Γκρίλο. Οι υπηρεσίες του «ΣΥΡΙΖΑ» Ιταλίας ήταν πολύτιμες στο σύστημα.
Έχω την αίσθηση ότι ταυτίζεις το ΣΥΡΙΖΑ με τη Μεταρρυθμιστική Αριστερά στην Ιταλία και τα διάφορα παρακλάδια της που το γύρισαν πλήρως στο φιλελευθερισμό (χωρίς να σημαίνει ότι μπορώ να ξέρω πώς θα εξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ). Στην Ιταλία τα ρεβιζιονιστικά κόμματα δεν ήταν και λίγα, βεβαίως.
ΔιαγραφήΑλλά για μένα η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι αν τελικά η εμμονή στον ιδεολογικό σκοπό (στρατηγικό στόχο και τελικό όραμα) βοηθάει το κίνημα ή κατά πόσο οι συμμαχίες μπορούν να βοηθήσουν. Το πού ορίζεται το μίνιμουν είναι ένα άλλο θέμα (και το είδαμε το 92-93 με την αποχώρηση του ΚΚΕ αφού το μίνιμουμ ξεπεράστηκε). Οι γραμμές είναι για να μένουν, εκτός αν στόχος είναι ο κυβερνητισμός (βλ. ΔΗΜΑΡ).