Η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση για τη διαχείριση του καπιταλισμού συνιστά τόσο μεγάλη ανατροπή όσο μεγάλη μπορεί να είναι μια τρικυμία σε ένα φλυτζάνι νερό.

Οπορτουνιστές σε τρικυμία...

Τι πραγματικά τους πονάει;

Είναι να απορεί κανείς, πώς γίνεται κάθε φορά μπροστά σε Συνέδριο του ΚΚΕ, εχθροί κι πολέμιοί του, φανεροί και συγκαλυμμένοι, που στόχο της ύπαρξής τους έχουν κάνει τη διάλυση κι αν όχι, τη μετάλλαξη του ΚΚΕ σε μια ακόμα εφεδρεία του συστήματος, να καταλαμβάνονται από μεγάλο άγχος που τους οδηγεί σε τρομώδες παραλήρημα εναντίον του επειδή όπως διατείνονται ...αλλάζει, μεταλλάσσεται, απομακρύνεται από όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Οξύμωρο!

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο το λογικό θα ήταν να σιωπούν ή να επικροτούν. Αν δηλαδή διαπίστωναν πράγματι στροφή του ΚΚΕ προς τα εκεί που οι ίδιοι το πιέζουν χρόνια να πάει, δεν είναι λογικό να διαμαρτύρονται. Άρα κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Ανάμεσα στα πολλά που γράφτηκαν και θα γραφτούν, είμαστε βέβαιοι, με αφορμή τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριό του και άρθρο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του «Μετώπου» του Αλ. Αλαβάνου, με το βαρύγδουπο τίτλο: «Το ΚΚΕ αποποιείται την ιστορία του». Η μομφή προέρχεται από δυνάμεις που αποποιήθηκαν όχι μόνο την ιστορία αλλά το ίδιο το ΚΚΕ, το πολέμησαν και το πολεμούν.

Το άρθρο επικρίνει τις Θέσεις και κινείται στο γνωστό, ανακυκλούμενο σε ιστοσελίδες και αντιΚΚΕ μπλογκς, μοτίβο: «Δεν θα συμμαχήσει με κανέναν», «μοναδικός στόχος τίθεται ο σοσιαλισμός», «το περιεχόμενο του κειμένου, είναι περισσότερο κοντά στην ανάλυση και στην πρακτική μιας περιθωριακής τροτσκιστικής ομάδας ...παρά έχει σχέση με αυτό που υπήρξε το ΚΚΕ»! Απορία: Αν το ΚΚΕ που «υπήρχε» όπως ισχυρίζονται για να το φέρουν σε αντιπαράθεση με το ΚΚΕ που «υπάρχει», το εκτιμούσαν τόσο, τότε γιατί επιχείρησαν να το διαλύσουν;

Ο συντάκτης βλέπει στις Θέσεις «έλλειμμα ανάλυσης για το ευρώ και την ΕΕ (...) τι συνεπάγεται η έξοδος από αυτήν την "αόριστη" και "γενική" ιμπεριαλιστική συμμαχία για τον ελληνικό λαό; θα είναι θετική; θα είναι αρνητική; τι είναι αυτή τελικά; τι σημαίνει για τις διαφορετικές οικονομίες που την απαρτίζουν και τις έντονα διακριτές συνέπειες για το κάθε έθνος; (...) υπονοούν δεν έχει σημασία το μέσα ή έξω από το ευρώ ή και την ΕΕ, χωρίς τον σοσιαλισμό. Τότε γιατί φώναζαν (και δικαιώθηκαν) ενάντια στην συμμετοχή της χώρας στην συνθήκη του Μάαστριχτ, και στην ΕΕ; (...) γιατί μια έξοδος με πρωτοβουλία του λαού, δεν θα βελτιώσει τις γενικές συνθήκες ζωής των εργαζόμενων τάξεων;».

Επειδή δεν είναι αδιάβαστος, συνειδητά διαπράττει τη λαθροχειρία. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα στην Ελλάδα που έχει μιλήσει πολύ για την ΕΕ, έχει δώσει επαρκείς απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει και ναι, το μόνο Κόμμα που έχει δικαιωθεί. Μόνο που όσοι σήμερα αναγκάζονται να το παραδεχτούν, όταν το ΚΚΕ διατύπωνε συγκεκριμένες θέσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις, έβγαιναν στα κεραμίδια, το κατακεραύνωναν, απαξίωναν τις θέσεις του και διεκδικούσαν με ζήλο το ρόλο εξωραϊστών της λυκοσυμμαχίας.

Ο καημός και αυτού του αρθρογράφου δεν είναι ότι το ΚΚΕ αλλάζει. Είναι ότι το ΚΚΕ δεν αλλάζει, δεν απεμπολεί φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά, δεν αρνείται τη στρατηγική του. Και γίνεται ολοφάνερος στο τέλος του άρθρου όταν ο συντάκτης του με απογοήτευση αναφωνεί: «Άλλωστε, σε παγκόσμια κομμουνιστική πρωτιά, απορρίπτουν την "συμμετοχή των ΚΚ, σε αστικές κυβερνήσεις στο έδαφος της καπιταλιστικής κοινωνίας"»!

Αν λοιπόν το ΚΚΕ δεχόταν τη συμμετοχή του σε μία αστική κυβέρνηση το χειροκρότημα θα ήταν όλο δικό του, μόνο που τότε δεν θα ήταν ΚΚΕ και το χειροκρότημα δεν θα ήταν του λαού, απ' αυτόν θα έπαιρνε το παράσημο της ανοιχτής παλάμης, όταν γρήγορα επιβεβαιωνόταν ότι στο έδαφος του καπιταλισμού καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Θα μείνουν με την όρεξη όσοι ονειρεύονται «οι θέσεις να μεταστραφούν συνολικά μέχρι το συνέδριο», να αρνηθεί δηλαδή το ΚΚΕ τη στρατηγική του έτσι ώστε «να πρωταγωνιστήσει σε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή στην πατρίδα μας, διαμορφώνοντας συγχρόνως ένα εναλλακτικό παράδειγμα για όλη την Μεσόγειο»... Η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση για τη διαχείριση του καπιταλισμού συνιστά τόσο μεγάλη ανατροπή όσο μεγάλη μπορεί να είναι μια τρικυμία σε ένα φλυτζάνι νερό.

902.gr