Ούτε στη «δευτέρα παρουσία»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να σηκώσει τις σημαίες των επιχειρηματικών ομίλων και να διεκδικήσει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών απευθείας από τους μηχανισμούς της ΕΕ, προκειμένου τα συγκεκριμένα δάνεια, για τα οποία εγγυάται το αστικό κράτος, να μην επιβαρύνουν λογιστικά το χρέος. Εκτός του ότι παρουσιάζει το χρέος σαν αιτία της κρίσης και των μέτρων, κοροϊδεύει ότι αν οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν απευθείας από τους μηχανισμούς της ΕΕ, ο λαός θα ζήσει καλύτερα, θα σταματήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Πουθενά δεν έγινε αυτό, ούτε πρόκειται να γίνει. Η Ισπανία που πέτυχε μια τέτοια ρύθμιση για τις τράπεζές της, φέρνει το ένα πακέτο μέτρων μετά το άλλο, ενώ ετοιμάζεται να μπει σε μνημόνιο για δάνεια που αφορούν συνολικά την εξυπηρέτηση του χρέους της και όχι μόνο τις τράπεζες. Για να προσπεράσει τον σκόπελο που βάζει η ίδια η πείρα του ελληνικού και των άλλων λαών από την αστική διαχείριση της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οι ίδιες αποφάσεις σε μια «άλλη» ΕΕ θα μπορούσαν να είναι υπέρ του λαού, πράγμα που δε συμβαίνει τώρα, επειδή η συνταγή είναι προσαρμοσμένη στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Καλεί, μάλιστα, το λαό να κυνηγάει χίμαιρες και να παλέψει για αλλαγή των συσχετισμών στην ΕΕ, σε βάρος των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού.

Η επιδίωξή τους να υποτάσσουν το λαό στο σύστημα, βγάζει μάτι. Πρώτον: Επειδή στις «αντινεοφιλελεύθερες» δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγει κόμματα και πολιτικούς όπως ο Ολάντ, τον οποίο εκθείαζε προεκλογικά και τώρα τσακίζει με λιτότητα και μέτρα ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των Γάλλων εργαζομένων. Δεύτερον: Επειδή, ανεξάρτητα, από το μοντέλο διαχείρισης, αυτό που καθορίζει τη στρατηγική της ΕΕ είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί - συμβιβασμοί - συσχετισμοί. Το να λες ότι η ΕΕ θα γίνει φιλολαϊκή με τα μονοπώλια σε κάθε χώρα ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία, ισοδυναμεί κυριολεκτικά με παραπομπή στη «δευτέρα παρουσία» κάθε ελπίδας να ευημερήσει ο λαός.