Αδιάκοπη παραπλάνηση

Για γέλια και για κλάματα είναι η φαρσοκωμωδία που ανεβάζει κάθε τρεις και λίγο η ΔΗΜΑΡ. Κάθε δηλαδή που οι προβολείς της δημοσιότητας φωτίζουν ένα απ' τα πολλά αντιλαϊκά μέτρα που η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει σκέφτεται ή έχει αποφασίσει να «σπρώξει», η κοινοβουλευτική ομάδα καταθέτει και μια Ερώτηση στη Βουλή παριστάνοντας τη διαμαρτυρόμενη... Αυτή τη φορά σειρά είχε το ζήτημα του αναγκαστικού πλειστηριασμού κύριας ή μοναδικής κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο, με τους βουλευτές της να ζητούν απ' τον αρμόδιο υπουργό παράταση της απαγόρευσης πλειστηριασμών τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2014.

Ο φαρισαϊσμός βγάζει μάτι. Στηρίζουν μια πολιτική

που στερεί απ' τους ανθρώπους του μόχθου κάθε δυνατότητα να ικανοποιήσουν οποιαδήποτε βασική τους ανάγκη, και τέτοια είναι η λαϊκή στέγη, και την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται για τις συνέπειές της. Ζητούν παράταση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, δεν λένε όμως τι θα γίνει μετά το 2014, οπότε και - αν τους επιτραπεί να συνεχίσουν αυτή την πολιτική - ο λαός θα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη θέση απ' ό,τι σήμερα, άρα και πάλι δεν θα έχει εξασφαλισμένο «κεραμίδι» πάνω απ' το κεφάλι του, μεταξύ των πολλών άλλων που δεν θα έχει. Αλλωστε, τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και να εξασφαλίσουν στους κεφαλαιοκράτες τρελά κέρδη όταν δρασκελίσουν την κρίση και περάσουν στη φάση της ανάκαμψης. Δεν είναι προσωρινά, αλλά μόνιμα ως την ανατροπή τους απ' τον ίδιο το λαό.

Αν ο καημός τους είχε έστω ένα ίχνος ειλικρίνειας, πέραν του ότι δεν θα στήριζαν την πολιτική που σπρώχνει το λαό στην ανέχεια, θα διεκδικούσαν την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών του λαού, μεταξύ των οποίων είναι η στέγαση. Θα διεκδικούσαν διαγραφή χρεών και όχι διαιώνιση της ομηρίας της καταχρεωμένης εργατικής λαϊκής οικογένειας απ' τις τράπεζες.