Τελικά η «αριστερή απάντηση» στην ανασύνταξη του κινήματος και στην καπιταλιστική κρίση βρέθηκε!
Βρίσκεται στο σύνθημα που λανσάρουν εδώ και μέρες οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους τόπους δουλειάς.
Νέες μορφές πάλης που «να μη χάνουμε το μεροκάματο», «δεν αντέχουμε άλλη απεργία», «αγώνες χωρίς θυσία» κλπ.
Πρόκειται όχι απλώς για ένα σύνθημα, αλλά για μια ύπουλη, διαβρωτική και άκρως επικίνδυνη γραμμή πάλης μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, που πρέπει να απορριφθεί από τους εργαζόμενους με τον πιο αποφασιστικό τρόπο.
Τι σημαίνει αγώνες χωρίς θυσία, αγώνες που να μη χάνουμε το μεροκάματο;
Πολύ απλά καμιά οργάνωση του αγώνα, καμιά αντίσταση, καμιά απεργία στα εργοστάσια, στα λιμάνια, στους τόπους δουλειάς.
Σημαίνει άρνηση και ακύρωση στην πράξη του πιο ισχυρού όπλου που διαθέτουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Του όπλου της απεργίας και της σύγκρουσης με την καπιταλιστική εργοδοσία, το κράτος, την κυβέρνηση, την τρόικα, την ΕΕ.
Αντικειμενικά λίγες μέρες πριν την απεργία το σύνθημα αυτό καλλιεργεί την απεργοσπασία, την αποστράτευση, χτυπάει κάθε δυνατότητα επιτυχίας της απεργίας, αλλά και κάθε προοπτική κλιμάκωσης του αγώνα.
Το σύνθημα αυτό αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί αυταπάτες και εφησυχασμό πως μπορεί να υπάρξουν αλλαγές και φιλολαϊκή προοπτική χωρίς σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Αγώνες χωρίς θυσίες δεν υπάρχουν!
Στην πραγματικότητα, το σύνθημα αυτό αρνείται τη γραμμή της σύγκρουσης ως βασικού περιεχομένου στην πάλη του κινήματος ιδιαίτερα σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Αφοπλίζει το εργατικό κίνημα αφού το πιο ισχυρό όπλο που έχει για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες του είναι ο ίδιος ο προσανατολισμός του, η οργανωμένη αντίσταση, η οργανωμένη πάλη με την εργοδοσία, η ίδια η γραμμή που οδηγεί στην ταξική χειραφέτηση και απελευθέρωση, η γραμμή της ανατροπής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Αγώνας που να οδηγεί σε αναχαίτιση της επίθεσης και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν γίνεται χωρίς σύγκρουση, χωρίς αμφισβήτηση της κυριαρχίας των μονοπωλίων, της ΕΕ. Κανένας άρρωστος που είναι άνεργος, συνταξιούχος, μισθωτός δεν θα μπορέσει να έχει δωρεάν Υγεία, περίθαλψη, γιατρό και φάρμακα, κανένας εργαζόμενος δεν θα δει τα παιδιά του να έχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ελεύθερο χρόνο, αν δεν ανδρωθεί ένα κίνημα που θα μας απαλλάξει από τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα καμία από τις 8 Ομοσπονδίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» για «συντονισμό και κοινή δράση», δεν πήρε απόφαση που να καλεί ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν άμεσα Γενική Απεργία, συνδέεται ακριβώς μ' αυτή τη γραμμή που καλλιεργούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα.
Τελικά, ποιον βολεύει μια τέτοια γραμμή στο κίνημα; Πολύ απλά, την καπιταλιστική εργοδοσία, το κεφάλαιο, την κυβέρνηση, αλλά και την κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Την αριστερά της νέας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής που βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας και που ο προπονητής του συστήματος τους έχει ως πρώτη αλλαγή στον πάγκο για τη διαχείρισή του. Αυτούς βολεύει!...
Το σύνθημα αυτό προετοιμάζει, μορφοποιεί τις συνειδήσεις των εργαζομένων, φτιάχνει γραμμή για το κίνημα για το πώς πρέπει να είναι οι αγώνες όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει στα πράγματα σε συνθήκες αριστερής διακυβέρνησης.
Γι' αυτό και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης προ ημερών δήλωνε στο ρ/σ «Κόκκινο»: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς... έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, 40, 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέον πλέον. Αρα λοιπόν ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους... και το βράδυ ή το απόγευμα να κατεβούμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε».
Δε θέλουν αγώνες με περιεχόμενο σύγκρουσης
Ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει με ύπουλο τρόπο την απεργία και κάθε αγώνα που έχει περιεχόμενο σύγκρουσης.
Αλλο πράγμα είναι η ανάγκη το εργατικό κίνημα να αξιοποιεί και να εναλλάσσει κάθε μορφή πάλης, ώστε να ανεβάζει τη μαχητικότητα, τη μαζικότητα και την αποτελεσματικότητά του και άλλο πράγμα είναι να προβάλλεται κάθε μορφή πάλης αντιπαραθετικά με την απεργία.
Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορα κοινοβουλευτικά σόου, ασκεί αντιπολίτευση σε υψηλούς τόνους και την ίδια στιγμή αποφεύγει την οργάνωση των αγώνων που θα συγκρούονται με το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, τους καλεί στις διάφορες πλατείες και στις «μούντζες», απορρίπτει κάθε αίτημα και στόχο πάλης που αντιστρατεύεται τη στρατηγική της ΕΕ, καλλιεργεί αυταπάτες, κοροϊδεύει τον κόσμο ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν όταν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία.
Στην ίδια λογική, στην ίδια γραμμή, μια νέα «μορφή πάλης» που προτείνεται αυτές τις μέρες στα συνδικάτα, ειδικά σ΄αυτά του Δημοσίου (ΕΛΜΕ, σωματεία στους ΟΤΑ, στα νοσοκομεία κ.ά.) και πάλι από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι η λευκή απεργία. Τι λέει αυτή η «μορφή πάλης»; «Δεν θα δουλεύω και θα πληρώνομαι».
«Χτυπάμε κάρτα, μένουμε στους χώρους εργασίας, αλλά δεν δουλεύουμε», «έρχεται ο ασθενής να εξεταστεί στα εξωτερικά ιατρεία και δεν τον εξετάζουμε γιατί είμαστε απλήρωτοι ή κάνουμε επίσχεση εργασίας σε εφημερεύον νοσοκομείο χωρίς να μπαίνει προσωπικό ασφαλείας» ή «μπαίνω μέσα στην τάξη, κάθομαι, δεν κάνω μάθημα στα παιδιά και το μεροκάματο πέφτει».
Λευκή απεργία λοιπόν, αγώνες χωρίς θυσία, ο νέος ριζοσπαστισμός, το νέο «Εύρηκα» του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΡΝΤΑΣΥΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μορφή πάλης, αλλά με μορφή ακραίου εκφυλισμού και δυσφήμισης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Τέτοιες «μορφές πάλης» δίνουν λαβή στην κυβέρνηση να συκοφαντεί τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.
Οχι μόνο δεν ασκούν πίεση στην κυβέρνηση, αλλά υπονομεύουν τους ίδιους τους αγώνες και την αποτελεσματικότητά τους, ορθώνουν τείχος στη συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, φέρνουν σε αντιπαράθεση εργαζόμενους με εργαζόμενους, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό με ασθενείς, εκπαιδευτικούς με γονείς και μαθητές.
Προφανώς όταν ο Γ. Γαβρίλης, επικεφαλής της «Αυτόνομης Παρέμβασης», έγραφε σε πρόσφατο κυριακάτικο φύλλο της «ΑΥΓΗΣ» για ένα «νέο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εναλλακτικό και ανταγωνιστικό απέναντι στη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ» κάτι τέτοιες νέες ιδέες θα είχε στο μυαλό του. Τόσο νέες όσο η σαπίλα του καπιταλισμού και το σαράκι του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα.
Σκληρός αλλά δίκαιος αγώνας
Καθαρές κουβέντες. Ο αγώνας αυτός για την απαλλαγή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τα δεινά και την εξουσία των μονοπωλίων θα έχει κόστος, προϋποθέτει θυσίες. Θα είναι λιγότερες όσο πιο μαζικός και οργανωμένος θα είναι ο αγώνας. Σε κάθε περίπτωση είναι θυσίες για το δίκιο, για μια προοπτική προς όφελος των εργαζομένων. Οι θυσίες που καλούν - ΕΕ, καπιταλιστές - να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι αβάστακτες. Είναι θυσίες για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και επιπλέον με την απειλή της πείνας και του βούρδουλα τους καλούν να σκύψουν το κεφάλι.
Αυτόν τον αγώνα θα τον πληρώσουμε με τον ιδρώτα και το αίμα μας. Θα 'ναι σκληρός, πολύ σκληρός, μα ταξικά δίκαιος. Το σίγουρο είναι ένα.
Κι αν ακόμη οι εργαζόμενοι σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα βγουν στους δρόμους, βάλουν στο στόχαστρο κυβέρνηση, πλουτοκρατία, ΕΕ, την εξουσία τους και απεργήσουν 2 και 3 και 5 μήνες συνεχόμενα, οι απώλειές τους και τα χαμένα μεροκάματα θα είναι απειροελάχιστα μπροστά σ' αυτά που θα χάσουν αν περάσουν τα νέα μέτρα της σφαγής.
Αυτή είναι η πραγματικά νέα μορφή πάλης σήμερα. Και εδώ βρίσκεται το κέρδος των εργαζομένων.
Η χασούρα βρίσκεται στη γραμμή του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, στη γραμμή της αντιλαϊκής διαχείρισης.
Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, μ' αυτό τον προσανατολισμό μπορεί να τους σταματήσει, μπορεί να τους ανατρέψει.
Επαθλο και έπαινός μας σε έναν τέτοιο αγώνα μια καλύτερη ζωή, μια κοινωνία απαλλαγμένη, χειραφετημένη από τη δικτατορία των μονοπωλίων, ένας λαός κυρίαρχος και αφέντης του πλούτου του. Και ένας τέτοιος αγώνας αξίζει κάθε θυσία!
Μέλος του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου