Το ΚΚΕ τηρώντας την προεκλογική του δέσμευση κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για την «Κατάργηση των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 - 2015 και των Εφαρμοστικών τους νόμων - καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των Μνημονίων».
Με την πράξη αυτή απέδειξε για άλλη μια φορά:
Οτι σέβεται το λαό και τηρεί το λόγο που έδωσε προεκλογικά.
Οτι καθορίζει την πολιτική του στάση με κριτήριο το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και με αυτό το κριτήριο συγκρούεται με την κυβέρνηση και το συνολικό πλαίσιο των πολιτικών, των μέτρων που έχουν οδηγήσει σε πτώχευση τις εργατικές-λαϊκές οικογένειες.
Οτι πιστεύει βαθιά πως ο λαός δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και επιβάλλεται να διεκδικήσει την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ, η πολιτική της κατεύθυνση, οι θέσεις που περιέχει για την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που χτυπάνε τους μισθούς, τις συντάξεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα κ.ά., αλλά και το πλαίσιο στόχων πάλης που θέτει για διεκδίκηση είναι σε αντιστοιχία με τις λαϊκές ανάγκες, μπορούν να γίνουν όπλο στα χέρια του εργατικού, λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της πάλης του.
Κι αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμο σήμερα, στις συνθήκες που η τρικομματική κυβέρνηση και η ΕΕ κλιμακώνουν την επίθεση κατά των εργαζομένων πατώντας στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους.
Είναι φανερό ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ έχουν τοποθετηθεί με τις πολιτικές επιλογές τους ενάντια στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν εξ αρχής γνωστό.
Ετσι, αξίζει να εξεταστεί προσεκτικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες του για την απήχηση της πρωτοβουλίας του ΚΚΕ και να αποκρύψει τις πολιτικές του ευθύνες επιχειρώντας να θολώσει τα νερά και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.
Η πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά «πιάστηκε στα πράσα». Γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι προεκλογικά κορόιδεψε συνειδητά το λαό φουσκώνοντας τη ρηχή αντιμνημονιακή ρητορεία, καλλιεργώντας μέσα από καιροσκοπικούς ελιγμούς ψεύτικες προσδοκίες εκμεταλλευόμενος την αγωνία του λαού.
Στην πράξη, για να δικαιολογήσει την υποχώρησή του ακόμα και από αυτά που έλεγε προεκλογικά, και να αποκρύψει την ένταξή του στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της άνευ ουσίας διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, προχώρησε στην κατάθεση μιας πολύ περιορισμένης πρότασης νόμου για την κατάργηση ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων αποκρύπτοντας ότι αυτά εκπορεύονται από τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που αρνείται να ακουμπήσει.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της οπορτουνιστικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή τη φορά είναι οι ελιγμοί, η δημιουργία εντυπώσεων για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει.
Σ'αυτή την κατεύθυνση ανοίγει μέτωπο στις θέσεις του ΚΚΕ παραβιάζοντας ακόμα και κανόνες της απλής λογικής.
Ετσι, σε σχετική ανακοίνωση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου αυτού του κόμματος αναφέρεται: «Οταν εμείς απευθυνόμενοι προς την ελληνική κοινωνία εδώ και δύο χρόνια, και προς την αριστερά ιδιαίτερα λέγαμε ότι η βασική διαχωριστική γραμμή είναι το μνημόνιο και το πώς τοποθετείται κανείς απέναντί του, από την πλευρά του ΚΚΕ συχνά εισπράτταμε την κριτική ότι είναι ένα πλαστό δίλημμα κάτι τέτοιο. Το γεγονός ότι σήμερα έστω μετά τις εκλογές, καταθέτει μια πρόταση η οποία θέτει στο επίκεντρό της το θέμα της κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων και του μνημονίου, είναι μια θετική μετατόπιση, έστω και καθυστερημένα».
Είναι φανερό ότι επιχειρείται ο βιασμός της πραγματικότητας και χρησιμοποιείται το ψέμα για να διαστρεβλώσουν την πολιτική του ΚΚΕ.
Βασική θέση του ΚΚΕ τόσο προεκλογικά όσο και τώρα είναι ότι η βάση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων και της πτώχευσης του λαού είναι η καπιταλιστική κρίση που αποδεικνύει τα αδιέξοδα του συστήματος, η πολιτική της ΕΕ, η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση επιδείνωσε το δημόσιο χρέος και οδήγησε στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς νόμους που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού.
Το ΚΚΕ δεν υποτίμησε τα μνημόνια. Ανέδειξε τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα και τα πολέμησε μέσα και έξω από τη Βουλή με όλες του τις δυνάμεις. Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι είναι ανυπόστατη η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι τα μνημόνια αποτελούν τη βασική διαχωριστική γραμμή κι αυτή η θέση του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί είναι προκλητικός, αβάσιμος ο ισχυρισμός που λέει ότι μπορεί να είναι διαχωριστική γραμμή το αποτέλεσμα (τα μνημόνια) και όχι η αιτία, η πηγή που το προκαλεί, η καπιταλιστική ανάπτυξη, κρίση, η στρατηγική της ΕΕ, η στρατηγική του κεφαλαίου.
Πόσο αξία έχει για το λαό π.χ. η πολιτική του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή της «Χρυσής Αυγής» που καταγγέλλουν φραστικά τα μνημόνια αλλά στηρίζουν τις αιτίες που τα γεννάνε, τις αιτίες που βασανίζουν το λαό μας;
Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ. Η αντιμνημονιακή της φρασεολογία έγινε «φτερά και πούπουλα». Η στήριξη των αιτιών που γεννάνε τα μνημόνια την οδήγησαν στην αγκαλιά της τρικομματικής αντιλαϊκής κυβέρνησης.
Αυτά είναι ζητήματα που επιβάλλεται να προβληματίσουν περισσότερο τους εργαζόμενους.
Ο εξωπραγματικός, επικίνδυνος χαρακτήρας της τοποθέτησης που καθορίζει ως βασική διαχωριστική γραμμή τα μνημόνια αποδεικνύεται και από την πείρα των άλλων κρατών μελών της ΕΕ στις οποίες εφαρμόστηκαν πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς μνημόνια. Κι αυτό τονίζει τη γενική τάση της επιθετικότητας του κεφαλαίου και των κομμάτων του στις συνθήκες της κρίσης.
Θα θέσουμε όμως ακόμα ένα ερώτημα. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα μνημόνια ως διαχωριστική γραμμή γιατί δεν κατέθεσε πρόταση νόμου για την κατάργησή τους και περιορίστηκε στην καταγγελία ορισμένων μόνο μέτρων που προκύπτουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια; Η απάντηση δίνεται από το χαρακτήρα της πολιτικής του που είναι διαχειριστική και αναξιόπιστη.
Στην τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται επίσης:
«Βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς εάν είχε ανταποκριθεί (το ΚΚΕ) στο ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Σας λέω λοιπόν ότι θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είχαμε ενδεχομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς. Εάν δηλαδή είχε υπάρξει ένα ενιαίο κοινό μέτωπο στις εκλογές και είχε δημιουργηθεί μια αντίστοιχη δυναμική.
Αυτά για την ιστορία. Από εκεί και έπειτα για τη συγκεκριμένη πρόταση, στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως -έχετε δει- κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού, προφανώς και θα τα υποστηρίξουμε. Δεν συμμεριζόμαστε προφανώς τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης, γιατί συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» αφού είναι αποδεδειγμένο στην πράξη ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική, πολιτική συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ που έχει σοσιαλδημοκρατική στρατηγική και επιχειρεί να δημιουργήσει μαζί με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα για να χειραγωγήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει σε νέες διαχειριστικές αυταπάτες.
Ομως, έχει σημασία να αναφερθεί ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΚΚΕ είναι και υποκριτική, καιροσκοπική. Στην ανακοίνωσή του αυτοδιαψεύδεται αφού αναγκάζεται να αναφερθεί στις προγραμματικές και γενικότερες αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο χαρακτήρας και οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, η στάση απέναντι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, ενώ το ΚΚΕ την πολεμάει γιατί σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, σαν ένωση του κεφαλαίου είναι κατά των λαών.
Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποδεικνύει την υπεροχή της στρατηγικής του και τονίζει ότι το κόμμα μας παρεμβαίνει αποφασιστικά για κάθε λαϊκό πρόβλημα και πρωταγωνιστεί στην ταξική πάλη γιατί έχει καθαρό το βασικό ζήτημα που αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου που κατέθεσε στη Βουλή.
Οτι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ άνοιξε μια συζήτηση που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη και να συμβάλει να βγούνε ουσιαστικά συμπεράσματα από τους εργαζόμενους που στενάζουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την αντιλαϊκή πολιτική.
Να βγούνε συμπεράσματα για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, να επανεξεταστούν και να επαναξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και η πρακτική του κάθε κόμματος με κριτήριο ποια πολιτική αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στην κοινωνική θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας που προέρχεται από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες.
Αυτό είναι το βασικό ζήτημα που δεν πρέπει να επισκιαστεί από τα κόλπα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το γαϊτανάκι για το αν ή όχι θα ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Γιατί έτσι ή αλλιώς έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Είπε συνειδητά ψέματα στους εργαζόμενους προεκλογικά. Χρησιμοποίησε την αντιμνημονιακή παγίδα για να υφαρπάξει την ψήφο και μετεκλογικά προσαρμόζεται συνεχώς στις ανάγκες της διαχείρισης της κρίσης κατά του λαού, στη λογική της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η πράξη, μέσα σε λίγο χρόνο μετά τις εκλογές, θέτει ένα σοβαρό ζήτημα. Θέτει τη μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αποδεικνύει επίσης τη σταθερότητα του ΚΚΕ, τον αναντικατάστατο ρόλο του στη στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, την αναγκαιότητα της ισχυροποίησής του.
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου