Ορθιοι στη «ρινοκεριάδα»!

Λαέ μου ευκολόπιστε

και πάντα προδομένε...

Πριν από μισό αιώνα ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι.

Μισό αιώνα μετά, σε συνθήκες πρωτόγνωρων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, το να εξασφαλιστεί ένα πιάτο φαΐ, για τη μισή ανθρωπότητα αποτελεί ζητούμενο...

*

Πριν από 70 χρόνια, η κρίση του καπιταλισμού πληρώθηκε από την ανθρωπότητα με τον πιο βαρύ φόρο αίματος κατά τη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το φρικτό τέρας παραλίγο να καταλάβει «ανεπαισθήτως» τον κόσμο.

Στις μέρες μας, στην ίδια καπιταλιστική μήτρα παράγεται και επωάζεται το ίδιο αυγό του ίδιου φιδιού...

*

Πριν από δύο αιώνες και παραπάνω, η ανθρωπότητα δονήθηκε από το όραμα ενός κόσμου «ελευθερίας, ισότητας, αδελφότητας». Ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα και η Επανάσταση του '17 που έδειξαν πώς πρέπει αλλά και πώς μπορεί να είναι ο κόσμος. Που έδειξαν ότι είναι κατορθωτό ο άνθρωπος, από την προϊστορία της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης, να περάσει στο «βασίλειο» της ικανοποίησης όλων των αναγκών του και της αξιοποίησης όλων των ικανοτήτων του.

Σήμερα, κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι ανισότητες, η ανελευθερία, ο καταναγκασμός, η μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο» αποτελεί παγκοσμιοποιημένο δόγμα. Ενα δόγμα που διεκδικεί να επιβάλλεται ως «λογικός μονόδρομος» μέσα από τη διαστρέβλωση, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την καταστολή, τον εκβιασμό, την τρομοκρατία...

*

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ξανά τον «Ρινόκερο».

Οπως ο ήρωας του Ιονέσκο. Οπως ο Μπερανζέ που έμεινε όρθιος όσο κι αν έβλεπε τους γύρω του να συνθηκολογούν με τη δυστυχία. Να μετατρέπονται σε δούλους υποτασσόμενοι στους νόμους της ζούγκλας. Να ενσωματώνονται, να προσαρμόζονται στη φρίκη και να μεταλλάσσονται. Να γίνονται «ρινόκεροι» ο ένας μετά τον άλλον, να ενστερνίζονται την «ασχήμια» και να παραιτούνται από κάθε διάθεση αντίστασης. Να αποδέχονται ότι θα ζήσουν με τα λίγα χωρίς να διεκδικούν ό,τι τους ανήκει. Να υποτάσσονται στο φόβο και στη «μοίρα». Να αρνούνται τη δυνατότητα να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στο «ζωώδες», στο παράλογο, στο απεχθές, στο ψεύτικο, στο βάρβαρο.

*

Ο Ιονέσκο στον «Ρινόκερό του» βάζει τον ήρωά του να αρνείται να σκύψει το κεφάλι στους κυρίαρχους και σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλο μεταλλάσσεται σε «ρινόκερο», ο Μπερανζέ κραυγάζει:

«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν και σας!».

*

Η δική μας φωνή, το δικό μας μήνυμα, διαφέρει ως προς τούτο:

Δεν αποτελεί απονενοημένο διάβημα ή δήλωση μιας στενά ατομικής αξιοπρέπειας απέναντι στην κυρίαρχη ταξική «ρινοκεριάδα».

Εμείς θα μείνουμε όρθιοι, όχι μόνο ως υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας. Εμείς δε θα σταθούμε όρθιοι, επειδή θέλουμε να ξεχωρίσουμε βρισκόμενοι «απέναντι» από τον κόσμο.

Είμαστε και θα παραμείνουμε όρθιοι, δε θα συνθηκολογήσουμε - αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος - γιατί πρέπει να σμίξουμε τον κόσμο, αφού μόνο έτσι ο λαός μας - και μεις μαζί - θα σηκωθεί στο μπόι των αναγκών και των δικαιωμάτων του.

Εστω και μόνοι, κόντρα στο ρεύμα της «νέας τάξης», θα μείνουμε όρθιοι, επειδή είμαστε «ένα» με τον κόσμο της δουλειάς. Και θα μείνουμε όρθιοι, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ενώσουμε τον κόσμο του μόχθου και της ανάγκης.

Θα μείνουμε όρθιοι και ανυποχώρητοι, γιατί μόνο έτσι - όρθιοι - δε θα αφήσουμε, δε θα επιτρέψουμε να υποταχθεί ο κόσμος σε εκείνους που θέλουν να τον μετατρέψουν σε «ρινόκερο».

Θα μείνουμε όρθιοι.

Γιατί αρνούμαστε - για εμάς, για τα παιδιά μας, για τους συντρόφους μας στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στη γειτονιά, στο σχολείο - να γίνουμε σκλάβοι μέσα από το συμβιβασμό με την κτηνωδία.

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ