«Αριστερά» ασπόνδυλα

Πολλαπλασιάστηκαν τελευταία τα «αριστερά» σούργελα, μεταξύ των οποίων και κάποιοι «μορφωμένοι» της μπλογκο-γειτονιάς μας,  «αγράμματα» στην ουσία ανθρωπάκια, που δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Το σύστημα τους ξερνάει στην μπάντα, τους ποδοπατά, τους προσπερνά, και αυτοί οι ηλίθιοι κατηγορούν, βρίζουν, χτυπούν με λύσσα… το ΚΚΕ!

Τους συναντώ –χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά- σχεδόν καθημερινά, στο μετρό, ή στο λεωφορείο, στη διαδρομή για τη δουλειά. Ανάμεσα σε τόσο κόσμο, κανείς άλλος δεν κλαίγεται όπως αυτοί. Σου λένε «δεν πάει άλλο», παραπονιούνται ότι δεν μπορούν πια να ζήσουν στην Ελλάδα, τους φταίνε οι πολιτικοί και  το κράτος.

Στο ταμείο της πολυεθνικής αλυσίδας τσακώνονται με την υπάλληλο για την ακρίβεια, βρίζουν τις εταιρείες και τους πολιτικούς που τις «έφεραν» στην χώρα. Υποστηρίζουν τα  ελληνικά προϊόντα αλλά… δεν τα αγοράζουν γιατί είναι πιο ακριβά.

Στην ΔΕΗ στριμώχτηκαν απ’ τους πρώτους στις ουρές για να πληρώσουν τα χαράτσια. Έβριζαν πάλι το κράτος γιατί δεν έχει οργάνωση, τους έφταιγαν οι υπάλληλοι που καθυστερούσαν να τους εξυπηρετήσουν, ειρωνεύονταν αυτούς από την επιτροπή  που τους έλεγαν να μην πληρώσουν.

Στη δουλειά, κοιτούν τους συναδέλφους  με μισό μάτι. Αποφεύγουν πάντα τις «φασαρίες» και τις «κακοτοπιές». Οι ίδιοι δεν απεργούν ποτέ, δεν στενοχωρούν τον προϊστάμενο που με τη σειρά του θα πει μια καλή κουβέντα όταν χρειαστεί στο αφεντικό. Περιμένουν να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά. Τρέχουν      πρώτοι όμως να επωφεληθούν από τον  αγώνα των «άλλων» συναδέλφων τους.

Κατηγορούν χωρίς δισταγμό τους εργάτες άλλων κλάδων όταν απεργούν, γιατί κλείνουν τους δρόμους, στενάζει η αγορά, κλείνουν οι επιχειρήσεις  και  αργούν  οι ίδιοι να επιστρέψουν στο σπίτι. Με την ίδια ευκολία, βρίζουν τους ναυτεργάτες γιατί κλείνουν τα λιμάνια και διώχνουν τους τουρίστες. Και γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να πεταχτούν μέχρι το νησί για το τριήμερο.

Είναι αυτοί που δεν ξέρουν κατά που πέφτει ο Ασπρόπυργος. Που δεν έγραψαν ποτέ στο μπλογκ τους, ούτε λέξη, για τον ηρωικό αγώνα κάποιων εργατών εκεί, σ’ ένα εργοστάσιο που λέγεται –αν έχουν ακουστά- «Ελληνική Χαλυβουργία». Ξύπνησαν  όμως, στην πρώτη προβοκάτσια εναντίον των εργατών, κι έσταξαν το δηλητήριό τους για τους κομμουνιστές που «ενώ άλλα μας λένε, υποδέχτηκαν τους Χρυσαυγίτες και τους έμπασαν στο εργοστάσιο».

Άνθρωποι μίζεροι, βυθισμένοι στις  ανασφάλειές τους, νέοι σε ηλικία αλλά γεμάτοι από «γεροντίστικες» κακίες. Δεν ξέρω αν ποτέ χάρηκαν πραγματικά για κάτι στη ζωή τους. Αμφιβάλω αν είπαν ποτέ καλή κουβέντα σε κάποιον, χωρίς να σκέφτονται το δικό τους συμφέρον, χωρίς να προσδοκούν να τον εκμεταλλευτούν, να προσπαθήσουν μέσα απ’ αυτόν να καλύψουν  το δικό τους τεράστιο κενό.

Πάντα ένιωθαν μειονεκτικά απέναντι στους κομμουνιστές. Γιατί αυτοί, είχαν ξεκαθαρίσει από νωρίς τι ζητούν απ’ τη ζωή. Ζηλεύουν αυτούς που μπορούν να σκέφτονται, να αναλύουν, να σχεδιάζουν. Αυτούς που ακολουθούν μια σταθερή πορεία στα πιστεύω τους. Γιατί αν και πολύ θα το ήθελαν, ποτέ δεν θα τους φτάσουν. Μισούν στην ουσία αυτούς που αντιστέκονται με συνέπεια και δεν σκύβουν μοιρολατρικά το κεφάλι.

Συνηθισμένοι οι ίδιοι μια ζωή να βρίσκονται πολιτικά όπου μπορούν να «τη βολέψουν». Μαθημένοι να ακολουθούν γλείφοντας  τους πολιτικούς που τους έταζαν ρουσφετάκια ή ψεύτικες υποσχέσεις. Και όταν αυτοί τους εξαπατούσαν, απογοητευμένοι  έβρισκαν άλλους για να εμπιστευτούν τις ελπίδες τους. Σωτήρες για να τους σώσουν.

Όταν άρχισαν να νιώθουν για τα καλά στο πετσί τους αυτά που -αυτοί που βρίζουν- τους προειδοποιούσαν από παλιότερα πως θα συμβούν. Όταν μειώθηκε ο μισθός τους και τα χαράτσια έφταναν στο σπίτι το ένα πίσω από το άλλο. Όταν έφτασαν σε σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε για τις βασικές  ανάγκες τους, τότε ξαφνικά ανακάλυψαν πως οι πολιτικοί τους εξαπάτησαν. Πως γέμισε η Βουλή από «προδότες», «λαμόγια» και «ðοσίλογους». Και τότε βγήκαν στους δρόμους, στις πλατείες, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλο κόσμο, και τους βομβάρδιζαν με μούντζες και μπινελίκια αγανάχτησης.

Αν έπιανες κουβέντα μαζί τους, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, ταράζονταν, σε κοίταζαν με κακία, στο ξέκοβαν πως αυτοί είναι «ανεξάρτητοι» και μακριά από «όλα» τα κόμματα. Κουβεντιάζοντας όμως μαζί τους έβλεπες πως δεν μπορούσαν να κρυφτούν για πολύ. Ο πόνος τους ήταν το ΚΚΕ! Όταν τα επιχειρήματα τους στρίμωχναν, τότε μας έλεγαν… «τι να μας πείτε κι εσείς οι κομμουνιστές, που στηρίζετε το σάπιο σύστημα»!

Κάποιοι από αυτούς επικαλούνται συνεχώς ένα  «ένδοξο», προγονικό,  αγωνιστικό, «κομμουνιστικό» παρελθόν. Ταυτόχρονα όμως το διαχωρίζουν πονηρά από το κακό ΚΚΕ. Θα προτιμούσαν να μην υπήρχε. Τώρα πρόσθεσαν και την δική τους… αντίσταση, σ’ αυτήν των παππούδων τους. Κατέβηκαν μια δυο φορές στο Σύνταγμα και δάκρυσαν λίγο τα μάτια τους απ’ τα χημικά. Αν κιόλας έφαγαν και καμιά ροπαλιά στην πλάτη μπορούν με περηφάνια να το διηγούνται στα παιδιά τους στο μέλλον. Όπως θα διηγούνται και την χωρίς επιτυχία… έφοδό τους στη Βουλή,  τότε που ο γνωστός «νταβατζής» του συστήματος,  το ΠΑΜΕ, τους απέτρεψε από το να την… καταλάβουν.

Τον τελευταίο καιρό αυτά τα περιπλανώμενα ανθρωπάκια βρήκαν στέγη στον «νέο αριστερό πόλο». Ανακάλυψαν τους νέους  σωτήρες τους, που κι αυτοί με τη σειρά τους δεν τσιγγουνεύτηκαν τις υποσχέσεις. Όταν τους έλεγες πως κάτω από την ίδια στέγη βρέθηκαν τόσοι διεφθαρμένοι πολιτικοί του «κατεστημένου» που μόλις πριν κατηγορούσαν.  Όταν τους έδειχνες τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες που τώρα που μυρίστηκαν νέες καρέκλες, εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και  έσπευσαν κάτω από την νέα στέγη για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αυτοί σου έλεγαν «έλα μωρέ και τι έγινε, εμείς τους θέλουμε όλους μαζί μας»!

Επειδή όμως τα καταλάβαιναν πολύ καλά όλα αυτά, αναζητούσαν εναγωνίως ένα άλλοθι, ακόμα πιο «αριστερό», για κα καλύψουν τα πολιτικά ανομήματά τους. Και τους το πρόσφερε η νέα ηγεσία τους. Έτσι, με διάφορα «επιχειρήματα» ζητούσαν «συνεργασία» και με το ΚΚΕ που μέχρι να αρνηθεί ήταν «καλό» κόμμα. Και αφού δεν τους βγήκαν τα σχέδια, ξεκίνησαν έναν βρώμικο, χυδαίο, έναν λυσσαλέο πόλεμο εναντίον των κομμουνιστών, που κορυφώνεται στις μέρες μας. Αυτά τα ανθρωπάκια που  παρακαλούσαν για «συνεργασία» σήμερα καταλογίζουν στο ΚΚΕ πως παρέδωσε την εξουσία  στη Δεξιά! Δεν χόρτασαν οι βουλιμικοί  από τη μείωση του ποσοστού του σχεδόν στο μισό. Το ήθελαν όλο!

Οι ίδιοι, κρυφογελώντας χειροκροτούσαν το φίδι που δάγκωσε την Κανέλλη, χαζολογούσαν πως «καλά της έκανε αλλά… έπρεπε να τις ρίξει κι άλλες». Αυτοϊκανοποιούνταν με μανία βλέποντας ξανά και ξανά το βίντεο στο γιουτιουμπ, πασχίζοντας να υποτάξουν την  ακόρεστη ηδονή τους.

Σε λίγο, αν δεν αντιδράσουν και οι ίδιοι,  δεν θα έχουμε να φάμε αλλά  κάποιοι,  ακόμα πιο κρετίνοι από αυτούς, προσεύχονται (δεν είναι σχήμα λόγου!) να καταργηθεί  το ΚΚΕ ως εμπόδιο στο δρόμο για μια «αριστερή» διακυβέρνηση...  Να καταργηθεί το μόνο κόμμα που ποτέ δεν τους έταξε, που ποτέ δεν τους κορόιδεψε, που δεν τους πρόδωσε ποτέ! Γι' αυτό το χτυπούν, τα «αριστερά» ασπόνδυλα.

Γιατί το ΚΚΕ δεν ζήτησε ποτέ και δεν έχει ανάγκη από  ψηφοφόρους-πελάτες. Το ΚΚΕ θέλει δίπλα του ανθρώπους που να μπορούν πάνω απ’ όλα να σκέφτονται και να κρίνουν. Αποφασισμένους να αναλάβουν ευθύνες, να τραβάνε μπροστά, να παλεύουν με το βλέμμα  κόντρα στον ήλιο.  Σε ποιους να τα πεις όμως αυτά; Σ’ αυτούς που τζόγαραν τις ελπίδες της ζωής τους σε μια εκλογική αναμέτρηση και νιώθουν πως δεν θα ρεφάρουν ποτέ; Άρχισαν κιόλας τη γκρίνια για την επιλογή τους. Άρχισαν να μυρίζονται τι τους επιφυλάσσει για το μέλλον ο νέος σωτήρας τους. Όμως αυτοί δεν ξεκολλούν από τον… εχθρό τους.

Ακόμα κι αν μπορούσαν να εξαφανίσουν το ΚΚΕ, οι ολίγιστοι, θα εφεύρισκαν κάτι άλλο στη θέση του, για να ξεσπούν τη βλακεία τους. Για να κρύβουν το έλλειμμα φαιάς ουσίας που τους κάνει ξεχωριστούς. Για να κρύβουν την ανεπάρκειά τους που είναι ευάλωτη  στο φασισμό!

Ο χαμένος, όταν βλέπει ότι τα χάνει όλα τυλίγεται εύκολα απ’ την απελπισία, νιώθει να πνίγεται και αντιδρά σπασμωδικά. Όταν η απελπισία γίνεται χαρμάνι με την βλακεία, τότε το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο. Θολώνει το μυαλό (έστω, αυτό το λίγο που υπάρχει), προσβάλλονται οι αισθήσεις, αλλοιώνονται τα συναισθήματα, αναβλύζει μόνο μίσος. Οδηγεί κάποιους κατευθείαν στην αγκαλιά του φασισμού, ακόμα κι αν στην κάλπη  έριξαν «αριστερό» ψηφοδέλτιο.

Προτιμώ όμως να έχω απέναντί μου τους γνήσιους φασίστες. Που φορούν διακριτικά. Αυτούς που  κρατάνε μαχαίρια και ρόπαλα. Ακόμα κι αν θα μοιάζουν ανίκητοι, τουλάχιστον θα βλέπω τα όπλα τους. Θα ξέρω με ποιον τρόπο να τους αντιμετωπίσω, και θα έχω πολλές  πιθανότητες για να τους νικήσω. Τα «αριστερά» ασπόνδυλα είναι εκτός συναγωνισμού...

Εξοργισμένος πολλές φορές, αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βλαμμένοι θα καταλάβουν κάποια στιγμή τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή τους. Αν θα μπορέσουν να δουν  την πραγματικότητα, γυμνή, χωρίς φτιασιδώματα από αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ή θα πρέπει να γευτούμε την απόλυτη καταστροφή για να  καταλάβουν  ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός τους. 

Εξοργίζομαι περισσότερο όταν αυτοί οι καμένοι εγκέφαλοι με κατηγορούν πως ακολουθώ ένα κόμμα-κάτι σαν αίρεση, με την προσήλωση των παλαιών χριστιανών μαρτύρων, προσβλέποντας σε μια επανάσταση που θα πραγματοποιηθεί στη… Δευτέρα παρουσία! Ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που έχουν διαρκώς το κεφάλι σκυμμένο, προσκυνώντας τον κάθε «αριστερό προφήτη», ακολουθώντας μοιρολατρικά μια πορεία ζωής μέσα στο σύστημα που βλέπουν, νιώθουν, γεύονται τη σαπίλα του, που σε λίγο θα προσβάλει και τις σάρκες τους.

Οι  «προοδευτικοί», οι «αριστεροί», αυτοί που βλέπουν «μπροστά», που δεν είναι «κολλημένοι» όπως οι κομμουνιστές. Αυτοί που μια ζωή φορτώνουν στο σβέρκο όλων μας τον κάθε καραμανλοπαπανδρεσημιτοσαμαροβενιζέλο. Και όταν πια, μ’ αυτούς, δεν μπορούν να κορέσουν το αλκολίκι τους, τότε προσκολλούνται  στο κάθε «αριστερό» υποκατάστατο. Δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς  «θα», χωρίς την πολιτική πρέζα τους.

Άει σιχτίρ πια… με τους σιχαμένους, στάζουν δηλητήριο όπου βρεθούν κι όπου σταθούν…

Είναι γελασμένοι όμως οι ηλίθιοι αν πιστεύουν πως θα ξεμπερδέψουν εύκολα με μας. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εδώ θα είμαστε. Δυνατοί σήμερα, νικητές αύριο. Απ’ τον αγώνα των ανυπόταχτων στη μοίρα, απ’ τις μικρές νίκες στη διαδρομή, μέχρι την οριστική νίκη της εργατικής τάξης, θα ωφεληθούν κι αυτοί. Όπως γινόταν χρόνια τώρα, ακόμα κι αν ποτέ δεν το κατάλαβαν, ακόμα κι αν το κατάλαβαν και το βούλωσαν ή έκαναν πως δεν κατάλαβαν. Μέχρι   και οι αναλφάβητοι, εξαθλιωμένοι μουζίκοι της Ρωσικής στέπας, κάποτε, κατάλαβαν το συμφέρον τους…

Αυτή είναι η «μοίρα» των κομμουνιστών. Ελάχιστοι αριθμητικά, με την αποκοτιά και τη «στενομυαλιά» τους τράβηξαν μπροστά και έστρεψαν τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας προς το μέλλον. Και τότε, οι πολλοί άργησαν να τους πιστέψουν. Και μέχρι να γίνει αυτό τους αμφισβήτησαν, τους ειρωνεύτηκαν, τους έβρισαν και τους πολέμησαν. Στο τέλος όμως νίκησαν.

ΥΓ. Κατέβαλα  μεγάλη προσπάθεια για να μην αποτυπωθούν με ακρίβεια στο κείμενο, τα συναισθήματα –κυρίως οργή και αηδία- που μου προκαλούν αυτοί στους οποίους αναφέρθηκα.