Η ΕΕ και των «δεξιών» και των «αριστερών» είναι ίδια

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εχει τονιστεί χιλιάδες φορές ότι η ισοπέδωση των μισθών των εργαζομένων που απειλούνται με καθεστώς «κινεζοποίησης» δεν είναι αποτέλεσμα μιας στενά «μνημονιακής» πολιτικής που εφαρμόζεται σε κάποιες χώρες της ΕΕ.

Αντίθετα, η επιλογή όλης της ΕΕ να κατρακυλήσουν οι μισθοί των εργαζομένων στα επίπεδα της Κίνας είναι αυτή που γεννά τα μνημόνια. Είναι αυτή η επιλογή που περνά μέσα από τις «μνημονιακές» πολιτικές, οι οποίες εφαρμόζονται με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς τρόικα, σε όλο το ευρωενωσιακό στερέωμα.

*

Για να μην πάμε σε παλιότερες αποφάσεις της ΕΕ, που αποδεικνύουν ότι η ΕΕ δεν είναι το πεδίο της «λύσης» των προβλημάτων του ελληνικού λαού, όπως ισχυρίζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις του «ευρωενωσιακού προσανατολισμού»,

αλλά ότι, αντιθέτως, η ΕΕ είναι το πρόβλημα,

αρκεί να σταθούμε στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, τον Δεκέμβρη του 2010. Πρόκειται, δηλαδή, για μια απόφαση που λήφθηκε πριν ακόμα ψηφιστεί στην Ελλάδα το δεύτερο μνημόνιο και πριν συναφθεί η δεύτερη δανειακή σύμβαση.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την εισοδηματική πολιτική των κρατών - μελών που θα εφαρμόζεται με χρονικό ορίζοντα έως τη Δευτέρα Παρουσία, στην απόφαση της ΕΕ σημειώνονται τα εξής:

*

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα».

*

Τι λέει η συγκεκριμένη απόφαση; Τι υπέγραψαν, δηλαδή σε τι συμφώνησαν και σε τι αποβλέπουν οι εγχώριοι «κεντροδεξιοί»... «διαπραγματευτές» μας; Για ποια «Ευρώπη των λαών» μιλούν οι άλλοι, οι «κεντροααριστεροί» επίδοξοι «επαναδιαπραγματευτές» και μόνιμοι θιασώτες των Βρυξελλών;

Είναι πεντακάθαρο:

Η απόφαση της ΕΕ, των κρατών - μελών που την απαρτίζουν και εν τέλει των μονοπωλίων που τη διαφεντεύουν, καθορίζει ότι για τους μισθούς των εργαζομένων στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) δεν υπάρχει... πάτος προς τα κάτω!

Σύμφωνα με την ΕΕ, δηλαδή, σύμφωνα με τα μονοπώλια που τη διαφεντεύουν ανεξαρτήτως Σόιμπλε ή Μοσκοβισί, ανεξαρτήτως Μέρκελ και Σαρκοζί ή Ολάντ, ένεκα της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων και επειδή οι μισθοί λογίζονται σαν «κόστος» - που θέλουν να το μειώσουν οι κεφαλαιοκράτες - θα πρέπει να συγκρίνονται με τους μισθούς που επικρατούν στους «κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ».

Με άλλα λόγια, οι μισθοί (και φυσικά οι συντάξεις, τα δικαιώματα κ.ο.κ.) δε θα «συγκρίνονται» μόνο μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Που σημαίνει ότι το όριο για έναν Ελληνα εργαζόμενο δεν είναι ο μισθός, φερ' ειπείν, της Βουλγαρίας. Εχει και πιο κάτω!

Και τούτο γιατί, όπως ορίζει η ΕΕ, το «κόστος» που οι μισθοί προκαλούν στους καπιταλιστές θα «συγκρίνεται» και άρα οι ευρωπαϊκοί μισθοί θα καθορίζονται σύμφωνα με τους μισθούς που επικρατούν όχι μόνο μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά και με τους μισθούς που ευδοκιμούν στους εκτός ΕΕ ανταγωνιστές των μονοπωλίων της Ευρώπης.

Τέτοιοι «ανταγωνιστές» της ΕΕ είναι, για παράδειγμα, η Ινδία και η Κίνα...

*

Αυτή είναι η πραγματικότητα στο εσωτερικό της ΕΕ. Με αυτά τα κριτήρια καθορίζεται η εισοδηματική, η ασφαλιστική, η κοινωνική πολιτική.

Και το ερώτημα που προκύπτει απλό:

Με αυτήν την πραγματικότητα «διαπραγματεύεσαι» ή «επαναδιαπραγματεύεσαι»

ή

κηρύσσεις ρήξη και αποδεσμεύεσαι;