Ο Έλληνας τρελαίνεται για διλλήματα. Το έχει αποδείξει τα τελευταία 35 περίπου χρόνια. Και από ότι φαίνεται θα το αποδείξει και στις προσεχείς εκλογές. Δως του δίλλημα και παρ του τον μισθό, το επίδομα, τις καταθέσεις και ότι άλλο μπορείς. Μάλιστα η ιστορία έχει αποδείξει πως όσο πιο ισχυρό είναι το δίλλημα τόσο ο Έλληνας «τσιμπάει» πιο δυνατά.
Έτσι λοιπόν μετά το προχτεσινό ναυάγιο στο Προεδρικό Μέγαρο, από τις δηλώσεις των αρχηγών τέθηκε το νέο δίλλημα, το οποίο σε αδρές γραμμές περιγράφεται ως εξής: Δεξιά- σίγουρη- σταθερή διακυβέρνηση ή Αριστερή- ριζοσπαστική- καινούργια διακυβέρνηση; Το δίλλημα τέθηκε έτσι , ή κάπως έτσι από τις ίδιες τις δυνάμεις. (σίγουρα θα ξεκαθαριστεί περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές).
Σύμφωνα με την λογική την δική μου το δίλλημα μεταφράζεται ως εξής: Δεξιά- παρωχημένη- κάργα μνημονιακή διαχείριση ή Αριστερή –νεφελώδη ολίγον από όλα διαχείριση; Με δεδομένο το πρόωρον του πράγματος άρα και τον φόβο να αδικήσω, καταθέτω ορισμένες σκέψεις προσπαθώντας να τονίσω την ποιότητα των διαφορών του διλλήματος.
Η πρώτη εκδοχή, η Δεξιά- κάργα μνημονιακή λογική διακυβέρνησης, έχει αποτύχει παταγωδώς και στην πράξη και στην συνείδηση των ελλήνων. Δημιούργησε τεράστια προβλήματα, έφερε καταστροφή και φτώχεια. Ασκήθηκε στην πράξη κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, και λιγότερο από τη ΝΔ, η οποία την λανσάρει πια ως ιδεολογική πλατφόρμα μοναδικής ευρωπαϊκής λύσης, ως στρατηγική διεξόδου, σε μια γκρεμισμένη χώρα.
Η δεύτερη εκδοχή, της Αριστερής εκδοχής, λανσάρεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς είναι η αλήθειά μέχρι στιγμής να ξεκαθαρίζει με σαφήνεια αρκετά μελανά σημεία. (περιμένουμε και ελπίζουμε μέχρι τις εκλογές να ξεκαθαριστούν πλήρως). Το θέμα με αυτήν την εκδοχή είναι ότι έχει μπόλικη αμφισβήτηση της υπάρχουσας οικονομικής συνταγής και σωστά, έχει άριστη καταγραφή του υπάρχοντος χάους και σωστά, έχει πλούσια επιχειρηματολογία για την επισήμανση των αδιεξόδων και σωστά.
Αυτό που επίσης έχει η δεύτερη αυτή εκδοχή είναι η διαχείριση. Και αυτό προσωπικώς με ενοχλεί, αν και το περίμενα. Αριστερά και διαχείριση παρωχημένου, εκμεταλλευτικού, άδικου, ίσως και αδίστακτου πλαισίου, δεν κολλάνε. Έτσι όπως διατυπώνεται η μέχρι στιγμής κυβερνητική πρόταση της αριστεράς είναι μια πρόταση διαχείρισης. Και είναι κακό αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος; Ναι είναι κακό αυτό.
Διότι εδώ που έχουμε φτάσει δεν θέλουμε διαχείριση. Για την ακρίβεια, δεν θέλουμε μια καλύτερη διαχείριση, μια αρτιότερη διαχείριση, μια αριστερή διαχείριση. Θέλουμε και έχουμε ανάγκη όλα τα υπόλοιπα, που από παράδοση υπάρχουν κρυμμένα στην αριστερά, έστω και βαθειά. Ανατροπή, αποφασιστικότητα, ρήξη, σύγκρουση. Αυτά είναι απαραίτητα όταν έχεις ως στόχο πραγματικές αλλαγές. Όταν πασχίζεις για μερικά ψίχουλα παραπάνω, τότε ίσως χρειάζεται, μόνο μια απλή διαχείριση.
Μετά από δύο χρόνια μνημονίων, βαρβαρότητας και επιθετικού αμόκ μέτρων, αυτό που πρέπει να προτείνεται ως λύση, δεν μπορεί να είναι η συνεννόηση με τους επιτιθέμενους, ή όποια ανακωχή, η επανεξέταση μαζί τους των όρων της ειρήνης κλπ κλπ. Μετά από δύο χρόνια εξαθλίωσης το μόνο που δεν χωρά είναι συζητήσεις, επαναδιαπραγματεύσεις, επανεξετάσεις. Αλλά οποιαδήποτε τέτοια επιλογή απαιτεί την ενεργή, αποφασιστική συμμετοχή του κόσμου, κάτι που αφενός δεν υπάρχει αφετέρου δεν επιδιώκεται.
Για ευνόητους λόγους.
Θύμιος Κ. ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ
Σωστά τα λέει ο Θύμιος !
ΑπάντησηΔιαγραφή