ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Κωλοτούμπες και αυταπάτες για να μπερδέψει το λαό

«Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα τις είχαν καταργήσει», δήλωνε προ καιρού ο Αλ. Τσίπρας, που σήμερα ισχυρίζεται απευθυνόμενος στο λαό ότι, ναι, οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και μάλιστα ριζικά προς όφελός του. Οτι με την ψήφο του και μόνο, μπορεί να διαγράψει μονοκοντυλιά τα βάρβαρα μέτρα που του επέβαλαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, υλοποιώντας διαχρονικά την προ πολλού αποφασισμένη ευρωενωσιακή στρατηγική.

Στο διάστημα που διαρκεί η κρίση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει επιστρατεύσει αναρίθμητες αντιεπιστημονικές αναλύσεις για να υπερασπιστεί την κυρίαρχη προπαγάνδα περί «κρίσης χρέους», έτσι που να συγκαλύπτεται η αιτία και ο πραγματικός χαρακτήρας της και να συσκοτίζεται η διέξοδος απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Μια κλασική καπιταλιστική κρίση, συγχρονισμένη, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τη χαρακτήρισε αρχικά σαν «χρηματοπιστωτική», σαν «κρίση του καζινοκαπιταλισμού» και «κρίση χρέους». Ακριβώς για να συσκοτίσει ότι εδράζεται στην καπιταλιστική παραγωγή και το

ξεπέρασμά της προς όφελος του λαού προϋποθέτει ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, με γκρέμισμα της αστικής εξουσίας και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Με τη θέση του αυτή, άφησε στο απυρόβλητο το κεφάλαιο που μπούκωσε απ' τα κέρδη που απομύζησε απ' την εκμετάλλευση των εργαζομένων και υπέδειξε σαν ενόχους τους «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού», τις«νεοφιλελεύθερες εμμονές» και «ιδεοληψίες» της ηγεσίας της ΕΕ και πιο συγκεκριμένα των Μέρκελ και Σαρκοζί. Ο νεοφιλελευθερισμός, βέβαια, δε γεννήθηκε στα «μυαλά» κάποιων «διαταραγμένων». Επιλέχθηκε συνειδητά ως η μορφή διαχείρισης που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων, επιλογή που έγινε στη βάση της αδιάρρηκτης σχέσης πολιτικής - οικονομίας.

Στην τελευταία «έκδοση» των αναλύσεών του περί κρίσης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποφαίνεται: «Η κρίση, στις δίνες της οποίας κλυδωνίζεται η παγκόσμια και η ελληνική οικονομία, ανεξάρτητα από την αρχική της μορφή και έκφραση ως κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, βαθαίνει και μετουσιώνεται σε κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, και κυρίως της νεοφιλελεύθερης διαχείρισής του. Η Ελλάδα, η ανάπτυξη της οποίας βασίστηκε στα σαθρά αναπτυξιακά μοντέλα και στις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθ' όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, βρέθηκε ''ανοχύρωτη'' μπροστά στη σφοδρή, βαθιά και γρήγορα κλιμακούμενη κρίση με δραματικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και την ελληνική οικονομία»!

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που έσκουζε ότι η κρίση είναι χρηματοπιστωτική, τώρα τα γυρνάει και λέει ότι είναι και ολίγον του καπιταλισμού! Μάλιστα, για να θολώσει κι άλλο τα νερά, προσθέτει ότι η ολίγον καπιταλιστική κρίση δεν είναι αυτού καθαυτού του καπιταλισμού, αλλά της «νεοφιλελεύθερης» διαχείρισής του. Δηλαδή, μια άλλη διαχείριση θα μπορούσε να αποτρέψει την κρίση ή θα συνέβαλλε στο να ξεπεραστεί!

Συσκοτίζει την πηγή

Τα ίδια λένε οι οπορτουνιστές και για τα μνημόνια. Τη μια αποδίδει την υπογραφή τους στο γεγονός ότι οι κυβερνώντες και οι σύμμαχοί τους στην Ελλάδα ήταν «λίγοι», «ανίκανοι», και δέχτηκαν να «τρώνε καρπαζιές απ' τους ομολόγους τους», δεν διαπραγματεύτηκαν, όπως λέει, αλλά έσκυψαν το κεφάλι και αποδέχτηκαν εκβιασμούς. Παρουσιάζει, δηλαδή, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις σαν επιβεβλημένες από το εξωτερικό, για να κρύψει τη συνευθύνη της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων που την υπηρετούν, για να θολώσει την αναγκαιότητα της πάλης στο εθνικό πεδίο, ενάντια στα μονοπώλια, την πολιτική και την εξουσία τους.

Αλλού πάλι βλέπει «αποτυχία του μνημονίου» και αποδίδει στην κυβέρνηση «ανοιχτή ομολογία αποτυχίας της πολιτικής του μνημονίου και των επιλογών της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου» ή ότι «το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς στους στόχους του». Οταν, όμως, οι εξελίξεις τον εκθέτουν και τα αντεργατικά μέτρα προδίδουν την πραγματική στόχευση των μνημονίων, για λογαριασμό της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, τότε τα γυρνάει και ισχυρίζεται: «Το μνημόνιο πέτυχε (...) Μόνο που το μνημόνιο δεν ήταν σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, αλλά σχέδιο φτωχοποίησης των Ελλήνων, κατάργησης του κοινωνικού συμβολαίου, εκποίησης του δημόσιου πλούτου (...)».

Στα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας προσθέτει: «Το μνημόνιο δεν το έφερε αυτούσιο ο κ. Τόμσεν από το εξωτερικό (...) δεν ήξεραν όλοι αυτοί την ελληνική πραγματικότητα (...) την ήξεραν πάρα πολύ καλά κάποιοι Ελληνες, δεν είναι κατ' ανάγκη ξένοι κατακτητές (...) το μνημόνιο το έφτιαξαν οι σύμβουλοι του ΣΕΒ, οι τεχνοκράτες παρατρεχάμενοι των τραπεζιτών και των εργοδοτών (...) κι αυτοί είναι που (...) τα επιβάλλουν στην τρόικα και τα περνάνε. Η μείωση μισθών τώρα είναι φως - φανάρι (...) ότι προωθείται, σχεδιάζεται από τον πυρήνα της εργοδοσίας στην Ελλάδα, τον ΣΕΒ».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για τον τυχοδιωκτισμό και την αφερεγγυότητα ενός φορέα που αλλάζει τις θέσεις του κατά το πού φυσάει ο άνεμος και κατά το πώς επιβάλλει η ανάγκη να θολώσει τα νερά για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τη στρατηγική των βάρβαρων μέτρων, για τη διαχείρισή της προς όφελος του κεφαλαίου. Είναι αναξιόπιστοι και επικίνδυνοι. Κάνουν ζημιά στο κίνημα και αντικειμενικά προσφέρουν υπηρεσίες στο αστικό σύστημα.

Προτείνουν ό,τι και οι αστοί

Η διάγνωση της υποτιθέμενης «κρίσης χρέους» συνοδεύτηκε απ' την υπόδειξη διαφόρων «θεραπειών» από τους οπορτουνιστές. Ολες, βέβαια, έχουν στον πυρήνα τους την αναγνώριση του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία σαν ευθύνη του λαού να το αποπληρώσει. Αλλωστε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει ότι πρόθεσή του δεν είναι η«αθέτηση πληρωμών», ούτε «η μονομερής διαγραφή του χρέους». Καθόλου τυχαία, οι λύσεις που κατά καιρούς προτείνει, γρήγορα βρίσκουν το δρόμο της υλοποίησης από την κυβέρνηση και την ΕΕ, αφού είναι ίδιες με αυτές που συζητιούνται στα αστικά επιτελεία για τη διαχείριση της κρίσης.

Αρχικά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπέδειξε «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», την οποία έκανε η κυβέρνηση, συμφωνώντας με τους δανειστές στο «κούρεμα», με τις γνωστές συνέπειες για το λαό, τα ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία κ.λπ. Στη συνέχεια, υπερασπίστηκε τη συγκρότηση «επιτροπών ελέγχου του χρέους», το οποίο αναγόρευσε σε «εθνικό ζήτημα», που θα αποφανθούν για το «επαχθές» τάχα κομμάτι του, το οποίο θα διαγραφεί.

Λίγο μετά, πρότεινε «απευθείας δανεισμό απ' την ΕΚΤ, διαγραφή μέρους του ή επαναγορά του ή κοινό μηχανισμό δανεισμού, έκδοση ευρωομολόγου». Οι εξελίξεις με τα ταμεία σταθερότητας της Ευρωζώνης είναι πάνω κάτω της ίδιας κοπής με τις προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένο εξάλλου ότι πλέον το σύνολο σχεδόν του χρέους έχει συγκεντρωθεί στα χέρια των κρατών - μελών της Ευρωζώνης, αφού οι ιδιώτες πρόλαβαν να το ξεφορτωθούν πριν από το «κούρεμα», σημαίνει ότι ρυθμιστής της όποιας παραπέρα «αναδιάρθρωσης» είναι η ΕΚΤ, που εκπροσωπεί τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών.

Αργότερα πρότεινε: «Ριζική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ριζική διαγραφή του χρέους ώστε να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο και μετά να μπορείς και να δανείζεσαι αν θέλεις και να έχεις δυνατότητα να κάνεις επενδύσεις για ανάπτυξη, το πρόβλημα είναι το χρέος (...) η αιτία είναι το χρέος». Ομως, αυτός ήταν και είναι ο στόχος των αστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Διευθέτηση του χρέους, ώστε να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα του αστικού κράτους και να συνεχίσει να δανείζεται για να τροφοδοτεί με ζεστό παραδάκι την πλουτοκρατία.

Ακολούθως υπέδειξε: «Τριετή αναστολή πληρωμών προς ιδιώτες», αλλά «με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ» και «με τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών (...) Εμείς διεκδικούμε να συμφωνήσουν, από εκεί και πέρα τα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται πάντα όπως τα διεκδικείς». Τελευταία, ζητούν «αναστολή πληρωμών για όσο χρειαστεί, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία», με «επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ευνοϊκούς όρους και ρήτρα ανάπτυξης».

Απροκάλυπτος φαρισαϊσμός

Ενδιαφέρον έχει και η απάντηση που δίνει στο πού θα βρεθούν τα χρήματα, καθώς μπαίνει σε συζήτηση με τη συγκυβέρνηση και την τρόικα για «ισοδύναμα μέτρα» σ' αυτά που προτείνει το μνημόνιο. Λέει ο Τσίπρας: «Θα πάμε στους πλούσιους οι οποίοι είναι στην απ' έξω, οι οποίοι έχουν βγάλει τα λεφτά τους στις τράπεζες της Ελβετίας, ο οποίοι έχουν offshore εταιρείες και Καγιέν και βίλες και θα τους πούμε, πρέπει να φορολογηθείτε, η χώρα κινδυνεύει».

Στο ενδεχόμενο φυγής κεφαλαίων απ' τη χώρα, αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο απαντά: «Να πάρουν όμως και τις βίλες τους, να πάρουν και τα πολιτικά τους δικαιώματα απ΄ αυτή τη χώρα. Αν θέλουν να τα βγάλουν όλα έξω, να πάνε να ζήσουν στη Λιβερία, όπου θα είναι και οι σημαίες των πλοίων τους. Αλλά να τελειώνει αυτό. 'Η θα επιλέξουν να είναι πολίτες της Ελλάδας με δικαιώματα στην Ελλάδα και άρα θα φορολογούνται ισότιμα και τα βάρη θα κατανέμονται δίκαια σ' αυτόν τον τόπο ή θα επιλέξουν να πάνε σε άλλη χώρα».

Θέσεις σαν κι αυτές είναι κοροϊδία και δηλητηριάζουν λαϊκές συνειδήσεις, αφού υπόσχονται τη Γη της Επαγγελίας μέσα στην κόλαση του καπιταλισμού. Καμία απ' τις προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αγγίζει τους καπιταλιστές και την εξουσία τους, την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής, τη δική τους επιλογή για παραμονή της χώρας στην ΕΕ, στρατηγική της οποίας είναι οι φοροαπαλλαγές, τα προνόμια στο κεφάλαιο, η ελευθερία κίνησής τους. Απ' τη στρατηγική αυτή δεν μπορεί να παρεκκλίνει καμία χώρα, ακόμα κι αν συγκυριακά διέθετε κυβέρνηση με τις καλύτερες των προθέσεων.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει στα μονοπώλια υψηλή φορολογία, σταθερή και μόνιμη δουλειά, υψηλούς μισθούς, μέτρα δηλαδή που απειλούν την ανταγωνιστικότητά τους. Και είναι κοροϊδία το κόμμα που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που έλυσε τα χέρια των κεφαλαιοκρατών ως προς το πού, πώς, αν και τι θα παράγουν, να ισχυρίζεται σήμερα ότι αν δεν δεχτούν να φορολογηθούν θα τους αφαιρέσει την ...ιθαγένεια!!!

Β.