Επί δύο χρόνια κατ' απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου οι κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών έχουν προχωρήσει σε μπαράζ ψήφισης αντεργατικών νόμων, τους οποίους στη συνέχεια η εργοδοσία σπεύδει να αξιοποιήσει χωρίς να χάσει ούτε λεπτό. Η προωθούμενη και νομικά κατοχυρωμένη μείωση των μισθών, το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας έχουν δώσει αέρα στα πανιά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Οι «κοινωνικοί συνέταιροι» των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ απαιτούν «γην και ύδωρ» από τους εργάτες, ντύνοντας την επιβολή αντεργατικών συνθηκών εργασίας με κάθε λογής ιδεολογήματα προκειμένου να «νομιμοποιήσουν» τα μέτρα αυτά.
Τα στοιχεία που έρχονται από μια σειρά χώρους δουλειάς είναι αποκαλυπτικά για την ενιαία κατεύθυνση και την ενιαία στόχευση των καπιταλιστών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Εργοδότης υποχρέωσε τους εργαζόμενους να παραστούν σε συγκέντρωση που οργάνωσε ο ίδιος και στην οποία ανέφερε τους λόγους για τους οποίους πρέπει να υποτάσσονται στη θέλησή του!
Η επιχειρηματολογία του είναι ουσιαστικά τα βασικά ιδεολογήματα που χρησιμοποιεί η αστική τάξη και τα παπαγαλάκια της.
Ιδού η επιχειρηματολογία του:
Ο εργοδότης υποστήριξε ότι η κρίση οφείλεται στο ότι «απέτυχαν» οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Μετέθεσε έτσι το γεγονός ότι η κρίση είναι αναγκαστική εξέλιξη στον καπιταλισμό, σε πρόβλημα που αφορά τη διακυβέρνηση, η οποία παρεμπιπτόντως είναι διακυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Παράλληλα έριξε ευθύνες στους ίδιους τους εργαζόμενους που αξιοποίησαν την κακή διακυβέρνηση και έπαιρναν δάνεια που τώρα δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν.
Με αυτό τον τρόπο περνά την αντίληψη ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει αρκεί να έρθουν στα πράγματα ικανοί κυβερνώντες. Αρα δε φταίει η ίδια η φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αθωώνεται πλήρως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Την ίδια στιγμή βασικές, στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων - όπως τη στέγη - τις βαφτίζει περιττές επιθυμίες τις οποίες θα έπρεπε και πρέπει να περιορίσουν. Δε φταίει δηλαδή ότι παίρνουν πολύ χαμηλούς μισθούς και η εργοδοσία τούς κλέβει τον πλούτο που παράγουν, αλλά ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν υπερβολικές απαιτήσεις.
Καλλιεργώντας τη λογική του μικρότερου κακού, τους κάλεσε να αναλογιστούν το τι συμβαίνει γύρω τους. Τους είπε πως πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που παίρνουν μισθούς των 750 ευρώ. Δε δίστασε - προφανώς χωρίς καμιά ντροπή - να υποστηρίξει ότι οι εργαζόμενοι των 400 και 500 ευρώ έχουν φιλοδοξία να φθάσουν στη δική τους τη θέση! Δηλαδή να παίρνουν 750 ευρώ! Ακόμα χειρότερα διατύπωσε εμμέσως πλην σαφώς την απειλή ότι φιλοδοξία των εργαζομένων που αμείβονται με 750 ευρώ είναι να κρατήσουν τη θέση τους! Και όλα αυτά γίνονται γιατί η επιχείρηση πρέπει να είναι ανταγωνιστική.
Η αντίληψη αυτή αποσυνδέει πλήρως το μισθό από τις ανάγκες των εργαζομένων και τον συνδέει αποκλειστικά με τις επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Σαν οι εργαζόμενοι να μην είναι ζώντες οργανισμοί, αλλά μια άμορφη μάζα που παράγει κέρδη για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το επόμενο ιδεολόγημα που χρησιμοποίησε είναι αυτό της ταξικής συνεργασίας. Οι εργαζόμενοι, τους δασκάλεψε, πρέπει να αγαπάνε την επιχείρηση για να τους αγαπάει και αυτή. Ετσι ιδωμένη η επιχείρηση αποκτά μια μεταφυσική υπόσταση. Δεν αποτελείται από την εργοδοσία και τους εργαζόμενους, αλλά είναι ένα ...αυτοφυές αντικείμενο που χρήζει φροντίδας και πρέπει να λατρεύεται.
Είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για ένα ηλίθιο εργοδότη που δεν ξέρει τι λέει. Αντιθέτως, προσπαθεί να συγκαλύψει τις ταξικές αντιθέσεις, αν είναι δυνατόν να τις εξαφανίσει από τα μυαλά και τις συνειδήσεις. Να κρύψει ότι αυτό που ζητά, η πίστη και υποταγή στην επιχείρηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά πίστη και υποταγή στις ανάγκες της εργοδοσίας για ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία της.
Η πλύση εγκεφάλου συνοδεύεται σχεδόν πάντα από την επιβολή και την τρομοκρατία ώστε να υποταχθούν και όσοι δεν καταπίνουν αμάσητα τα αντιδραστικά ιδεολογήματα.
Ο εργοδότης, ξεχνώντας τα περί αγάπης, ξεκαθάρισε ότι αυτός είναι ο απόλυτος άρχων και σε αυτόν χρωστάνε τα πάντα. Γι' αυτό οφείλουν να επιδεικνύουν σεβασμό στους ανωτέρους τους. Οποιος σκέφτεται διαφορετικά, σκέφτεται επιπόλαια και επιφανειακά. Οποιος αντιδρά στη θέληση της εργοδοσίας και προσπαθεί να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια σε αυτή είναι μέρος όσων υποκινούν επεισόδια.
Εδώ πρόκειται για το γνωστό ιδεολόγημα που τόσο συχνά χρησιμοποιείται τον τελευταίο καιρό και το οποίο ταυτίζει την πάλη των εργαζομένων με τη δράση των προβοκατόρικων μηχανισμών.
Η προσπάθεια εκφοβισμού ολοκληρώνεται με τη βασική απειλή. Οποιος δεν πείθεται ούτε έτσι, ούτε αλλιώς, τότε η απόλυσή του είναι μονόδρομος.
Η παραπάνω περίπτωση δεν είναι μεμονωμένη. Είναι αυτό που συμβαίνει στους χώρους δουλειάς με τη μία ή την άλλη μορφή.
Οι εργάτες μπορούν και πρέπει να αντιδράσουν σε αυτές τις εργοδοτικές μεθοδεύσεις. Δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να αποδεχθούν, να «νομιμοποιήσουν» στη συνείδησή τους τα αντιδραστικά ιδεολογήματα. Δεν φταίνε σε τίποτα για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Δε χρωστάνε ούτε ένα ευρώ. Τους χρωστάνε τα πάντα. Πρέπει να έχουν καθαρό ότι αυτό που συμβαίνει μέσα στον καπιταλισμό είναι η κλοπή των κόπων τους, του πλούτου που παράγουν από τους κεφαλαιοκράτες. Και αυτή η κλοπή μπορεί να σταματήσει μόνο με την οργάνωση της πάλης τους με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου