Η Ιταλία είναι μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη που συμμετέχει στο G-8, σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Τα μονοπώλιά της παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωζώνη, στη Μεσόγειο και ευρύτερα, παίρνουν ενεργό μέρος στον έλεγχο των πηγών και των δρόμων της ενέργειας. Αυτή όμως η ισχυρή θέση που κατέκτησε η Ιταλία στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δεν ήταν καθόλου …αναίμακτη. Χτίστηκε με τον ιδρώτα και το αίμα των εκατομμυρίων Ιταλών και μεταναστών εργατών. Όλη την τελευταία εικοσαετία, σε φάση μάλιστα ταχύρρυθμης καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι αστικές κυβερνήσεις (κεντροδεξιές και κεντροαριστερές) καταδίκασαν τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την εκμετάλλευση και ταυτόχρονα εξασφάλισαν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων καθώς δεν κατάφερε να αποκρούσει ή να καθυστερήσει τις αντιλαϊκές
πολιτικές, εξαιτίας και της καθοριστικής και ταυτόχρονα καταστροφικής επίδρασης του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στις γραμμές του. Σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης στην Ιταλία και γενικότερα στην ευρωζώνη, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που και πάλι καλούνται να πληρώσουν “το μάρμαρο”.Ματώνουν το λαό για την πλουτοκρατία …και στην Ιταλία
Τον περασμένο Νοέμβρη, λίγες μέρες μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου στην Ελλάδα υπό τον Λουκά Παπαδήμο και με τη συμμετοχή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, στη γειτονική Ιταλία συγκροτήθηκε κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό τον γνωστό οικονομολόγο Μάριο Μόντι. Η συγκεκριμένη αντιλαϊκή κυβέρνηση συγκροτήθηκε με τη στήριξη και τις ευλογίες της ιταλικής πλουτοκρατίας, της ΕΕ, των βασικών αστικών πολιτικών κομμάτων, του προέδρου της Δημοκρατίας Τ. Ναπολιτάνο (γνωστού “ναυαγίου της ταξικής πάλης” και κατά το παρελθόν στελέχους του Ιταλικού ΚΚ) και της καθολικής εκκλησίας. Με τη συγκρότηση αυτής της κυβέρνησης μπήκε τέλος στην πολύχρονη εναλλαγή κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνητικών συνασπισμών. Σκοπός της νέας κυβέρνησης ήταν «να ξαναμπεί η Ιταλία σε τροχιά δημοσιονομικής σταθερότητας και να εξυγιανθεί η οικονομία», όπως έπαιζαν ιταλικά και ξένα αστικά ΜΜΕ, αφού η Ιταλία όπως και άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης σημείωνε (και συνεχίζει να σημειώνει) αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με το ΑΕΠ της μάλιστα να έχει μειωθεί κατά 0,5% μέσα στο 2011.
Τι σημαίνουν όμως για τον ιταλικό λαό τα μέτρα “εξυγίανσης της οικονομίας”; Μα ακριβώς το ίδιο που σημαίνουν στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, αποδεικνύοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι το μνημόνιο αλλά η στρατηγική των μονοπωλίων και της ΕΕ, που φυσικά εμπεριέχει αντιλαϊκά μέτρα, δανειακές συμβάσεις και μνημόνια. Αποδεικνύεται επίσης ότι η γραμμή πάλης του εργατικού-λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι “αντιμνημονιακή” (πχ στην Ιταλία που δεν έχει μνημόνιο ενάντια σε ποιον θα είναι;), αλλά να είναι γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Όπως και στην Ελλάδα έτσι και στην Ιταλία τα μέτρα πτωχεύουν το λαό και καταργούν τα όποια εναπομείναντα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ την ίδια στιγμή μέτρα εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Έτσι η νέα ιταλική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, ξεκίνησε με τις μηχανές “στο φουλ” παίρνοντας μέσα στους δύο πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της μέτρα λιτότητας ύψους 33 δισεκατομμυρίων που αφορούν μεταξύ άλλων αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα, αύξηση των απαιτούμενων χρόνων εισφορών, “πάγωμα” των συντάξεων από 936 ευρώ και πάνω, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 23% και επιβολή φόρου ακινήτου. Επίσης, από την 1/1/12, έχει τεθεί σε ισχύ η ολική απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, οφελώντας κυρίως τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τις εμπορικές αλυσίδες εις βάρος των μικρομάγαζων. Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση προωθεί την τροποποίηση του άρθρου 18 της εργατικής νομοθεσίας ώστε να καταστεί πιο εύκολη για τους εργοδότες η διαδικασία για τις απολύσεις εργαζομένων.
Την ίδια στιγμή, για να ξεπεραστεί η κρίση, καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας. Κλείνουν βιομηχανίες στις οποίες παραδοσιακά εργάζονταν χιλιάδες εργάτες όπως τα εργοστάσια της “FIAT” (και ας είχαν αποδεχθεί οι εργαζόμενοι μειώσεις μισθών και κουτσούρεμα των δικαιωμάτων τους τα προηγούμενα χρόνια), ενώ χτυπιούνται και κλάδοι με παράδοση όπως η ναυπηγοεπισκευή. Προσφάτως, μεγάλο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας μεταφέρθηκε στη Σερβία, αφού ο ιδιοκτήτης του έψαχνε για φθηνότερα εργατικά χέρια.
Όπως και στη χώρα μας έτσι και στην Ιταλία, στο επίκεντρο της επίθεσης βρίσκεται η νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Αρκετά στοιχεία για την πραγματική κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών δίνονται στη συνέντευξη με τον Ιταλό μαθητή που δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο και επιβεβαιώνουν ότι και στην Ιταλία οι καπιταλιστές παίρνουν σήμερα όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η επόμενη γενιά που θα μπει στην παραγωγή να είναι μια γενιά δίχως δικαιώματα.
Εκεί που το “νέο” της αριστερής κυβέρνησης είναι ήδη παλιό και χρεοκοπημένο…
Όσο πλησιάζουμε στην Ελλάδα προς τις εκλογές, όλο και περισσότερο, διάφοροι οπορτουνιστές με πρώτους αυτούς του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για την ανάγκη να προκύψει από την κάλπη μια κυβέρνηση “αριστερή”, “αντιμνημονιακή” ή όπως αλλιώς τι λένε κάθε φορά, ανάλογα και με το αν τους βγαίνουν οι αριθμοί. Το ΚΚΕ έχει ξεκάθαρη τοποθέτηση για το ζήτημα της εξουσίας, παλεύει για αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Εκτιμά ότι μια κυβέρνηση η οποία θα αφήσει στο απυρόβλητο τα μονοπώλια και την εξουσία τους, όπως και αν αυτοχαρακτηρίζεται (αριστερή, κεντροαριστερή, ριζοσπαστική κλπ), δεν πρόκειται ούτε να ανακουφίσει τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία από τα βάσανά της, ούτε φυσικά να ανοίξει προοπτική. Πολύ διδακτικό για τη χρεοκοπία των λεγόμενων αριστερών κυβερνήσεων είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, εκεί που ακόμη και τα μεταλλαγμένα κομμουνιστικά κόμματα που συμμετείχαν σε αυτήν την αστική κυβέρνηση έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα των λαών και μάλιστα δύο φορές.
Το 1998 η κεντροαριστερή κυβέρνηση Πρόντι, με τη συμμετοχή μάλιστα και του κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, συνέβαλε τα μέγιστα στην ιμπεριαλιστική σφαγή του γιουγκοσλαβικού λαού και στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Το εγχείρημα επαναλήφθηκε και κατά την περίοδο 2006-2008, όπου και πάλι η κυβέρνηση Πρόντι με τη συμμετοχή των δύο κομμάτων, της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και των Ιταλών Κομμουνιστών, προχώρησε σε μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση στην Ιταλία, το πρωί ψήφιζε αντεργατικά–αντιλαϊκά μέτρα, όπως η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια και η αποστολή Ιταλών στρατιωτών στο Αφγανιστάν και το απόγευμα, τα μεταλλαγμένα ΚΚ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση, έκαναν διαδηλώσεις ενάντια σε αυτές τις αποφάσεις!
Ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος
Επί κεντροαριστερής κυβέρνησης, αλλά και σήμερα, οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος στην Ιταλία και οι βασικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η CGIL, ταυτίζονταν με τη σοσιαλδημοκρατία. Ήταν και είναι πλήρως χρεοκοπημένες, κηρύσσοντας την ταξική συνεργασία. Είναι εχθροί των εργαζομένων με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι, και ιδιαίτερα οι νέοι, να νιώθουν τα συνδικάτα ως κάτι το ξένο, να μη συμμετέχουν σε αυτά. Το εργατικό–λαϊκό κίνημα στην Ιταλία, όπως και σε μια σειρά χώρες, λαβώθηκε βαριά και συνεχίζει και σήμερα να βρίσκεται σε βαθιά κρίση, ιδιαίτερα σε αυτές τις χώρες που το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού εκφύλισε μια σειρά ΚΚ.
Μονόδρομος για τους εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην Ιταλία είναι να παλέψουν για την ανασύνταξη του κινήματος, ενάντια στη λογική της ταξικής ειρήνης και της υποταγής. Να παλέψουν ενάντια στα μονοπώλια και όλες τις αστικές κυβερνήσεις σε οποιαδήποτε παραλλαγή τους, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι σημαντική η προσπάθεια που κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα–Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά που μετρά μόλις 2 χρόνια ζωής, και παλεύει για έξοδο της Ιταλίας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανάγκη άρνησης πληρωμής του χρέους, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Ρώμη. Σεπτέμβρης 2009. Καταφθάνουν τα φέρετρα με τις σωρούς 6 Ιταλών φαντάρων που συμμετείχαν στις ΝΑΤΟικές δυνάμεις κατοχής στο Αφγανιστάν. Ποιος είχε ψηφίσει την αποστολή τους; Η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Πρόντι που είχε τη στήριξη όλου του φάσματος της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού στην Ιταλία, την υποστήριξη του Συνασπισμού από την Ελλάδα και φυσικά του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου