Η αυτοκτονία του 77χρονου

Η αυτοκτονία του 77χρονου προχτές στο Σύνταγμα συγκλόνισε την κοινή γνώμη. 

Με αφορμή το τραγικό γεγονός ο πρωθυπουργός, οι εκπρόσωποι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., εκείνοι δηλαδή που είναι συνένοχοι και συνυπεύθυνοι για την απελπισία και τα αδιέξοδα του ελληνικού λαού, βρήκαν το θράσος να μιλήσουν για «ανάγκη για αλληλεγγύη», «ανάγκη να βρεθούν λύσεις». Εκείνοι που στάζουν χολή για κάθε διεκδίκηση βελτίωσης της ζωής του λαού που του την έκαναν κόλαση, που μιλούν ακόμα και για ευθύνες των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τα δεινά που υπομένουν και που είναι τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης και της αντιλαϊκής τους πολιτικής, έσπευσαν να μιλήσουν για «στοχασμό» και «στήριξη του διπλανού». Τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης από την πλευρά τους, που στηρίζουν την πολιτική που διαλύει ανθρώπους, θυμήθηκαν τα ρεκόρ αυτοκτονιών και έκαναν λόγο για «αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να γίνουν άμεσα».

Πολιτικά πρόσωπα, αστοί δημοσιολόγοι που εκφράζουν, υλοποιούν και στηρίζουν μια καταστροφική πολιτική για το λαό, βγήκαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την αυτοκτονία του 77χρονου. Τόλμησαν να παρουσιαστούν ως «σωτήρες» που θα βγάλουν τη χώρα από την «εθνική κατάθλιψη». Δεν ντράπηκαν να στήσουν στις εφημερίδες τους και στις ιστοσελίδες τους ολόκληρα αφιερώματα και άρθρα για να εξηγήσουν πως «είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η απελπισία καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού» και να μιλήσουν για «συλλογική αυτοκριτική, για μια προσπάθεια αυτογνωσίας και αναστοχασμού του πολιτικού συστήματος». Οι ίδιοι που εδώ και μέρες καταγγέλουν τους ναυτεργάτες ακριβώς επειδή με την απεργία τους παλεύουν για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους, ζητούν να παρθούν κατασταλτικά μέτρα για να σπάσει ο αγώνας τους. Εκείνοι που 5 μήνες τώρα χύνουν χολή και συκοφαντούν τον αγώνα των χαλυβουργών. Οι ίδιοι που λένε ξεδιάντροπα ότι οι απεργίες, ο αγώνας ζωής που δίνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, καταστρέφουν τη χώρα...

Ο αυτόχειρας επέλεξε αυτό τον τρόπο για να φύγει από την απόγνωση όπου τον είχε οδηγήσει η βαρβαρότητα της ταξικής πολιτικής που καταδικάζει τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Εξαιτίας αυτής της πολιτικής οι εργαζόμενοι, εκατομμύρια οικογένειες έχουν δει να χάνεται η γη κάτω απ' τα πόδια τους. Βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Βλέπουν τους γέροντες γονείς τους να μην μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους και να αργοπεθαίνουν. Ομως, η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός πρέπει να γίνουν οργανωμένη δύναμη σύγκρουσης και αγώνα. Ταξική πάλη κόντρα στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η ανελέητη επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, έχει πει: Κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του μέσα στο σπίτι του, κανείς δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να βυθιστεί στο σκοτάδι της απελπισίας. Τα Σωματεία, τα Συνδικάτα, οι Λαϊκές Επιτροπές πρέπει να δείξουν το δρόμο της πραγματικής ταξικής αλληλεγγύης στους συναδέλφους, στους γείτονες, στα νοικοκυριά που αντιμετωπίζουν σοβαρό και άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Το παράδειγμα από το κύμα αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς, τα παραδείγματα αλληλεγγύης από τις Λαϊκές Επιτροπές σε εργατικά νοικοκυριά, σε σχολειά, έχουν μεγάλη σημασία. Αυτό που χρειάζεται είναι οργανωμένος συλλογικός ταξικός αγώνας με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ