Μεθαύριο 17 του μήνα η εργατοϋπαλληλική τάξη απεργεί καθολικά. Μια ακόμη προσπάθεια συνεύρεσης πολιτικής και οργάνωσης των εργατο-υπαλλήλων στο σύνολό τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στη γενική σήψη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλιστικό επίπεδο η αστική τάξη αγριεύει. Η εργοδοσία σε όλες τις διαστρωματικές της αποχρώσεις έχει την εμμονή ότι ο κάθε εργαζόμενος και η κάθε επαγγελματική ομάδα εργατο-υπαλλήλων αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Ετσι διαμορφώνει αυτοπεποίθηση του ισχυρότερου ταξικά και ψυχολογικά. Το πράγμα χαλάει από τη στιγμή που ο εργατο-υπαλληλικός αγώνας αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά, που υπερβαίνει τις συνδικαλιστικές απαιτήσεις. Τότε η κάθε μορφής αστική αυτοπεποίθηση φυλλορροεί σαν τα φύλλα του φθινοπώρου. Η επιθετικότητα της αστικής τάξης γίνεται πιο επικίνδυνη. Επιστρατεύει κάθε μορφής μηχανισμούς από το τακτικό κι εφεδρικό της οπλοστάσιο, από τους αστούς διανοούμενους και κονδυλοφόρους μέχρι τα λούμπεν στοιχεία που πάντα αξιοποιεί το αστικό κράτος. Ο απεργός εργάτης αποκαλείται τρομοκράτης και το έγκλημα επισημοποιείται ως αποκατάσταση της τάξης. Ολα αυτά τα ιστορικά χαρακτηριστικά βρίσκονται μπροστά στο εργατο-υπαλληλικό κίνημα είτε ως γινόμενα, είτε ως εν εξελίξει.
Το κλίμα αυξανόμενης αγριότητας υποχρεώνει τις εργατο-υπαλληλικές οργανώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, ν' αναλάβουν αντίστοιχα μέτρα για να αποφύγουν μια πιθανή επικείμενη ταξική τραγωδία. Το κόμμα της εργατο-υπαλληλικής τάξης αυξάνει στο μέγιστο βαθμό την προσοχή του, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο ενός ακραίου αντικοινοβουλευτισμού και ταυτόχρονα να απορροφηθεί από τον αστικό κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό. Είναι η περίοδος αναζήτησης της μέγιστης δυνατής αρμονίας. Το ανέφικτο προσαρμόζεται στα όρια του εφικτού και το εφικτό δυναμώνεται στο κυνήγι του ανέφικτου. Είναι αυτός ο νόμος κίνησης του εργατο-υπαλληλικού κινήματος. Τώρα το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η αυξανόμενη πολιτικοποίηση με ταυτόχρονη αμφισβήτηση της αστικής εργοδοσίας. Αυτό είναι το κορυφαίο ζήτημα που αγριεύει την αστική τάξη, όταν μάλιστα η γενική σήψη του καθεστώτος της αδυνατεί να κάνει παραχωρήσεις μπλεγμένη σ' έναν ακραίο ανταγωνισμό, του ποιος θα επιζήσει για την επόμενη μέρα. Το εργατο-υπαλληλικό κίνημα, ενώ αναφέρεται στο σύνολο της τάξης πρακτικά αδυνατεί να τη συμπεριλάβει συνολικά, ακόμη και σε εξαιρετικά ανοδικές περιόδους. Αυτό σήμερα μπαίνει μπροστά στον προβληματισμό του αγώνα. Η απάντηση ούτε είναι ούτε θα μπορούσε να είναι μία και οριστική. Είναι πάντα ζητούμενο για το εργατικό κίνημα.
Οταν ένας μεμονωμένος εργατικός κλάδος κινητοποιείται έντονα και ριζοσπαστικά, ενώ άλλοι βρίσκονται σε λήθαργο ή αναζήτηση στην πρακτική της εφαρμογή γίνεται δύσκολη. Υπάρχει κίνδυνος να επικρατήσει απογοήτευση που επιφέρει σεχταρισμό και παραίτηση. Εδώ ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας είναι μοναδικός κι αναντικατάστατος. Υποχρεώνεται να αποτρέψει με κάθε τρόπο τη συνέχεια της αδράνειας στην τάξη ή τουλάχιστον σε αξιόλογη πλευρά της. Πρέπει πάση θυσία να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Τα σφυριά να βαρέσουν σε κάτι δυνατό κι εφικτό για την τάξη. Από τη σημερινή σαπίλα που οι εργάτες πρέπει να πετάξουν να γεννηθεί το νέο. Η νέα ζωή. Αυτός ο αγώνας στηρίζεται στην ταξική καθολικότητα και γίνεται στο όνομα της ταξικής ολότητας. Ταυτόχρονα γίνεται προσωπική υπόθεση κάθε συνειδητού προλετάριου. Ο εφησυχασμός είναι μια παραμορφωμένη πραγματικότητα σε κοίλο καθρέπτη. Αυτός ο παραμορφωτικός καθρέπτης πρέπει να σπάσει. Να αποκαλυφθεί το πραγματικό κοινωνικό πρόσωπο. Να αποκαλυφθεί η αλήθεια που από τη φύση της είναι επαναστατική. Οι εργάτες να μιλήσουν, προ πάντως αυτό! Στις γειτονιές της Ελλάδας το υπόκωφο ρεύμα της λαϊκής αγανάκτησης δυναμώνει. Οι καταπονημένοι προσμένουν τον ταξικό τους οδηγητή. Το εργατολαϊκό μέτωπο ή θα γίνει τώρα ή δεν θα γίνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου