ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Με σημαία την αστική και «εικόνισμα» την ΕΕ

«Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης. Μπορούμε να γίνουμε η πρώτη πολιτική δύναμη. Με μια εκλογική συνεργασία πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα απεμπλοκής από το μνημόνιο της χρεοκοπίας. Ευρύτερη δυνατή συνεννόηση όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στο ήδη συσπειρωμένο κόμμα του μνημονίου (σ.σ. εννοεί την κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.)» (Αλ. Τσίπρας, Σπόρτιγκ, 22/11).

***

«Βροχή» τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος μπροστά στη βαθιά καπιταλιστική κρίση και άρα ευκαιρία για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει αναβάθμιση του ρόλου στην αστική διαχείριση, κάνοντας προσκλητήριο διαθεσίμων, όπως η ΔΗΜ.ΑΡ., οι «Οικολόγοι - Πράσινοι», οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκαν το τελευταίο δίχρονο στα επιμέρους, όπως ο Γ. Δημαράς, ο Π. Κουρουμπλής, η Σ. Σακοράφα κ.ά.

Ολοι τους θιασώτες της ΕΕ και των δήθεν «αλλαγών» μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, αναπαράγουν το ιδεολόγημα των εύκολων, ανώδυνων για το λαό λύσεων, δίχως πάλη, ρήξη και σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, την αιτία του προβλήματος δηλαδή, θέλοντας να εμποδίσουν στο μέτρο των δυνάμεών τους τη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, τη χειραφέτηση απ' την αστική πολιτική και τους φορείς της. Ποιοι είναι όλοι αυτοί, με τους οποίους ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πορευτεί σε «αντιμνημονιακό» μέτωπο και να συγκυβερνήσει, καλώντας μάλιστα και το ΚΚΕ να εγκαταλείψει τη στρατηγική του και να συμμετάσχει στο συνονθύλευμα;

Η ΔΗΜ.ΑΡ., οργανικό κομμάτι μέχρι πρόσφατα του ΣΥΝ, δεν έχει κρύψει την επιθυμία της να πάρει μέρος στην αστική διαχείριση. Ο Φ. Κουβέλης δήλωσε ότι μετεκλογικά θα επιδιώξει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Φλογερός κήρυκας των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, φανατικός υπερασπιστής της ευρωένωσης, για την οποία μάλιστα αγωνιά μην τυχόν αποδυναμωθεί ως ιμπεριαλιστική δύναμη και τα μονοπώλιά της χάσουν την πρωτοκαθεδρία τους στον ανταγωνισμό τους με αυτά άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από καιρό υπερασπίζεται την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ σε κατεύθυνση ομοσπονδιοποίησής της. «Γεύση» μιας τέτοιας εξέλιξης δίνει η «οικονομική διακυβέρνηση» που προωθείται και σηματοδοτεί ανηλεή πόλεμο στους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., στην οποία, κατά δήλωσή της, θα μπορούσε να συμμετέχει «αν αυτή είχε τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης εθνικής ενότητας». Οι προτάσεις της για μείζονα ζητήματα συνιστούν καραμπινάτη αστική διαχείριση, ενώ ο Φ. Κουβέλης έχει επιχειρήσει να καταστήσει το λαό συνυπεύθυνο για την κρίση, την οποία αποδίδει σε ζητήματα νοοτροπίας! Ορισμένες απ' τις προτάσεις της αφορούν σε: Σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, επέκταση της χρονικής διάρκειας των παραχωρήσεων του αεροδρομίου, της Αττικής Οδού, της Γέφυρας Ρίου - Αντίρριου στους ιδιώτες, ενεργοποίηση ΣΔΙΤ, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με θέσπιση «κινήτρων».

Στην ίδια ρότα και οι «Οικολόγοι - Πράσινοι». Δε χάνουν ευκαιρία να προβάλουν την «κουλτούρα συνεργασιών» με τις αστικές δυνάμεις. Μάλιστα, τους είχε απευθυνθεί πρόταση συνεργασίας από το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 2009, την οποία απέρριψαν γιατί δε διέθεταν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Τάχτηκαν αναφανδόν υπέρ της συγκυβέρνησης υπό τον Λ. Παπαδήμο, με τον Μ. Τρεμόπουλο να δηλώνει: «Οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαν από την πρώτη στιγμή ζητήσει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής (...) Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να διασφαλίσει την 6η δόση».

Οι θέσεις τους αποκρύπτουν την ταξική φύση των λαϊκών προβλημάτων, καλλιεργούν την άποψη ότι γι' αυτά ευθύνονται εξίσου και οι εργαζόμενοι και τα μονοπώλια. Κόπτονται για την έξοδο του καπιταλισμού απ' την κρίση, συστήνουν «πράσινα new deal» και επενδύσεις από «πράσινους» καπιταλιστές. Και κουνάνε το δάχτυλο στο λαό, για να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης του καπιταλισμού: «Ξεχάσαμε να λειτουργούμε από κοινού με τους συμπολίτες μας, μάθαμε να μετράμε τα πάντα με βάση την αγοραστική δύναμη»...

Εξωραΐζουν συνειδητά το ΠΑΣΟΚ

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει συνεργασία και με οτιδήποτε κινείται στα πέριξ του ΠΑΣΟΚ, πρώην στελέχη του, εκλεγμένα ορισμένα εξ αυτών στη Βουλή με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα. Ανάμεσά τους ο Γ. Δημαράς, που τον περασμένο Μάη έφτασε να εγκαλεί την κυβέρνηση ότι «δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχτηκε».Θυμίζουμε ότι μεταξύ άλλων στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ προβλέπονταν «επέκταση των προγραμμάτων "stage" στον ιδιωτικό τομέα», «επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων για τέσσερα χρόνια», αλλαγή στο συνταξιοδοτικό προς το χειρότερο κ.ά.

Ο Γ. Δημαράς το έριξε στο «αντάρτικο» όταν δεν πήρε το χρίσμα απ' το ΠΑΣΟΚ για την Περιφέρεια Αττικής. Δήλωνε: «Κατεβαίνω στις εκλογές απέναντι στο μνημόνιο», το οποίο μάλιστα δεν καταψήφισε, αλλά δήλωσε «παρών».

Ως υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής εμφανιζόταν εγγυητής του «άγριου πάρτι» που προσδοκούσε η πλουτοκρατία στην περιφέρεια - φιλέτο, προτείνοντας: «Ανοίγουμε δημόσιο διάλογο με τους επενδυτές για Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα - Δίνουμε κίνητρα για την τόνωση της απασχόλησης και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας».Οι ΣΔΙΤ δε δίνουν μόνο τη δυνατότητα στις μεγαλοεπιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις με ελάχιστο κόστος, αφού μεγάλος μέρος των κεφαλαίων προέρχεται από το κράτος, δηλαδή τις τσέπες του λαού. Αποτελούν ταυτόχρονα το εργαλείο για να περάσουν κοινωνικές και άλλες υπηρεσίες ταχύτατα και ολοκληρωτικά στο μεγάλο κεφάλαιο, αφού οι ιδιώτες θα αναλαμβάνουν τη λειτουργία των υποδομών που χτίζουν μαζί με το κράτος.

Δεν έκρυψε ποτέ ότι η «ψυχή» του ανήκει στο ΠΑΣΟΚ. Απ' το 2002 ακόμα, που ανήκε στο ΔΗΚΚΙ, δήλωνε: «Εγώ το ΠΑΣΟΚ το αγαπάω. Η κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική μου καταγωγή είναι εκεί». Λίγο μετά τις τότε εκλογές για την τοπική διοίκηση μεταπήδησε στο ΠΑΣΟΚ, παίρνοντας μαζί του και τις ψήφους που είχε πάρει ως υποψήφιος του ΔΗΚΚΙ, με το οποίο είχε εκλεγεί στο Δήμο Αθήνας.

Το Σεπτέμβρη του 2010 δήλωνε: «Γεννήθηκα και διαπαιδαγωγήθηκα στον πολιτικό και πολιτιστικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό υποστηρίζω, αυτό υπηρετώ, αυτό θα κάνω ώσπου να πεθάνω (...) Εγώ το ΠΑΣΟΚ το αγαπάω. Η κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική μου καταγωγή είναι εκεί» και «το ΠΑΣΟΚ είναι ένας μεγάλος πολιτικός και κοινωνικός χώρος, από τον οποίο δεν παίρνει "διαζύγιο" το μυαλό και η ψυχή». Τον Οκτώβρη του 2010: «Το ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά. Δε θέλουμε να δημιουργήσουμε πρόβλημα στην κυβέρνηση, οι εκλογές αφορούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε περίπτωση εκλογής μας, περιμένουμε να σταθούμε δίπλα στην κυβέρνηση και όχι απέναντί της».

Συνεργασία επιδιώκεται και με τους Π. Κουρουμπλή και Σ. Σακοράφα, ενώ ήδη ανακοινώθηκε με την «κοινωνική αριστερά» των Ραυτόπουλου, Κοτσακά. Πληροφορίες φέρουν την ηγεσία του ΣΥΝ να έχει επαφές με τον Ν. Κοτζιά, πρώην συμβουλάτορα του Γ. Παπανδρέου. Ολοι τους σηκώνουν την «αντιμνημονιακή» παντιέρα, δίχως κανείς τους στο παραμικρό να θίγει την εξουσία των αστών, οι ανάγκες των οποίων επέβαλαν το μνημόνιο, για να φορτώσουν την κρίση τους στο λαό και να τη δρασκελίσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Ο Π. Κουρουμπλής ομνύει στην «πατριωτική αριστερά» και αναφέρει για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: «Βλέπω μεταλλαγή σε ό,τι αφορά παλιές απορριπτικές θέσεις του (...) ότι υπάρχει θετική διεργασία στο χώρο αυτό, που πλέον αναδεικνύει προτάσεις και διεκδικεί κυβερνητικές ευθύνες. Αυτή η στάση είναι χρήσιμη και για το σύστημα (...) Δεν είμαι υπέρ μιας αριστεράς που πετά "πέτρες" αλλά μιας αριστεράς που να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες».

Η Σ. Σακοράφα απ' την άλλη έχει αφιερωθεί στη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους, «παγίδα» για το λαό, αφού συνηγορεί υπέρ του «νόμιμου» τμήματός του και της αποπληρωμής αυτού απ' το λαό, κι ας μην το προκάλεσε ο ίδιος, αλλά η πλουτοκρατία. Ο διαχωρισμός του χρέους σε «επαχθές» και «νόμιμο» θέλει να νομιμοποιήσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης ότι ένα μέρος από τα βάρη της κρίσης θα πρέπει να το φορτωθεί στις πλάτες της, αρκεί να εξακριβωθεί με θεσμικό τρόπο ποιο θα είναι αυτό.

Ολοι μαζί απολογητές της ΕΕ

Τους ενώνουν περισσότερα απ' όσα τους χωρίζουν. Ο καθένας απ' το πόστο του εξωραΐζει τον καπιταλισμό, προπαγανδίζει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ σαν τη μόνη επιλογή για το λαό, κινδυνολογεί ταυτίζοντας με «χάος» την επιλογή ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, αναγκαίου όσο ποτέ άλλοτε σήμερα. Η ΕΕ, αυτή η σφηκοφωλιά των μονοπωλίων, που μόνο δεινά εγγυάται στους λαούς, αποτελεί για τις δυνάμεις αυτές «εικόνισμα». Ακόμα και σήμερα που η αντιδραστική αντιλαϊκή της φύση έχει πλέρια αποκαλυφθεί στα μάτια του λαού, εξακολουθούν όχι απλά να την υπερασπίζονται αλλά να συνηγορούν για την ανάγκη παραπέρα ισχυροποίησής της.

Ισχυρίζονται κοροϊδεύοντας το λαό ότι είναι δυνατόν να μεταλλαχθεί σε Ενωση φιλολαϊκή. Αποδίδουν τη βάρβαρη για τους λαούς στρατηγική της και τις βαθύτατες αντιθέσεις απ' τις οποίες σπαράσσεται στη δήθεν ανικανότητα των ηγετών της! Αυτός και μόνο ο ρόλος τους υπέρ της ΕΕ είναι αρκετός για να τους γυρίσει ο λαός την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα. Η ΕΕ, οικοδόμημα του καπιταλισμού, των μονοπωλίων, δεν πρόκειται να τεθεί ποτέ στην υπηρεσία των λαών.

Η ελπίδα κάθε λαού βρίσκεται στην πάλη του για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων στη χώρα του, για αποδέσμευση απ' την λυκοσυμμαχία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ώστε αυτά να «δουλεύουν» για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι για τα κέρδη του κεφαλαίου, για μονομερή διαγραφή του χρέους.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ