Προχτές, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ενός από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, ζήτησε από τον πρωθυπουργό Παπαδήμο, να αντισταθεί στην τρόικα για το θέμα των συντάξεων! Τον είχαν προλάβει, όμως, οι ΠΑΣΟΚοι υπουργοί της κυβέρνησης που συγκροτούν αντιμνημονιακό μέτωπο. Το παιχνίδι χάθηκε εντελώς, όταν ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο δήλωσε αντιμνημονιακό, τόσο αντιμνημονιακό που αποφάσισε σφαγή των συντάξεων, αλλά με κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου τον επόμενο μήνα!
Το δούλεμα πάει σύννεφο. Ηδη, στα κανάλια ανακάλυψαν πως δεν αρκεί που η κυβέρνηση είναι «έκτακτης ανάγκης». Πρέπει να υπάρξει - είπαν - κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» για να μπορέσει να πάρει τέτοια μέτρα.
***
Εξω στο δρόμο ο κόσμος βράζει. Ο,τι πατέντα κι αν κάνουν τα νοικοκυριά δε βγαίνει ο λογαριασμός. Καταθέτουν πινακίδες αυτοκινήτων, για να γλιτώσουν τα 260 ευρώ των τελών κυκλοφορίας, δεν πληρώνουν το χαράτσι που έρχεται με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά πάλι δε φτάνουν τα λεφτά. Δεν πάνε να πληρώσουν το χαράτσι της εφορίας, αλλά ούτε έτσι βγαίνει λογαριασμός.
Τρεις λέξεις αρχίζουν να γίνονται κυρίαρχες: «Πρέπει να πληρώσουν!»
Δεν είναι η εντολή που δίνει η κυβέρνηση στους φορολογούμενους, αλλά η αγανακτισμένη έκφραση μιας συνείδησης που γίνεται όλο και πιο πλατιά. Πρέπει να πληρώσουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και κάθε άλλος που έχει στηρίξει τις πολιτικές που τσακίζουν την εργατική τάξη. Ολοι εκείνοι που επιμένουν να υπερασπίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, όλοι εκείνοι που επιμένουν πως μια διαφορετική διαχείριση θα κάνει το έγκλημα ανεκτό. Η πείρα, πια, των ανθρώπων της δουλειάς μαρτυρά πως οι «ασπιρίνες» δεν καταπολεμάνε βαριές αρρώστιες.
***
Απέναντι στη λαϊκή οικογένεια βρίσκονται πλέον όλοι εκείνοι που κρύβουν επίμονα το γεγονός ότι το πρόβλημα δεν είναι απλά ένα μνημόνιο. Οτι αυτό που συμβαίνει είναι μια καπιταλιστική οικονομική κρίση, που για να την ξεπεράσουν οι καπιταλιστές εξαπολύουν μια βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματα του λαού.
Απέναντι στην εργατική τάξη είναι όλοι εκείνοι που κρύβουν ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν είναι για το χρέος αλλά για την περίοδο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για να εξασφαλίσουν από σήμερα ότι αύριο θα έχουν αυξανόμενα κέρδη.
Απέναντι στο λαό είναι όλοι αυτοί που κρύβουν ότι τα μέτρα που προωθούνται έχουν παρελθόν, είναι μέρος μιας στρατηγικής που εφαρμόζεται πριν ακόμα υπάρξει το μνημόνιο.
Η πάλη πλέον πρέπει να γίνεται όλο και πιο καθαρά, ενάντια σ' όλους όσοι σπεύδουν να θολώσουν τα νερά για να μην καταλάβει ο λαός τι είναι αυτή η κρίση και άρα να μη βάλει στόχους πάλης ενάντια στην αιτία.
***
Καθώς η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον από τα όρια του ανεκτού, σε κρίσιμο ζήτημα αναδεικνύεται το τι θα κάνουν τα λαϊκά στρώματα. Η αγανάκτηση - από καιρό τώρα - δε φτάνει. Η οργάνωση του αγώνα είναι το στοιχείο που πρέπει να συγκεντρώνεται η προσοχή. Η δράση των λαϊκών επιτροπών που οργανώνουν την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών είναι ένα καλό παράδειγμα. Η απεργία των χαλυβουργών είναι κορυφαίο παράδειγμα. Τώρα πια κανείς δεν μπορεί να λέει δεν ήξερα τι να κάνω. Ο δρόμος είναι καθαρός: Οργανωμένοι ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.
***
«Αθώες» ειδήσεις αποδεικνύουν το αδιέξοδο αγώνων που δε στρέφονται στον κύριο αντίπαλο. Οι φαρμακοποιοί, για παράδειγμα, δήλωσαν χτες πως όποιος δεν έχει να πληρώσει δε θα παίρνει φάρμακα. Κάνουν αντίπαλο τον άρρωστο, αντί να παλέψουν ενάντια στην κυβέρνηση και τα μονοπώλια του κλάδου. Με την απόφασή τους, επιτρέπουν στην κυβέρνηση που δημιούργησε το πρόβλημα να εμφανίζεται σαν υπερασπιστής των φτωχών.
Αρα, κρίσιμο είναι καθένας να ξέρει τι φταίει, ποιον αντιπαλεύει και πού θέλει να πάει.
Η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα συναντά τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ και τις προτάσεις επίσης του ΚΚΕ, του μόνου κόμματος που μίλησε εξαρχής για το χαρακτήρα της κρίσης, έδειξε τους ενόχους και την προοπτική. Κάλεσε ανοιχτά σε πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, διέλυσε αυταπάτες περί ελπίδας στην αλλαγή κυβέρνησης όσο παραμένει η βάση της εκμετάλλευσης, έδειξε ότι η λύση βρίσκεται στη λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία.
Το γιορταστικό κλίμα που πασχίζει η αστική τάξη να δημιουργήσει μπας και ξεχαστεί ο λαός κοιτώντας χάντρες και καθρεφτάκια, δεν μπορεί να κρύψει τη μαύρη πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν τα λαϊκά στρώματα.
Οι «αντιμνημονιακές» κορόνες διαφόρων δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο καμίνι της ταξικής πάλης: Η απεργία των χαλυβουργών δείχνει το δρόμο στο σύνολο της εργατικής τάξης, γίνεται υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, η σύγκρουση είναι καθαρή: `Η εμείς (η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της) ή, αυτοί (οι καπιταλιστές, τα κόμματά τους, η κυβέρνησή τους).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου