Ταξική είναι η διαφορά...

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παντελής Καψής. 
Οντως, είμαστε σε πόλεμο, και μάλιστα ανελέητο...

Μόνο που δεν προσδιόρισε σωστά τους αντιπάλους: Δεν είναι «η Ελλάδα» εναντίον των «κερδοσκόπων» ή «η Ευρωπαϊκή Ενωση εναντίον της κρίσης», όπως θέλουν να μας τα παρουσιάσουν.

Αντιθέτως, είναι η πλουτοκρατία (ανεξαρτήτως ...έθνους μια και δεν καταλαβαίνει από τέτοια) εναντίον των εργαζομένων και των λαών.

Κι αυτό τον πόλεμο θέλουν να τον κερδίσουν σε όλα τα επίπεδα, ώστε να εξασφαλίσουν την... «ειρήνη» της κατάργησης δικαιωμάτων και της κατάπτωσης του βιοτικού επιπέδου για πάρα πολλά χρόνια.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει... να τον χάσουν και στην όλη ιστορία κανείς - ακόμη και αν το επιθυμεί - δεν μπορεί να είναι ουδέτερος.

ΠΑΝΤΩΣ, Ο Π. ΤΟΜΣΕΝ του ΔΝΤ έχει λιγότερο «πολεμοχαρή» προσέγγιση. 

Το προσεγγίζει το θέμα από... κοινωνική και ψυχολογική σκοπιά.

Κατέληξε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η ελληνική κοινωνία πάσχει από... «ταμπού»! Εχουμε - λέει - πολλά από αυτά και γι' αυτό δεν μπορούν να προχωρήσουν τα προγράμματα εξυγίανσης.

Ενα από αυτά είναι το να μη θέλουμε το κλείσιμο φορέων του Δημοσίου! 

Είναι - κατά τη γνώμη τους - αδικαιολόγητη εμμονή να θέλουμε σχολεία, νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, οργανισμούς Πρόνοιας, παιδικούς σταθμούς...

Υποθέτουμε - με βάση αυτό το σκεπτικό - ότι αν κάποιος επιθυμεί, για παράδειγμα, να δουλεύει με 8ωρο και να πληρώνεται τόσο ώστε να ζει αξιοπρεπώς, θα πάσχει σίγουρα από ψυχολογική διαταραχή!

Αν, μάλιστα, βρεθεί και κανένας που να θέλει (άκουσον άκουσον!) να επιζήσει με τη σύνταξή του, προφανώς πρέπει επιτόπου να τον παραλάβει ασθενοφόρο και να τον οδηγήσει στο πλησιέστερο φρενοκομείο (ιδιωτικό φυσικά!).