«Αντιιμπεριαλιστική» κυβέρνηση ή λαϊκή εξουσία;

Διάφορες «δυνάμεις της αριστεράς» όπως αυτοαποκαλούνται ή της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» προβάλλουν διάφορους στόχους πάλης ως φιλολαϊκή διέξοδο. 

Κοινή συνισταμένη, ανεξάρτητα από τις όποιες επιμέρους διαφορές στους στόχους πάλης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, είναι η άποψη ότι αυτοί αποτελούν το πολιτικό πρόγραμμα μιας κυβέρνησης που η εφαρμογή του θα ανακόψει τη χρεοκοπία του λαού από τα άγρια μέτρα και θα φέρει βελτίωση στη ζωή του.

Λένε π.χ. ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά, μαζί με την κοινή δράση στο κίνημα καλείται να συγκροτήσει ένα πολιτικό αντικαπιταλιστικό - αντιιμπεριαλιστικό ριζοσπαστικό μέτωπο, που αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και προωθεί την υπόθεση της ριζοσπαστικής σοσιαλιστικής αλλαγής στο πλαίσιο του πολέμου θέσεων, μέσα από τον οποίο θα οδηγηθούμε σε αυτήν.

Η απαξίωση ακόμη και θετικών για το λαϊκό κίνημα μεταρρυθμίσεων και η άρνηση συμμετοχής σε μια αντικαπιταλιστική - αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση, λένε, στην πραγματικότητα αποτελούν εμπόδιο, παρά προωθούν το σοσιαλιστικό ριζοσπαστικό μετασχηματισμό.

Το προγραμματικό περιεχόμενο ενός τέτοιου μετώπου συμπυκνώνεται σε ορισμένους βασικούς άξονες αντίστασης και άμεσα θετικά μέτρα, που θα μπορούσε να πάρει μια αριστερή ριζοσπαστική εξουσία στηριγμένη στο λαϊκό κίνημα, μια εξουσία - υπόθεση αυτού του κινήματος.

***

...Τέτοια άμεσα μέτρα,λένε, μπορεί να είναι:

• Παύση πληρωμών από το λαό του χιλιοπληρωμένου ιμπεριαλιστικού χρέους.
• Αμεση αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, ρήξη με την ΕΕ, με βραχυπρόθεσμη στόχευση την αποδέσμευση από αυτήν, αλλά και από το ΝΑΤΟ.
• Αμεση αντίσταση ενάντια σε αντιλαϊκά μέτρα και όπου είναι εφικτό (όπως με το νόμο για τα ΑΕΙ ή τα διάφορα χαράτσια) οργανωμένη άρνηση εφαρμογής ή πληρωμής τους με προοπτική την κατάργησή τους.
• Αντίσταση στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου τομέα, με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Ενταξή τους σε μια σχεδιοποιημένη οικονομία, μόνη ικανή να λύσει και το θεμελιώδες πρόβλημα της ανεργίας, και υποβολή τους σε λαϊκό έλεγχο.
• Δήμευση της περιουσίας όλων όσοι βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου.
• Επιστροφή όλων όσων μας πήραν, σε συνδυασμό με τη λήψη άμεσων μέτρων βελτίωσης των συνθηκών ζωής όλων όσοι επλήγησαν από τα πρόσφατα αντιλαϊκά μέτρα.
• Υπεράσπιση, διεύρυνση, ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
• Λιγότερη δουλειά, και δουλειά για όλους, δίχως μείωση των αποδοχών τους.
• Λήψη μέτρων για την προστασία των φτωχών ανέργων, όπως η διαγραφή των χρεών τους απέναντι σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, εφορία...
• Δραστική αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλη δραστική μείωση της φορολόγησης των εργαζομένων.
• Αμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής, της υποχρεωτικής εναλλαγής των βουλευτών και του ανώτερου πολιτικού προσωπικού, αμοιβή τους με ένα μέσο εργατικό μισθό, θεσμοθέτηση μορφών άμεσης δημοκρατίας.
• Δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών.
• Διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας και δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας.
• Κατάργηση κάθε αντιπεριβαλλοντικής νομοθεσίας.
• Πάλη ενάντια στον "Καλλικράτη" και την ερήμωση της υπαίθρου, με προοπτική την αναδιάρθρωση της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης.
• Βελτίωση της δημόσιας διοίκησης μέσω της συμμετοχής τόσο των απασχολουμένων σε αυτήν όσο και εκείνων στους οποίους απευθύνεται.
• Διάλυση όλων των ειδικών δυνάμεων που στόχο έχουν την καταστολή του λαϊκού κινήματος.
• Συνεργασία σε παγκόσμιο, και δη πανευρωπαϊκό επίπεδο, με όλες ανεξαιρέτως τις αντίστοιχες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις...

***

Οι πιο πάνω στόχοι μπορεί να φαίνεται ότι εναντιώνονται στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτούς τους στόχους, λένε, που μπορούν να οδηγήσουν στο σοσιαλισμό, θα τους εφαρμόσει μια αντικαπιταλιστική - αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση ή μια αριστερή ριζοσπαστική εξουσία στηριγμένη στο λαϊκό κίνημα. 

Είναι φανερό ότι από άποψη ουσίας οι δύο διατυπώσεις δε διαφέρουν ως προς το ζήτημα του ταξικού χαρακτήρα της εξουσίας. 

Η εξουσία ή αστική θα είναι ή εργατική. Ενδιάμεση δεν υπάρχει. 

Σκόπιμα μιλούν για κυβέρνηση ή για εξουσία του κινήματος, σπέρνοντας σύγχυση ως προς τον ταξικό της χαρακτήρα. 

Επομένως μιλούν για μια αστική κυβέρνηση και ας την ονομάζουν αντικαπιταλιστική, αριστερή, ριζοσπαστική... 

Αλλωστε βάζουν στόχο για «δραστική αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου» και όχι κατάργηση της ιδιοκτησίας του.

Αλλά μια κυβέρνηση, όση θέληση και αν έχει, όσο και αν το κίνημα διεκδικεί, χωρίς η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να είναι κοινωνική, δηλαδή χωρίς την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, μπορεί να εφαρμόσει έστω τους πιο πάνω στόχους; 

Και χωρίς η εξουσία να βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης; Δεν μπορεί! 

Αφού η πραγματική εξουσία είναι στα χέρια του κεφαλαίου. 

Να γιατί, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα αντιιμπεριαλιστικό - αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, προϋπόθεση είναι η εργατική εξουσία. Και μάλιστα ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. 

Πείρα υπάρχει από τη Χιλή του Αλιέντε, ως τη Βενεζουέλα. 

Επομένως, φιλολαϊκή διέξοδος χωρίς τη λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει. 

Ολα τ' άλλα είναι ρεφορμισμός.

Ι.