ΑΝΑΤΑΣΗ...

Μαγική εικόνα: Πλήθη κόσμου διαδηλώνουν στους δρόμους αξιώνοντας να επιταχυνθεί το κυβερνητικό έργο. Εξαλλοι με τις καθυστερήσεις συνταξιούχοι σπεύδουν να επιστρέψουν τα 200 ευρώ από το δώρο του Πάσχα για να συμβάλουν στην εθνική ανόρθωση. Νέα παιδιά που ψάχνουν δουλειά με το κιάλι, τρέχουν να γραφτούν σε ειδικούς καταλόγους εθελοντών για τζάμπα δουλειά. Ολοι προετοιμάζονται για τα χειρότερα και υποτάσσουν τα όνειρά τους στο κυβερνητικό σχέδιο: Περικοπή των πάντων για να μπορέσουν να κάνουν Πάσχα σαν άνθρωποι οι κυρίες Λάτση - Αλαφούζου και λοιπό συνονθύλευμα.

Μαγική εικόνα τέλος. Θα 'θελαν ορισμένοι να 'ναι έτσι. Η αναφορά τους σε πολίτες που προετοιμάζονται για τα χειρότερα κατανοώντας ότι έτσι πρέπει να γίνει, είναι κλασική περίπτωση υποβολής. Προσπαθούν να πείσουν τον καθένα ότι αυτό κάνει ο διπλανός του. Αυτός ο «διπλανός» δεν υπάρχει. Τον κατασκευάζει ο αστικός Τύπος, για να πειστούν πραγματικοί άνθρωποι - που όλο και περισσότερο αναζητούν τρόπο να αντιπαλέψουν τη βαρβαρότητα - να μην παλέψουν.

Γιατί η κατάσταση πράγματι θα χειροτερεύει, αλλά αυτό σημαίνει και όξυνση της ταξικής πάλης σε όλες τις εκφάνσεις της. Η αστική τάξη χρειάζεται χρόνο και προσπαθεί να τον κερδίσει με τέτοια τεχνάσματα. Για την εργατική τάξη μια τέτοια πορεία υποταγής στο σχεδιασμό των αστών είναι πορεία προς το θάνατο.

Ισα ίσα, τώρα που οι καπιταλιστές έχουν πρόβλημα, τώρα πρέπει ο αγωνιζόμενος λαός να οξύνει τα αδιέξοδα των αστών. Τώρα πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός αυτών που ανοιχτά, καθαρά θα δηλώνουν απόλυτα αδιάφοροι για κάθε αδιέξοδο της αστικής τάξης και θα εγκαταλείπουν μαζικά τις πολιτικές της εκφράσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλο συμπλήρωμά τους).

Το παραμύθι περί «αλλαγής οικονομικού μοντέλου» πρέπει να «γιουχάρεται» κάθε φορά που θα εκφωνείται. Το σύστημα παραμένει το ίδιο και μάλιστα αναπτύσσεται στο χειρότερό του: Πιο πολύ και πιο φτηνοί εργάτες, πιο ισχυρά μονοπώλια.

Το κλάμα για τον ελληνικό λαό είναι το ίδιο με το κλάμα για τους γειτονικούς λαούς που οι αστοί αναλυτές διαπιστώνουν με λύπη ότι «δεν εξεγέρθηκαν». Εδώ, η ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση γίνεται προσπάθεια να ντυθεί με «λαϊκή ανάγκη». Παραμένει, όμως, επέμβαση από εκείνες που «με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν». Κι όσες πένες το κρύβουν επιβεβαιώνουν ότι είναι ταγμένες απέναντι...

***

Ο κατακερματισμός του σχεδιασμού για τη διαχείριση των απορριμάτων κάνει πιο εύκολο το έργο κάθε εταιρείας που εμφανίζεται σα σωτήρας. Το γεγονός ότι σ' αυτή τη διαδικασία ηγούνται όσοι όλα αυτά τα χρόνια έκαναν τα πάντα για να μην προχωρήσει με καμιά μορφή ένα συνολικό σχέδιο, ενισχύει την επισήμανση ότι είναι άλλο πράγμα η αυθεντική λαϊκή κινητοποίηση για ένα πραγματικό πρόβλημα κι άλλο η οργάνωση ανθρώπων με όρους ιδιωτικού στρατού για να προωθηθεί το σχέδιο αυτού ή του άλλου καπιταλιστή, το όνομα του οποίου εξάλλου θα είναι εμφανές στην ούγια του κουστουμιού που θα φορεθεί σ' αυτήν ή την άλλη περίπτωση.

Απ' αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να βγαίνουν συμπεράσματα του τύπου «φταίει το σύνθημα νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», υπάρχει χάος. Οι τέτοιοι ισχυρισμοί δηλώνουν στην πιο αθώα εκδοχή εμπάθεια. Και ως προς τον συγκεκριμένο αρθρογράφο, τα όσα είπε χτες το βράδυ στο «Mega» με αφορμή τη ΔΕΗ ξεπερνούν τα όρια της εμπάθειας. Εσπευσε αβασάνιστα ή σκόπιμα (ας αποφασίσει ο ίδιος) να χρεώσει στο ΚΚΕ συνευθύνη για τα όσα συμβαίνουν στη ΓΕΝΟΠ. Χρειάστηκε να παρέμβει εκπρόσωπος του ΚΚΕ, να του διαβάσει συγκεκριμένο άρθρο στελέχους του ΚΚΕ που έγκαιρα κατάγγειλε τους εργατοπατέρες και πάλι ο αρθρογράφος έκανε κωλοτούμπες προκειμένου να μη δεχτεί το απλό: Το ΚΚΕ είχε και έχει ανοιχτό πόλεμο με όλο εκείνο το κύκλωμα που κάθεται στο σβέρκο των εργατών, όλους αυτούς που ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ανεβαίνουν κάποτε και στα κεραμίδια για να κάνουν την πτώση των εργατών πιο οδυνηρή.

***

Στη μια μετά την άλλη τις εξελίξεις αποδεικνύεται ξανά και ξανά πως η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα από τον αστικό Τύπο, όπως δεν έχει να περιμένει τίποτα και από την τάξη που εκφράζει αυτός ο Τύπος. Αντίθετα, έχει να φοβάται.

Για μια ακόμα φορά αναδεικνύεται σε αναντικατάστατη αυτή καθαυτή η φωνή των εργατών, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κόμμα τους, το ΚΚΕ, και την εφημερίδα του τον «Ριζοσπάστη».

Μόνος «Μεσσίας» για τον εργάτη η δική του οργάνωση, για τη δική του ανάταση, αυτήν οφείλει να διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού, γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ