Μαζί με την αποκορύφωση του δράματος του θεανθρώπου τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπως θέλει η χριστιανική παράδοση, κορυφώνεται και το «δράμα» της αναδιάρθρωσης του ελληνικού κρατικού χρέους.
Αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες βδομάδες είναι, τις καπιταλιστικές αγορές να προεξοφλούν και να θεωρούν δεδομένη την αναδιάρθρωση και την ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, να διαψεύδει μετά βδελυγμίας τα σενάρια αυτά...
Το θέμα βρίσκεται στην κορυφή της επικαιρότητας, καθώς τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ξένα και ελληνικά, φιλοξενούν σε καθημερινή βάση απόψεις ξένων αναλυτών και οικονομολόγων, οι οποίοι απηχούν τις απόψεις των διεθνών «αγορών» και θεωρούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατικού χρέους αναπόφευκτη. Στο παιγνίδι μπήκε δυνατά και η Γερμανία, με τον υπουργό Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, να προαναγγέλλει τη σύνταξη έκθεσης από Γερμανούς οικονομολόγους, η οποία θα παρουσιαστεί τον προσεχή Ιούνη και θα εξετάζει το φλέγον θέμα, αν δηλαδή το κρατικό χρέος της Ελλάδας είναι ή δεν είναι διαχειρίσιμο... Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα παρουσιάστηκαν οι πρώτες ρωγμές, μετά την τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη υπέρ της αναδιάρθρωσης. Αντίθετα, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, με αφορμή την παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης την προηγούμενη Δευτέρα, ήταν απόλυτα αρνητικός σε μια τέτοια προοπτική, την οποία μάλιστα χαρακτήρισε καταστροφική...
Επειδή το θέμα αυτό βρίσκεται στην προμετωπίδα των δελτίων ειδήσεων και των εφημερίδων και έχει μπει σε κάθε ελληνικό σπίτι και κατά συνέπεια απασχολεί τους εργαζόμενους, είναι αναγκαίο να δοθούν ορισμένες διευκρινίσεις.
Καταρχάς θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα, αν το πρόβλημα του κρατικού χρέους και οι προοπτικές αναδιάρθρωσής του είναι εθνικό ή ταξικό θέμα. Ο «Ρ» και το ΚΚΕ έχουν τοποθετηθεί έγκαιρα και δημόσια πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, εκφράζοντας μία εντελώς διαφορετική άποψη, από την επικρατούσα αστική απολογητική θεώρηση του συγκεκριμένου προβλήματος.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι α) και το θέμα του κρατικού χρέους έχει ταξική διάσταση, καθώς σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά η απόρροια, το αναγκαίο αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων, όπως αυτές εκφράζονται στα πλαίσια του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, β) δεν είναι το χρέος αιτία της κρίσης - όπως ισχυρίζονται οι αστικές δυνάμεις και οι κάθε είδους οπορτουνιστές - αλλά, αντίθετα, η οικονομική κρίση είναι αιτία που φουντώνει το χρέος.
Και ως ταξικό πρόβλημα, η διαχείρισή του έχει διαφορετικές επιπτώσεις και συνέπειες στο χώρο του κεφαλαίου και εντελώς διαφορετικές στην εργατική τάξη και στα άλλα εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα. Επομένως, πρέπει να δούμε το ζήτημα ξεχωριστά για καθεμία περίπτωση.
Αστική τάξη και αναδιάρθρωση χρέους
Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των διεθνών «αγορών» για το θέμα της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους, θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί εμφανίστηκε με τόση ένταση την περίοδο αυτή το συγκεκριμένο ζήτημα από εκπροσώπους του διεθνούς κεφαλαίου και δεν τέθηκε, π.χ., πριν ένα χρόνο, ή πριν έξι μήνες. Τι έχει μεσολαβήσει μεταξύ του τότε και του τώρα;
Απλούστατα, οι, καθόλου αθώοι, ξένοι αναλυτές δεν προέτασσαν το θέμα της αναδιάρθρωσης στο πρόσφατο παρελθόν, επειδή έπρεπε να γίνουν πρώτα ορισμένες αναγκαίες διευθετήσεις... Γράφτηκε κατά κόρον στον ελληνικό και ξένο Τύπο ότι μεγάλο μέρος του «τοξικού» ελληνικού κρατικού χρέους, περί τα 100 δισ. ευρώ, βρισκόταν στα χέρια των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών. Οι τελευταίες κάτι έπρεπε να κάνουν ώστε να απαλλαγούν από τα ομόλογα, που ναι μεν στο παρελθόν αποτελούσαν μια χρυσοφόρα τοποθέτηση - ένδειξη πώς το γαλλικό και το γερμανικό κεφάλαιο καταλήστευαν και απομυζούσαν τον ελληνικό λαό - σήμερα όμως τα ομόλογα αυτά, που βρίσκονταν στα χαρτοφυλάκιά τους, έχουν απαξιωθεί και έχουν περιέλθει στην κατηγορία «σκουπίδια». Ποιος όμως να αγοράσει πλέον τα ομόλογα αυτά; Ιδιώτες; Οχι βέβαια. Η λύση βρέθηκε μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία άρχισε να αγοράζει μαζικά το απαξιωμένο αυτό κρατικό χρέος. Εκτιμάται ότι η ΕΚΤ κατέχει σήμερα ελληνικά ομόλογα ύψους 50 δισ. ευρώ, τα οποία έχουν μεταγγιστεί σε αυτή από τις εμπορικές τράπεζες της Ευρωζώνης. Το γνωστό δηλαδή κόλπο. Οταν καπιταλιστικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε κίνδυνο, ενεργοποιούνται αυτόματα οι κρατικομονοπωλιακοί μηχανισμοί, μεταφέροντας τις όποιες ζημιές από τους κεφαλαιοκράτες στους εργαζόμενους.
Και αφού πλέον «καθάρισαν» οι ευρωπαϊκές εμπορικές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα, αμέσως είδαν την επικαιρότητα τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους. Προοπτική για την οποία το ελληνικό τραπεζικό κεφάλαιο - αλλά και το βιομηχανικό που έχει συμπηχθεί με το τραπεζικό - ούτε να ακούσει δε θέλει, από τη στιγμή που συνεχίζει να διατηρεί στα χαρτοφυλάκιά του ομόλογα ύψους 100 δισ. ευρώ. Αυτό απλά σημαίνει ότι αν γίνει αναδιάρθρωση και διαγραφεί το 20% του κρατικού χρέους, οι ελληνικές τράπεζες θα διαγράψουν από τα βιβλία τους λογιστικές απαιτήσεις ύψους 20 δισ. ευρώ. Εκτιμάται ότι αν πάμε σε διαγραφή χρέους της τάξης του 40%, η πράξη αυτή θα προκαλέσει τεκτονικές δονήσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν πλήρως τις θέσεις του ΚΚΕ ότι όλη την προηγούμενη περίοδο και σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας οξύτατης διαμάχης που έχει ξεσπάσει στους κόλπους της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας για τον επιμερισμό των αναπόφευκτων συνεπειών της οικονομικής κρίσης. Με λίγα λόγια, η καταστροφή κεφαλαίου - το οποίο έχει υπερσυσσωρευτεί και στο πιστωτικό σύστημα - αποτελεί μια αντικειμενική διαδικασία, η οποία θα γίνει ούτως ή άλλως. Αυτό, έστω και εμπειρικά, το γνωρίζουν οι αστοί, και αυτός είναι ο λόγος που τρώγονται σαν λύκοι, για το ποιον θα γδάρουν και ποιον θ' αφήσουν. Και όπως όλα δείχνουν η ελληνική ολιγαρχία, ως η πιο αδύνατη στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό σύστημα, είναι από τις πρώτες υποψήφιες που ετοιμάζονται να γδάρουν.
Η θέση των εργαζομένων
Τώρα τι ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους οι εξελίξεις αυτές; Ούτε μπορούν να τις επηρεάσουν προς όφελός τους - αυτό θα αποτελούσε μια επικίνδυνη αυταπάτη - ούτε και να παρέμβουν. Πρόκειται για διευθετήσεις μεταξύ των λύκων του κεφαλαίου, όπου οι πιο δυνατοί κατασπαράσσουν τους πιο αδύνατους.
Οσο βέβαιο είναι αυτό τόσο βέβαιο είναι ότι με αφορμή την επικείμενη αναδιάρθρωση, επιχειρείται ένας συνειδητός αποπροσανατολισμός των εργαζομένων σχετικά με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ετσι, θα λέγαμε μετ' επιτάσεως ότι τα λαϊκά στρώματα δε θα πρέπει να χολοσκάνε και να προβληματίζονται για το πώς οι καπιταλιστές εξαπατούν ο ένας τον άλλον, ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι από μια προοπτική αναδιάρθρωσης του ελληνικού κρατικού χρέους. Ενα χρέος, το οποίο προκλήθηκε χωρίς την παραμικρή δική τους ευθύνη. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι επί πολλές δεκαετίες, το χρέος και η εξυπηρέτησή του έγιναν όπλο στα χέρια της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, το οποίο έστρεψαν κατά του λαού, ζητώντας συνεχώς και νέες θυσίες, τη στιγμή που οι ντόπιοι και ξένοι πιστωτές θησαύριζαν.
Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα πρέπει να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο βασικό πρόβλημα της εποχής μας. Στην καπιταλιστική κρίση, τις βαρύτατες συνέπειες που έχει για το λαό η αστική της διαχείριση, αλλά και τους σοβαρούς κινδύνους που εγκυμονούνται από το γεγονός ότι τρία χρόνια μετά την εκδήλωσή της δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί και κανείς δε γνωρίζει πότε και πώς θα ξεπεραστεί.
Το χρέος του εργατικού - λαϊκού κινήματος παραμένει να ξεδιπλώσει νέους αγώνες, ταξικά προσανατολισμένους, ώστε να στριμώξει όσο μπορεί και να ξεσκεπάσει την αστική τάξη και τους πολιτικούς της διαχειριστές, πάντα με αφορμή το θέμα της οικονομικής κρίσης. Και πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι, στη σημερινή περίοδο όξυνσης όλων των αντιθέσεων, οι οποίες διαπερνούν το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους δεν πρόκειται να έλθουν. Ο καπιταλισμός, στο στάδιο της ιστορικής του παρακμής, αγωνίζεται απεγνωσμένα να κρατηθεί στη ζωή, κάνοντας ανθρωποθυσίες, προσφέροντας εκατόμβες στους θεούς του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας.
Η προοπτική και το μέλλον των εργαζομένων περνάνε μέσα από την αποκαθήλωση των θεών της αστικής κοινωνίας. Στη θέση τους οι εργαζόμενες μάζες θα ανυψώσουν τους δικούς τους θεούς. Την απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά εργασία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, το σχεδιοποιημένο πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, το σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου