Δεδομένα: Ετοιμο ένα νέο πακέτο αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων. Ετοιμη και η επόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση με την αποφασιστική συνδρομή και της χώρας μας.
Από κοντά και κάτι παράξενα πανηγύρια για άμεσα κέρδη: Πήραμε τους Κινέζους από τη Λιβύη που όλο και κάποιο δολάριο άφησαν, πήραμε και τους Φιλιππινέζους που επίσης θα αφήσουν το κατιτί τους. Και τώρα παίρνουμε και τους Αμερικανούς που ήρθαν από τον Ινδικό Ωκεανό στη Σούδα για να επέμβουν.
Το μόνο που φαίνεται να απασχολεί όσους πανηγυρίζουν, είναι να αφαιρέσουν το δικαίωμα του λαού της Λιβύης να δώσει αυτός τη λύση που θέλει στο πρόβλημά του. Οπως και το δικαίωμα του ελληνικού λαού να καθορίσει αυτός την τύχη του, αδιαφορώντας εντελώς για το αν θα μπορέσουν οι καπιταλιστές να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματος.
Αντίθετα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως πρωταγωνιστεί στις προσπάθειες να ξεπεραστεί η κρίση υπέρ του κεφαλαίου, έτσι εμφανίζεται και πανέτοιμη να μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο για την επόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, αυτή τη φορά στη Λιβύη. Ξανά χτες ο αρμόδιος υπουργός τόνισε ότι θα έχει «ενεργή παρουσία» και η χώρα μας στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Η κυβέρνηση εκφράζει τη γενικότερη στρατηγική της πλουτοκρατίας, θέλει συμμετοχή στη μοιρασιά της λείας των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Κι έχει ήδη συμβάλει ξανά και ξανά σ' αυτή την κατεύθυνση, γεγονός που της έχουν αναγνωρίσει οι σύμμαχοί της στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Συμμετείχε ενεργά σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στη Γιουγκοσλαβία, στο Κόσσοβο, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν.
Τέτοια αναγνώριση ζητά και στο ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης, όπου ήδη σε τρύπα χωρίς πάτο έχει αναδειχθεί ο μηχανισμός αντιμετώπισης του «χρέους», δηλαδή οι αποφάσεις για παροχή νέων κεφαλαίων στους καπιταλιστές. Γι' αυτό και στα όσα δισ. αρπάχτηκαν ως τώρα από τις εργατικές οικογένειες, επιδιώκει να προστεθούν άλλα 21 δισ. Ούτε στραγάλια να 'τανε.
Η κυβέρνηση έχει το θράσος να ζητά και λαϊκή συναίνεση σε μια τέτοια προοπτική. Τη συναίνεση των άλλων αστικών κομμάτων που πήγαν ή δεν πήγαν στο διάλογο (π.χ. ΝΔ για να το παίξει αντιπολίτευση) την έχει. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να έχει τη συναίνεση των θυμάτων της. Γνωρίζει ότι η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη σε ένα μόνο διάλογο να πάρει μέρος: Αυτόν που θα γίνεται στο δρόμο με όρους κινήματος.
Οι υπερασπιστές του διαλόγου που ζητά η κυβέρνηση λένε πως τέτοιες ώρες πρέπει να 'ναι αρραγές το εσωτερικό μέτωπο για να είναι ισχυρή η διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Αυτό που δε λένε είναι ότι τα παζάρια γύρω από την «αναδιάρθρωση» - επιμήκυνση του κρατικού χρέους, για το ύψος της τοκογλυφίας κ.ο.κ., είναι το προπέτασμα μαζί και το σαθρό άλλοθι για τη χωρίς τέλος αντιλαϊκή επέλαση που σκοπεύουν να ξεδιπλώσουν και μέσα από το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», με ή χωρίς τη διοχέτευση πακτωλού κεφαλαίων από τον «ευρωπαϊκό μηχανισμό».
Αυτό που δε συζητάνε καν είναι ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, σε όφελος του λαού, τον προβάλλει και τον παλεύει το ΚΚΕ, αλλά αυτός καταργεί τους καπιταλιστές και τον αποσιωπούν. Γι' αυτό και προβάλλουν ξανά και ξανά το δίλημμα «ή θα μας φάει το χρέος, ή θα το ρυθμίσουμε».
Οπως το ξέρουν οι καπιταλιστές, έτσι πρέπει να το μάθουν και οι εργάτες. Το πραγματικό πρόβλημα, η ίδια η καπιταλιστική κρίση, είναι πρόβλημα αξεπέραστο για το σύστημα. Μπορεί κατά διαστήματα να ρυθμίζεται, αλλά παραμένει πρόβλημα. Κι όσο αυτό υπάρχει, τόσο θα χάνουν οι εργάτες. Γι' αυτό κανένας διάλογος για το πόσα θα χάσουν. Αντίθετα, επιμονή στον ένα και μοναδικό άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν που δεν περιέχει τους καπιταλιστές. Ούτε εδώ, ούτε στη Λιβύη, ούτε πουθενά.
Η Ιστορία μαρτυρά πως όταν οι λαοί θέλουν μπορούν. Η Ιστορία βεβαιώνει πως ένα σάπιο σύστημα αναγκαστικά θα αντικατασταθεί από το ανώτερό του. Και τέτοια είναι η ιστορικότητα των στιγμών που ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου