Προφανώς η κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι οι εταιρείες είναι αυτές που χρειάζονται τη ...βοήθεια του κράτους σε αυτή την περίοδο της κρίσης. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε να φορολογούμαστε πολύ βαρύτερα.
Να υποθέσουμε ότι σε αντίθεση με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που οι μισθοί τους αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο οι ΑΕ έχουν ...μείωση των κερδών τους; Μήπως κλείνουν η μία μετά την άλλη όπως οι μικρομαγαζάτορες; Μήπως αυξήθηκε το κόστος παραγωγής τους όπως στους φτωχούς αγρότες;
Τίποτε φυσικά από όλα αυτά δε συμβαίνει. Κέρδη έχουν, επιδοτήσεις παίρνουν, επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν δικαίωμα να κάνουν και να μειώνουν τους μισθούς. Ολα δικά τους συν μία ακόμη μείωση φορολογικού συντελεστή.
Αν αυτό δεν είναι πρόκληση ενάντια στον ελληνικό λαό τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΩΡΑΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ αυτή που άνοιξε: «Πότε ο Γ. Παπανδρέου συζήτησε την προσφυγή στο ΔΝΤ; Να 'τανε δυο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές; Να 'τανε έξι μήνες; Να 'τανε οκτώ μήνες;».
Αν με όλα αυτά θέλουν - όσοι τα υπερτονίζουν - να αποδείξουν ότι το ΠΑΣΟΚ είπε ψέματα στους Ελληνες εργαζόμενους και στο λαό προεκλογικά ας μην κουράζονται. Αυτό το ξέρουν όλοι και είναι αυταπόδεικτο.
Πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν το ερώτημα για το πότε αποφασίστηκε στην Ελλάδα να περικοπούν μισθοί, να ξεθεμελιωθεί η Κοινωνική Ασφάλιση, να απελευθερωθούν οι απολύσεις και όλα τα σχετικά.
Μόνο που αυτό το ερώτημα πολύ λίγοι θέλουν να το απαντήσουν πόσο μάλλον να το θέσουν στο επίκεντρο του πολιτικού προβληματισμού!
Γιατί αυτά αποφασίστηκαν στη Συνθήκη της Λισαβόνας και ακόμη νωρίτερα στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εκεί που ως ύψιστο συμφέρον θεωρείται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων.
Πάντα φυσικά το κεφάλαιο ήθελε τέτοια πράγματα, απλά σε συνθήκες σαν κι αυτές τα ...οργάνωσε καλύτερα και έβαλε κυβερνήσεις να υπογράψουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.
Ομως, κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά συμφέρει τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν τις λογικές του ευρωμονόδρομου, οπότε προτιμάται ...η μούγκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου