Σηκώνοντας μπόλικο κουρνιαχτό, τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, οι διαχειριστές του συστήματος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, επιχειρούν ήδη από την πρώιμη κιόλας φάση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, να συσκοτίσουν τα αίτια και τις ρίζες του «προβλήματος». Και στο επίπεδο διαμόρφωσης της λαϊκής συνείδησης και αντίληψης της πραγματικότητας, στόχος τους είναι η διάσωση του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Δεν πέρασε, δα, και πολύς καιρός από τότε που έριχναν το ...φταίξιμο στα «επισφαλή δάνεια», που είχαν χορηγήσει οι αμερικανικές τράπεζες. Στη συνέχεια, αναγκάστηκαν να ανακαλύψουν μια σειρά από άλλα αντίστοιχα «επιχειρήματα», επικαλούμενοι, γενικά και αόριστα, κάποιους - απροσδιόριστους από τους ίδιους - «μηχανισμούς μετάδοσης της κρίσης». Και τι δεν είπαν για «τοξικά ομόλογα», μέσω των οποίων «μολύνθηκαν» οι ευρωπαϊκές τράπεζες, για τα «γκόλντεν μπόις» τους και τους «κακούς πολιτικούς» τους, στους οποίους και έριξαν το «ανάθεμα». Ούτε, όμως, και αυτή η σοδειά με τα ψέματα στέκεται αρκετή για το σήμερα. Και οι ίδιοι, σε όλα τα επίσημα κείμενα και αναφορές τους, προβάλλουν πλέον την ανάγκη τους για την «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων, για να κάνουν φτηνότερους τους εργάτες, να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι και το «ζουμί» και όχι τα διάφορα φαινόμενα και οι εκδηλώσεις της καπιταλιστικής κρίσης.
Ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας και τις ιδιαιτερότητες, έριχναν και το κατάλληλο ψέμα, εύρισκαν και από μία αφορμή, από τις πάμπολλες που έχουν συσσωρευθεί, για να την πλασάρουν ως αίτιο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη δυσκολία να προβάλουν το δίπολο των εμφανιζόμενων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους. Μόνο που το ίδιο ακριβώς δίπολο - ανεξάρτητα από τους τρόπους λογιστικής απεικόνισης - δεν ήταν τίποτα το καινούριο. Οχι μόνο δεν τους εμπόδισε, αλλά, αντίθετα, στην αμέσως προηγούμενη φάση, ήρθε να στηρίξει την υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίων, πάνω στην οποία πατάει η σημερινή κρίση. Αμύθητος είναι ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, που οι καπιταλιστές συγκέντρωσαν στα θησαυροφυλάκιά τους. Τώρα ψάχνουν για ασφαλείς διεξόδους, για «επενδύσεις», που θα τους διασφαλίζουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Από αυτήν την αντιλαϊκή σκοπιά, για να κάνουν φτηνότερους τους εργάτες, και όχι από την προβαλλόμενη προπαγάνδα και «φιλολογία» τους, είναι που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν την πολιτική τους. Γι' αυτούς οι «επενδύσεις» είναι «καλές» μόνον εφόσον εκπληρώνουν τον πήχη της συσσώρευσης κέρδους. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, για παράδειγμα, ανάμεσα στη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» των μονοπωλίων και στη «φαστ τρακ» «επένδυση» στον Αστακό, που θα έβαζε πραγματικό μπουρλότο στη Δυτική Ελλάδα. Είτε το ένα είτε το άλλο ή και τα δυο μαζί - έτσι ακόμα καλύτερα γι' αυτούς - εξυπηρετούν τα μονοπώλια και μόνον.
Η κρίση είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, είναι φαινόμενο σε συνεχή και αδιάλειπτη κυοφορία, και είναι μόνο ζήτημα χρόνου το πότε θα «ξεπεταχτεί» ξανά και ξανά. Η καταστροφή μέρους από τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά «τους», επίσης, δεν είναι θέμα «καλής» ή «κακής» διαχείρισης, αλλά μια ορισμένη βαθμίδα της σαπίλας του εκμεταλλευτικού συστήματος. Από τη δική μας τη σκοπιά, η διέξοδος βρίσκεται στο δυνάμωμα του αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, για τη λαϊκή ανυπακοή, τη συνολική ρήξη και την ανατροπή. Για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, χωρίς καπιταλιστές και κρίσεις, για ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου