Μια φωτεινή προοπτική

Η «καλύτερη» των δημοσιογράφων είναι η περιγραφή της δυστυχίας. Μόνο η περιγραφή.

Στα ρεπορτάζ όλου του αστικού Τύπου δε λείπει τίποτα. Και οι ανατιμήσεις είναι εκεί, και ο ΦΠΑ είναι εκεί, και το καλάθι της νοικοκυράς είναι εκεί. Και τα δάνεια είναι εκεί. Ολα τα μαύρα χάλια της πολιτικής τους περιγράφονται με λεπτομέρειες.

Διέξοδος; Αυτή δεν υπάρχει για τον αστικό Τύπο. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να την δείξει ο αστικός Τύπος (με εξαίρεση κάποιους που ψάχνουν να βρουν ποια ΜΚΟ θα παριστάνει το κίνημα).

Κι όμως, δεκάδες σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αυτήν τη περίοδο αναπτύσσουν μια πλούσια δραστηριότητα, που βεβαίως αποσιωπάται από τον αστικό Τύπο.

Εχει σοβαρό λόγο η αστική τάξη να παρουσιάζει μόνο τη μαυρίλα και να εμφανίζει σα μονόδρομο την πολιτική της.

Γιατί αυτοί που πράγματι αντιπαλεύουν αυτήν την πολιτική δεν είναι πια κάποιοι γενικώς διαμαρτυρόμενοι, αλλά ένα ταξικό κίνημα, που βήμα - βήμα έχει συγκροτημένη πλέον τη στρατηγική του και με βάση αυτή καθορίζει και το «καθεμέρα» αυτού του αγώνα.

Αυτό το κίνημα κάνει καθαρό ότι:

Στον πόλεμο που εξελίσσεται, που θα γενικευτεί και θα κλιμακωθεί, μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική άμυνα και να εξασφαλιστεί σχέδιο νικηφόρας αντεπίθεσης από τους εργαζόμενους, από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας μας.

Αυτό το κίνημα τονίζει με πράξεις ότι:

Επιβάλλεται κανένας εργαζόμενος να μην είναι μόνος του, να μην είναι ξεκομμένος και απροστάτευτος. Να απαντήσουμε με γερή οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, με μαζικές εγγραφές στα ταξικά συνδικάτα, με καλή οργάνωση των συνδικάτων, με ηγεσίες που θα είναι αφοσιωμένες στα συμφέροντά μας και όχι στην εργοδοσία και στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Αυτό το κίνημα δείχνει καθαρά το δρόμο:

Να απαντήσουμε με ενιαία δράση σε κάθε κλάδο, με αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους όλων των κλάδων, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Ταξική ενότητα στον κλάδο, στο εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση, ενάντια στους εργοδότες, στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάθε εργοδότης, που έχει ήδη μειώσει μισθούς και έχει προχωρήσει σε αλλαγές ωραρίων, σε κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων ή επιχειρεί να το κάνει, πρέπει να βρίσκεται αντιμέτωπος με όλα τα σωματεία του κλάδου, με όλους τους εργαζόμενους της περιοχής που είναι το εργοστάσιο, ο τόπος δουλειάς, με όλους τους εργαζόμενους στο σύνολό τους. Να κάνουμε πράξη το «όλοι για έναν και ένας για όλους».

Αυτό το κίνημα δεν αρκείται σε αμυντικό αγώνα, προβάλλει την προοπτική και καλεί σε συσπείρωση γύρω από ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα:

Για μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, με τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να είναι λαϊκή περιουσία, που θα λειτουργούν και θα παράγουν κάτω από το δικό μας εργατικό έλεγχο και με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Σε αυτόν το δρόμο της αναγκαίας άμυνας και αντίστασης στον πόλεμο του κεφαλαίου, των κομμάτων του και της τρόικας, καλούνται εργαζόμενοι και συνδικάτα, να «βάλουν πλάτη» γιατί μόνο σ ' έναν τέτοιο δρόμο οι όποιες θυσίες απαιτούνται και αξίζουν, και πιάνουν τόπο.

Ενα τέτοιο κάλεσμα και ένας αγώνας με τέτοια προοπτική σωστά δεν προβάλλονται από τον αστικό Τύπο. Και ακόμα πιο σωστά, έχουν κύριο μέσο έκφρασής τους, τον «Ριζοσπάστη».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ