Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η προσφυγή της κυβέρνησης στο μηχανισμό στήριξης και στο μνημόνιο αποτέλεσε στρατηγική της επιλογή.
Αποτελεί συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας ότι η επιλογή αυτή ήταν αναγκαστική για την αποφυγή της χρεοκοπίας και τη διασφάλιση της καταβολής των μισθών και των συντάξεων. Χρεοκοπία και στάση πληρωμών που δρομολογεί για τη λαϊκή οικογένεια. Αλλωστε, και τα ίδια τα στοιχεία που περιλαμβάνει στον προϋπολογισμό για το 2011 διαψεύδουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Από το σύνολο των 120,4 δισ. ευρώ των κρατικών δαπανών που προϋπολογίζονται για το 2011, πάνω από 65 δισ., το 54,4% θα διατεθούν για την εξυπηρέτηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, θα πάνε δηλαδή στους πιστωτές του ελληνικού κράτους. Ενώ για τους μισθούς και τις συντάξεις θα διατεθούν 19,3 δισ. ευρώ, το 16,4% των κρατικών δαπανών.
Η αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 από 13,6% στο 15,4% αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση η περαιτέρω κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Στην πραγματικότητα και το νέο πακέτο μέτρων, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη νέα επικαιροποίηση του μνημονίου, στοχεύει στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, στην ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους και στη μεταφορά πρόσθετων βαρών στις πλάτες των εργαζομένων.
Η κυβερνητική πολιτική εστιάζει στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, στη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης και στην «απελευθέρωση» των αγορών για το μεγάλο κεφάλαιο. Παράλληλα, δρομολογεί την επαναδιαπραγμάτευση των ορίων αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, καθώς και την ελεγχόμενη απαξίωση συσσωρευμένων κεφαλαίων.
Στο νέο πακέτο μέτρων, εκτός των ήδη εφαρμοζόμενων, συμπεριλαμβάνονται μέτρα όπως:
- Η αύξηση της έμμεσης φορολογίας (π.χ. αύξηση συντελεστών ΦΠΑ) με την ταυτόχρονη μείωση στο 20% από 24% του συντελεστή φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου για τα διανεμόμενα κέρδη.
- Η επιτάχυνση της υλοποίησης του νέου αναπτυξιακού νόμου.
- Το νέο ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο, που συμπιέζει προς τα κάτω τις συνολικές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.
- Τη σταδιακή κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ στον ιδιωτικό τομέα και την προώθηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, με μισθούς κατώτερους από την ΕΓΣΣΕ. Υπολογίζεται ότι οι απώλειες για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα θα ανέλθουν στο 20%.
- Την επιδότηση των επιχειρηματικών ομίλων στο όνομα της διασφάλισης της απασχόλησης. Ηδη έχουν εξαγγελθεί και δρομολογείται η υλοποίηση 19 προγραμμάτων προϋπολογισμού 2,5 δισ. ευρώ.
- Την ακόμη μεγαλύτερη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κοινωνικές δαπάνες για Υγεία, Παιδεία και Πρόνοια και την περαιτέρω εμπορευματοποίησή τους.
- Την «εξυγίανση» των πρώην ΔΕΚΟ και του ευρύτερου τομέα, με αποτέλεσμα την πρόσθετη επιβάρυνση της λαϊκής οικογένειας, την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων σ' αυτές και την απώλεια θέσεων απασχόλησης.
- Την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και της «απελευθέρωσης» τομέων στρατηγικής σημασίας όπως ηλεκτρική ενέργεια. Για τη διευκόλυνση της επέκτασης της δράσης του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα και την αύξηση των τιμολογίων.
- Την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
- Την εφαρμογή των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων για το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων».
Αυτά τα μέτρα έρχεται να εξειδικεύσει και να υλοποιήσει ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2011. Τα μεγέθη του οποίου θα βρίσκονται υπό συνεχή αναθεώρηση ανάλογα με την πορεία εκτέλεσής του.
Τις επιδιώξεις, άλλωστε, της κυβέρνησης τις κωδικοποίησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας στο πρόσφατο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.
Αναφερόμενος τόσο στην ανάγκη αλλαγής του πελατειακού, σπάταλου και αδιαφανούς κράτους από ένα κράτος ευέλικτο, που να απελευθερώνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες όσο και στην ανάγκη αλλαγής του αναπτυξιακού μοντέλου που βασίστηκε στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή, στην αγορά ξένων προϊόντων και όχι στην εξωστρέφεια των ελληνικών και στην καθήλωση του ανταγωνισμού από ένα νέο παραγωγικό μοντέλο με επίκεντρο την πράσινη ανάπτυξη, την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, στηριγμένο στην ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια για μια «φιλική Ελλάδα για τις επιχειρήσεις». Δηλαδή, το μοντέλο που προτείνει η κυβέρνηση έχει τα ίδια χαρακτηριστικά του Ιρλανδικού μοντέλου το οποίο χρεοκόπησε με τραγικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.
Θυσίες για το λαό χωρίς ημερομηνία λήξης
Η κυβέρνηση επιδιώκει τη δημιουργία ενός κλίματος ευρύτερης συναίνεσης στην αντιλαϊκή της πολιτική. Εκτός από τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. θέλει να αξιοποιήσει για το σκοπό αυτό και τη δημιουργία των νέων πολιτικών σχηματισμών, της ΔΗΣΥ και της ΔΑ.
Η ΝΔ επικεντρώνει την αντιπαράθεση στην αναγκαιότητα ή όχι του μνημονίου. Οι όποιες επιμέρους επιφυλάξεις (έμμεσοι φόροι και οριζόντια μείωση μισθών) δεν μπορούν να αναιρέσουν το γεγονός ότι ο βασικός πυρήνας της πρότασής της εστιάζει στην αναγκαιότητα επιτάχυνσης της υλοποίησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκτός από την κριτική του στο μνημόνιο υποστηρίζει ότι η ΕΕ ή θα αλλάξει ή θα χρεοκοπήσει, θεωρεί την επιλογή της «εσωτερικής υποτίμησης» ως αδιέξοδη επιλογή χωρίς αντιυφεσιακά χαρακτηριστικά και υποστηρίζει ένα άλλο μείγμα πολιτικής για ανάπτυξη με κοινωνικό περιεχόμενο.
Κοινή συνισταμένη τους η διαχειριστική λογική και η μη αμφισβήτηση του συστήματος, καθώς και το γεγονός ότι, από τη στιγμή που επίσημα αμφισβητούν τη λογική της αναδιάρθρωσης του χρέους, αδυνατούν να απαντήσουν στο πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Η κυβερνητική πολιτική αποτελεί μονόδρομο για τις ανάγκες του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος, που, όπως επιβεβαιώνεται και από το χαρακτήρα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και από τις δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, έχει εξαντλήσει τα όριά του.
Σήμερα, γίνεται ακόμη πιο καθαρό ότι δυο δρόμοι ανοίγονται στην ελληνική κοινωνία. Ο ένας είναι αυτός που ακολουθείται σήμερα και θυσιάζει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που βάζει στο επίκεντρο την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών.
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν!
Υπάρχουν σήμερα οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, η οποία έχει ως βασικό χαρακτηριστικό της τη μετατροπή της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων σε κοινωνική - λαϊκή. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, με κεντρικό σχεδιασμό για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για την απάλειψη της ανεργίας. Ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανισομετρίες σε κλάδους της οικονομίας και σε περιφερειακό επίπεδο. Για παράδειγμα μπορεί:
Να αξιοποιήσει το σύνολο των εγχώριων ενεργειακών πηγών (λιγνίτη, ανεξερεύνητων κοιτασμάτων πετρελαίου, αιολικής και ηλιακής ενέργειας, γεωθερμίας) προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας. Να αναπτύξει τη ναυπηγική βιομηχανία με βάση τις μεγάλες ανάγκες των θαλάσσιων μεταφορών και την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (πολεμικό ναυτικό). Να δώσει ώθηση στη συνδυασμένη ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής με βασικούς κλάδους της εγχώριας μεταποίησης (π.χ. τρόφιμα, ποτά, κλωστοϋφαντουργία, ένδυση). Η κατάργηση κάθε είδους ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς της Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, Πολιτισμού και Αθλητισμού συνδέεται με την παροχή δωρεάν και αναβαθμισμένων παροχών.
Αυτή η μορφή οργάνωσης της οικονομίας έρχεται σε αντίθεση με τη συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, προϋποθέτει την αποδέσμευση από αυτούς.
Σ' αυτά τα πλαίσια, η λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε από την εξυπηρέτηση των αναγκών των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Προϋπόθεση για τη λαϊκή οικονομία αποτελεί η ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο όχι την εναλλαγή στην κυβερνητική διαχείριση, αλλά το να αλλάξει χέρια η εξουσία, να περάσει από την αστική τάξη στην εργατική τάξη και στους κοινωνικούς συμμάχους της.
Αποτελεί μονόδρομο η συγκρότηση του κοινωνικού μετώπου των λαϊκών δυνάμεων, η οργάνωση της λαϊκής πάλης από τα κάτω, προβάλλοντας ένα συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης που διευκολύνει την κοινή δράση και εντάσσεται στην προοπτική ανοίγματος του δρόμου προς αυτήν.
Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου