Στον καπιταλισμό οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Η σημερινή κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αναδεικνύει την επικαιρότητα του μαρξισμού-λενινισμού και των επαναστατικών καθηκόντων του προλεταριάτου και της οργανωμένης πρωτοπορίας του, των κομμουνιστικών κομμάτων, στην πάλη των τάξεων. Την ίδια στιγμή, ο γενικός χαρακτήρας αυτής της κρίσης θέτει επί τάπητος την επείγουσα ανάγκη της επεξεργασίας μιας κοινής στρατηγικής των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων για να αναπτυχθεί μια ισχυρή και αποφασιστική παρέμβαση σε μια έντονη περίοδο σαν αυτή που ανοίγει σαν ιστορική προοπτική.

Οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν αποδεικνύουν στο σύνολο των έργων τους ότι ο καπιταλισμός, όπως και οι προηγούμενοι τρόποι παραγωγής, δεν είναι αιώνιος και ότι μέσα από στους κόλπους του εμφανίζονται αντιθέσεις, οι οποίες επιδεινώνουν τη ζωή των μαζών και θέτουν στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα της ανατροπής του μέσω της επαναστατικής οδού.

Είναι αδύνατη η σταθερή ανάπτυξη του καπιταλισμού, στον οποίο οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά, όπως από νωρίς το είχε περιγράψει ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Αντι-Ντύρινγκ.

Είναι επίσης αναγκαίο να σημειώσουμε ότι διανύουμε την ιμπεριαλιστική φάση του καπιταλισμού και ότι η κρίση είναι διεθνής, ότι καμιά χώρα δεν εξαιρείται. Όπως γνωρίζουμε, πράγμα που αποδεικνύει η κρίση την οποία διανύουμε, τα μονοπώλια επιβάλλουν στην εργατική τάξη το κόστος της ενώ εκείνα διασφαλίζουν τα κέρδη τους.

Στον ιμπεριαλισμό η ανισότητα οξύνεται. Η πολιτική της καταλήστευσης που χαρακτηρίζει τον ιμπεριαλισμό υιοθετεί τις πιο διαφορετικές μορφές: υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, άνισες ανταλλαγές, αλόγιστη χρήση ορισμένων πόρων. Η κυριαρχία που ασκείται από τις πιο ισχυρές χώρες ενδυναμώνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο και φέρνει τεράστια οικονομικά κέρδη και πολλά άλλα πλεονεκτήματα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η εδραίωση των μονοπωλίων εντείνει τις εγγενείς αντιθέσεις του συστήματος: την ίδια στιγμή που προκαλεί γοργές διαδικασίες ανάπτυξης, βαθιά άναρχης και ανισόμετρης, επίσης γεννά μια τάση στασιμότητας και αποσύνθεσης.

Με την συγκέντρωση της παραγωγής και πάνω από όλα του κεφαλαίου σε μια μειοψηφία γιγαντιαίων κονσόρτσιουμ που ελέγχονται από τη χρηματιστική ολιγαρχία, όπως επίσης και με τη συγκέντρωση τεράστιων ποσοτήτων χρημάτων στα χρηματιστικά κέντρα των κυρίαρχων χωρών γεννιούνται οι συνθήκες για τη σήψη και τον παρασιτισμό. Ο παρασιτισμός που χαρακτηρίζει τη χρηματιστική ολιγαρχία δείχνει τις αντιθέσεις ενός ανίκανου καθεστώτος εκμετάλλευσης που εκφράζεται με το μιλιταρισμό, τον πόλεμο και τις κρίσεις, που κάθε φορά αποκτούν μεγαλύτερη ένταση.