Πριν ένα χρόνο όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού ισχυρίζονταν ότι η κρίση δεν οφείλονταν στις αγορές, αλλά μονομερώς σε κάποιους αδίστακτους και άπληστους τραπεζίτες, χρηματιστές και κερδοσκόπους που εκμεταλλεύτηκαν την απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών για προσωπικό όφελος.
Οι σοσιαλδημοκράτες από τη μεριά τους διακήρυτταν ότι η κρίση οφείλεται στις νεοσυντηρητικές πολιτικές και πανηγύριζαν για το «τέλος του νεοφιλελευθερισμού» και την επιστροφή του αγοραίου κρατισμού.
Όλοι τους όμως απόκρυπταν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών αντανακλά δομικές αλλαγές στον καπιταλισμό και ότι η καπιταλιστική κρίση/κατάρρευση οφείλεται στις αντιδραστικές επεκτατικές αναδιαρθρώσεις και μετασχηματισμούς του καπιταλισμού, ως αποτέλεσμα της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου.
Η προσπάθεια συσκότισης των πραγματικών αιτιών της κρίσης -η οποία δεν είναι κρίση πολιτικής διαχείρισης αλλά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος– γίνεται προκειμένου να αποτραπεί η ανάπτυξη μιας μαζικής απειλητικής ριζοσπαστικοποίησης που δύναται να επιφέρει αυτή η διαπίστωση.
Ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν πρόκειται να επιστρέψει σε προηγούμενες μορφές του «κοινωνικού συμβολαίου», αλλά το καταργεί υλοποιώντας νέες αντιδραστικές τομές, προβαίνει σε μια επιθετική συνολική αναδιοργάνωση των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών σχέσεων για να αναπαραγάγει την ολοκληρωτική εξουσία και κυριαρχία του και διατηρεί (ακόμα και εν μέσω κρίσης) σε υψηλά επίπεδα την κερδοφορία του κεφαλαίου και την υπάρχουσα κρατική ισχύ, καταστρέφοντας αξίες χρήσης, εργαζόμενους, κοινωνίες, ανθρώπινες ζωές, περιβάλλον.
Δηλαδή η ίδια η κρίση είναι ο καπιταλισμός και ο σύμμαχός του το κράτος, που εδράζονται στην ύπαρξη του κέρδους, της εμπορευματικής καταναλωτικής κοινωνίας, της καταπίεσης και που περιθωριοποιούν και κάνουν τη ζωή και την εργασία λάστιχο και χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους όταν και όποτε τους χρειάζονται για την αναπαραγωγή και την ισχύ τους.
Μια στρατηγική που οι συνέπειές της είναι η διογκούμενη ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εξαθλίωση και υποβάθμιση της ζωής των ανθρώπων, τα «εργατικά ατυχήματα»- δολοφονίες, η κυριαρχία στη γνώση, τον πολιτισμό, τη φύση, την κοινωνική ζωή.
Επιπλέον η κοινωνική και εργατική διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται από τους κρατούντες με τόνους χημικών δακρυγόνων. Καταστέλλουν και ποινικοποιούν όποιον κοινωνικό και εργατικό αγώνα δεν τους αρέσει, αναβαθμίζουν και στελεχώνουν όλους τους κρατικούς μηκρατικής ομαλότητας», εισάγοντας το ενδεχόμενο ανοιχτής παρανομίας κάθε ανατρεπτικής κοινωνικοπολιτικής δράσης και μ’ αυτόν τον τρόπο τρομοκρατούν και ελέγχουν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής στην πόλη, στο χωριό, στη γειτονιά, στη συνοικία.
Κοινωνικός εχθρός πλέον είναι εκείνος που δε συναινεί με την πολιτική εξουσία, δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο, το πρόγραμμα σταθερότητας και αμφισβητεί έμπρακτα και συνολικά το σύστημα της κοινωνικής λεηλασίας.
Πρόκειται για τη σκληρότερη επέλαση του καπιταλισμού.
Μια κατάσταση πολέμου κράτους, κυβέρνησης και κεφαλαίου που η επίτευξή του πραγματοποιείται εξαιτίας της απόλυτης στήριξης των υπερεθνικών οργανισμών, που λειτουργούν ως μέσο και άλλοθι για την επιβολή όλων των επώδυνων αντικοινωνικών μέτρων, περιθωριοποιώντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, καταστρατηγώντας κατακτήσεις, υποτάσσοντας τα πάντα στην απόλυτη κυριαρχία τους και κερδίζοντας χώρο, άρα χρόνο, χρήμα και εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου