Μία είναι η λύση

Εχουνε στα χέρια τους θεούς και διαβόλους. Δεκάδες εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, blogs, «ipod-ια», «email-ια», «internet-ια», έχουνε την ίδια την εξουσία σε ζωή και θάνατο αποφασίζοντας ποιος θα δουλέψει ήλιο με ήλιο και ποιος θα γονατίσει κυνηγώντας 10 ευρώ εδώ κι άλλα 5 παραπέρα.

Κι όμως, δεν τους βγαίνει. Ενα ΚΚΕ, ένας «Ριζοσπάστης» κι ένας «902» έχουνε κάνει τη ζωή τους άνω - κάτω. Το φυσάνε και δεν κρυώνει.

***

Χτες ήτανε να τους κλαίνε και οι ρέγγες. Εφτασε ένα από τα πρώτα βιολιά τους να γράφει για την «τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης». Ποια; Η Ελλάδα του ενός εκατομμυρίων ανέργων, η Ελλάδα των 592 ευρώ μισθό ελέω ΓΣΕΕ, η Ελλάδα που στέλνει τους εργάτες απ' τη σκαλωσιά στο μνήμα, η Ελλάδα που θεωρεί συνώνυμο τού «κακό που μας βρήκε», τη γέννηση ενός παιδιού που δεν μπορούν να το μεγαλώσουν οι γονείς του, η Ελλάδα που τα παιδιά γερνάνε πριν να χαρούνε τη ζωή. Αυτή είναι - «κύριε» - η Ελλάδα σαν τα μούτρα σας. Είναι η Ελλάδα της απέραντης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι η Ελλάδα που μαθαίνει στο πετσί της τι σημαίνει καπιταλισμός ίσον βαρβαρότητα.

Ο σοσιαλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα ήταν το αρχοντικό των εργατών. Ηταν το βασίλειο των παιδιών. Ηταν η απαλλαγή των γυναικών από τα βάσανα. Ηταν ο τόπος που οι γέροντες χαίρονταν να ζουν με εγγόνια και δισέγγονα.

Ας το προσπεράσουμε αυτό το περί «τελευταίας κομμουνιστικής χώρας». Εχει και το στομάχι μας ένα όριο στο πόσο γέλιο αντέχει. Αλλά εκείνο το «συμφωνεί μαζί μου η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων» πώς να το καταπιείς; Ποιος είσαι συ; Εντάξει, ξέρουμε ότι είσαι ένα από τα πρώτα βιολιά στην πίστα, αλλά κράτει λίγο. Οπως πας, σε λίγο απ' όπου περνάς θα σου κρεμάνε κουδούνια με τέτοιο ψώνιο. Εντάξει, στην εκπομπή σου, στη στήλη σου, μόνος σου τα λες, μόνος σου τ' ακούς, ευχαριστημένοι μένουν και οι άλλοι του σιναφιού σου που έχουν έναν να λέει δημόσια τον «πόνο» τους, αλλά λίγο κράτει δεν κάνει κακό.

Ειδικά όταν κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για την κερδοφορία του κεφαλαίου όλα τα στοιχεία, τα στοιχεία που η ίδια η αστική τάξη δίνει στη δημοσιότητα, μιλάνε για τρελά κέρδη, απέναντι σε μιαν απέραντη δυστυχία που όλο και βαθαίνει. Κράτει, λοιπόν, «ώ Καίσαρ».

***

Εναν αιώνα τώρα προσπαθούν να βγάλουν από τη μέση τον παράγοντα εργατική πρωτοπορία, το ΚΚΕ δηλαδή, και δεν τους βγαίνει.

Κατανοητό το παράπονό τους. Κατανοητή η αγωνία για το τι θα γίνει με τα κέρδη όταν οι εργάτες επιμένουν να κάνουν σημαία τους το «1.400 κατώτερο μισθό», το «δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα». Το «σύνταξη στα 60 και 55 για τις γυναίκες», το «1.200 επίδομα ανεργίας». Τα αιτήματα, δηλαδή, που μόνο το ΚΚΕ προβάλλει. Κι ακόμα χειρότερα, όταν περνά πια στα πρώτα πανό των διαδηλώσεων το αίτημα για άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Καταλαβαίνουμε ότι κλαίνε ήδη για τόσο χρήμα που σπρώχνουν στην προπαγάνδα τους και πάει στο βρόντο.

Είναι υποχρεωμένοι να το πιούνε αυτό το πικρό ποτήρι. Οχι μόνον εδώ. Ακόμα και στη Γαλλία τής «μη μου άπτου» συμπεριφοράς, όπου φτάσανε να αρκεί το άκουσμα της λέξης «καπιταλιστής» για να αρχίσουν οι διαδηλώσεις να τους δημιουργούν πονοκέφαλο. Γιατί, άραγε;

Να η εξήγηση που δίνει ο «κομμουνιστικός δάκτυλος»: «Είναι πάρα πολύ σημαντικές οι πολυήμερες κινητοποιήσεις που γίνονται αυτό το διάστημα στη Γαλλία. Εκτός των άλλων αποδεικνύεται και το εξής: Οτι δεν είναι το μνημόνιο που γέννησε απότομα προβλήματα στην Ελλάδα. Η Γαλλία δεν έχει μνημόνιο. Επομένως, το ζήτημα ποιοι ψήφισαν υπέρ ή κατά του μνημονίου δεν έχει τόση σημασία, όσο σημασία έχει το γιατί κάποιος καταψήφισε το μνημόνιο, πώς ερμηνεύει την κρίση και γιατί έχουμε το μνημόνιο στην Ελλάδα. Οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία αποδεικνύουν ότι, είτε έχεις μνημόνιο είτε όχι, είτε το χρέος σου και το έλλειμμά σου είναι μεγάλο ή μικρό, τα μέτρα τα οποία παίρνονται έχουν σχέση με τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι μέτρα αναπόφευκτα για την ενδυνάμωση ή για την αντιμετώπιση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είναι μέτρα φυσιολογικά για τα κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο. Είναι μέτρα τα οποία η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός, πρέπει να τα απορρίψει από γεννησιμιού τους. Ο,τι, δηλαδή, συμφέρει το κεφάλαιο είναι θάνατος για τους εργαζόμενους. Με τέτοιους όρους μπορούμε να μιλήσουμε» (απάντηση της Αλ. Παπαρήγα σε σχετική ερώτηση / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).

Είναι αλήθεια ότι ακόμα μεγάλες μάζες εργαζομένων παραμένουν εγκλωβισμένες σαν ψηφοφόροι στα κόμματα της αστικής τάξης. Είναι αλήθεια πως είναι πολλοί οι εκβιασμένοι. Είναι, όμως, επίσης, αλήθεια πως είναι πολλοί κι αυτοί που ενώ ακόμα δεν έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν ΚΚΕ, ψάχνουν να βρουν τρόπο να αντισταθούν, ψάχνουν να βρουν πού θα ακουμπήσουν για την επόμενη μέρα. Σ' αυτούς, το ΚΚΕ απευθύνεται ανοιχτά - καθαρά με μια σημαία - αλήθεια, αυτήν που το ανέμισμά της δεν μπορούν να ανεχθούν οι ΠρετεντεροΠαπαχελάδες και η τάξη τους:

«Δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει ο λαός να πάρει στα χέρια του την εξουσία. Εργατική εξουσία, λαϊκή εξουσία. Αυτό λέμε. Και δεν πρόκειται κανείς, στο όνομα του ότι τα προβλήματα οξύνονται, να μας βγάλει από αυτόν το δρόμο, που είναι ο μοναδικός δρόμος λύσης των προβλημάτων. Και επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε ωραίες προτάσεις, χωρίς να απαντάμε στο βασικό πολιτικό ζήτημα της χώρας, εμείς θεωρούμε ότι πια οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν αυτό που λέμε, τον άλλο δρόμο πολιτικής και κοινωνικής πάλης και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης» (κι αυτό μόνο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ