ΑΙΓΑΙΟ

Η κυβέρνηση θολώνει τα νερά

Κυβερνητική γραμμή φαίνεται πως αποτελεί η δημιουργία ενός ομιχλώδους τοπίου γύρω από τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πάνω στο οποίο θα επιχειρηθεί να πατήσει η όποια διευθέτηση τελικά υπάρξει με την Τουρκία. Μετά την ένοχη κυβερνητική σιωπή, σχετικά με όσα είπε την προηγούμενη Τετάρτη σε συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, ο οποίος περιόρισε τα ελληνικά δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα και κατ' επέκταση την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) μόνο στις θαλάσσιες περιοχές των διεθνών υδάτων όπου το βάθος του βυθού δεν ξεπερνάει τα 200 μέτρα, ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας Π. Μπεγλίτης,χτες το πρωί στο «Μέγκα», ανάμεσα σε κούφιες κορόνες περί «εθνικής αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στις Ενοπλες Δυνάμεις και στην Κυβέρνηση» μιλάει για «υπερβολική ανησυχία» που «πολλές φορές είναι κατασκευασμένη». «Είμαστε, είπε, αποφασισμένοι, έχουμε καθημερινά με ψύχραιμο τρόπο υπερασπιστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και πάνω απ' όλα δεν έχουμε καμία πραγματικά διάθεση να παίξουμε σε γήπεδα τα οποία δεν είναι δικά μας. Το γήπεδό μας είναι το Διεθνές Δικαστήριο».

Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, επισημαίνει: «Η έκφραση "όποτε θέλουν βγαίνουν στο Αιγαίο" δεν ισχύει. Το Αιγαίο έχει διεθνή ύδατα, είναι μια θάλασσα που υπάρχουν ευρύτερα συμφέροντα και όχι μόνο των δυο χωρών, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Διακρίνεται από ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες οι οποίες λαμβάνονται υπόψη από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Στο Αιγαίο ακουμπούν ελληνικά συμφέροντα, τα οποία υπερασπιζόμαστε και πάνω απ' όλα εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας και με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου υπερασπιζόμαστε τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα». Οι θέσεις αυτές του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας δεν απέχουν πολύ από όσα είπε ο Θ. Πάγκαλος, παρά το διπλωματικό περιτύλιγμα.

Οπως είναι γνωστό, με βάση την ισχύουσα Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (η Ελλάδα την επικύρωσε το 1994), όσον αφορά τα δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, που το πλάτος της φθάνει τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές κάθε χώρας, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο δεν υφίστανται «διεθνή ύδατα», δηλαδή περιοχές όπου καμία χώρα δεν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της εκμετάλλευσης. Σε κανένα σημείο της Α. Μεσογείου δεν υπάρχουν αποστάσεις μεγαλύτερες των 400 ναυτικών μιλίων (200+200 από κάθε χώρα). Αρα το να επικαλείται κάποιος για το Αιγαίο την ύπαρξη «διεθνών υδάτων» και «ευρύτερων συμφερόντων», όταν η συζήτηση αφορά την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, προσανατολίζει στα όσα είπε ο Θ. Πάγκαλος ο οποίος ουσιαστικά ακυρώνει τη Συνθήκη του 1982 που δεν την έχει επικυρώσει η Τουρκία και επικαλείται τη συνθήκη του 1958, όπου εκεί πράγματι υπήρχε το όριο των 200 μέτρων στο βυθό, γιατί τότε δεν υπήρχε τεχνολογία για γεωτρήσεις σε μεγαλύτερα των 200 μέτρων βάθη.

Μετά από αυτά, λίγη αξία έχουν οι διαβεβαιώσεις του Π. Μπεγλίτη ότι «η κόκκινη γραμμή για μας είναι το Διεθνές Δίκαιο. Είναι όλες οι διαδικασίες και οι θεσμοί του Διεθνούς Δικαίου στους οποίους στηριζόμαστε και αξιοποιούμε έναντι της Τουρκίας. Οφείλουμε να φέρουμε την Τουρκία σε ένα άλλο γήπεδο, στο γήπεδο του Διεθνούς Δικαίου για να σεβαστούν τις αρχές του».