Ο λαός μίλησε... Ε, και;

Αυτό που με κάνει έξω φρενών μετά από κάθε εκλογική διαδικασία, είναι οι ατέρμονες συζητήσεις για το "μήνυμα των εκλογών" και το ηλίθιο τσιτάτο "ο λαός μίλησε". Ε, και; Τι έγινε που ο λαός μίλησε; Μήπως κατάλαβε κι ο ίδιος τι είπε; Κατά την διάρκεια της -σχεδόν- 200ετούς ιστορίας αυτής της χώρας, πότε ακριβώς κατάλαβε ο λαός τι είπε; Ακόμα κι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τον ακούνε, διαφωνούν ως προς το τι άκουσαν και τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος έχει καλύτερη ακοή.


Άντε να τους πιστέψουμε όλους αυτούς και να δεχτούμε ότι ο λαός είπε όλα όσα ισχυρίζονται ότι είπε, επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι. Το ερώτημα παραμένει: ε, και; Το ότι επιτρέπουμε στον καθένα να λέει ελεύθερα την άποψή του δεν σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να την υιοθετούμε. Την ακούμε, την εξετάζουμε και, αν είναι κουταμάρα, την απορρίπτουμε. Και από κουταμάρες ο λαός... άλλο τίποτε. Και λέει και -κυρίως- κάνει. Προχτές, για  παράδειγμα, αυτός ο λαός (σύμφωνα με όσους τον άκουσαν και "πήραν το μήνυμα") έκανε και τα εξής, μεταξύ άλλων:

(α) Τιμώρησε τον ΣυΡιζΑ. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω. Πώς ακριβώς τον τιμώρησε; Δίνοντάς του 23,80% εκεί όπου πριν πέντε χρόνια του είχε δώσει 26,56%; Τιμωρία είναι αυτό; Τιμωρία είναι αυτό που έκανε σε βουλευτικές εκλογές στο ΠαΣοΚ ρίχνοντάς το από το 43,92% του 2009 στο 13,18% του 2012 και στο 4,68% του 2015. Συγγνώμη αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως τρεις μονάδες σε πέντε χρόνια δεν συνιστούν τιμωρία.

(β) Εμπιστεύτηκε την Νέα Δημοκρατία. Καμμιά αντίρρηση αλλά εδώ το ερώτημα επανέρχεται ως κεφαλαιώδες: ε, και; Αν προχτές εμπιστεύτηκε τον Κυριάκο Μητσοτάκη με 33,18%, πριν 30 χρόνια είχε εμπιστευτεί τον πατέρα του με 44,28% και πριν 10 χρόνια τον Γιώργο Παπανδρέου με 43,92%. Αν τότε είχε δείξει εμπιστοσύνη κακώς, γιατί τώρα να έχει πράξει καλώς;

(γ) Τσάκισε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, ρίχνοντας το ποσοστό τους από 9,39% στο 4,85%. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Ναι, η Χρυσή Αυγή δέχθηκε σκληρό χτύπημα αλλά όχι επειδή ο λαός τσάκισε τους φασίστες. Απλώς, την έφαγε ο... οπορτουνισμός και διασπάστηκε σε δυο κόμματα. Οι νταήδες έμειναν πιστοί στον φυρερίσκο τους και όσοι φοβήθηκαν από τις διώξεις στοιχίστηκαν πίσω από τον Βελόπουλο. Εκτός αν νομίζετε ότι το 4,13% της Ελληνικής Λύσης οφείλεται σε 210 χιλιάδες βλαμμένους που πιστεύουν ότι ο Χριστός έχει αφήσει πίσω του χειρόγραφες επιστολές κι ότι οι αγιορείτες μοναχοί φτιάχνουν την μόνη οδοντόκρεμα στον κόσμο που δεν είναι επιβλαβής.

(δ) Έστειλε στα αζήτητα πολιτικές πλαγγόνες τύπου Σταύρου Θεοδωράκη, Πάνου Καμμένου και Βασίλη Λεβέντη. Σωστό μεν, μισή αλήθεια δε. Καθ' ότι ταυτόχρονα ανέδειξε νέα ακροδεξιά πλαγγόνα τύπου Κυριάκου Βελόπουλου, ενώ παράλληλα πριμοδότησε με αρκετές χιλιάδες ψήφων πλαγγόνες τύπου Ηλία Ψηνάκη (πάνω από 47.000 ψήφοι), Αρτέμη Σώρρα (σχεδόν 27.000 ψήφοι) ή ακόμη και Σάββα Τσιτουρίδη (πάνω από 8.000 ψήφοι). Κι αν οι ψήφοι του Ψηνάκη σας φαίνονται λίγες, να σας θυμίσω ότι στις προηγούμενες ευρωεκλογές ο Βασίλης Λεβέντης είχε πάρει κάτω από 37.000 αλλά έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε στην βουλή. Παρένθεση. Αχ, βρε φουκαρά Τζήμερε... Κλείνει η παρένθεση.

(ε) Επέλεξε ως εκπροσώπους του στην ευρωβουλή την Ελίζα Βόζεμπεργκ, την Μαρία Σπυράκη, την Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, την Έλενα Κουντουρά και τον Αλέξη Γεωργούλη. Προφανώς, οι νεοδημοκράτες τίμησαν τις δυο πρώτες για το ιστορικής σημασίας έργο τους και θεώρησαν ότι η Ασημακοπούλου θα κάνει καλύτερη δουλειά από τον Ζαγοράκη ενώ οι αριστεροί εκτίμησαν ότι η -προερχόμενη από τους δεξιώτατους Ανεξάρτητους Έλληνες- Κουντουρά θα τα πάει καλύτερα από την -δική τους- Κούνεβα και ο Γεωργούλης είναι κλάσεις ανώτερος από τον Ρος Ντέιλυ (οι δυο τελευταίοι μόνον ως καλλιτέχνες μπορούν να κριθούν). Δεν ξέρω τι καταλαβαίνετε εσείς. Εγώ έπαψα να προσπαθώ.


Εν πάση περιπτώσει και για να μη λέμε πολλά, το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο λαός μίλησε αλλά και πάλι είπε μπούρδες, ως συνήθως. Και, πάντοτε ως συνήθως, όχι μόνο είπε μπούρδες αλλά έκανε και μια τρύπα στο νερό. Ό,τι ακριβώς κάνει, δηλαδή, ένας απαίδευτος λαός που έχει μάθει να χάφτει τα μεγάλα λόγια και να βγάζει το άχτι του τιμωρώντας, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι κατά βάθος δεν τιμωρεί αλλά αυτοτιμωρείται. Όπως έκανε όταν πίστεψε στον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά έφερε τον Μητσοτάκη για να τιμωρήσει τον Ανδρέα και μετά ξανάφερε τον Ανδρέα για να τιμωρήσει τον Μητσοτάκη... και μετά πίστεψε στον Σημίτη κι έφερε τον Κώστα Καραμανλή για να τιμωρήσει τον Σημίτη... και μετά πίστεψε στον Γιώργο Παπανδρέου και στα λεφτά που υπήρχαν... και κάπου εκεί έχασε τελείως τον μπούσουλα κι έπεσε στο σαξές στόρυ του Σαμαρά και μετά πίστεψε στην αριστερή ελπίδα και μετά...

Το ξέρω ότι σίγουρα θα ακούσω πολλά σχολιανά με το σημερινό μου σημείωμα και, ίσως, αποκτήσω μερικούς ακόμη εχθρούς αλλά θα κλείσω λέγοντας δυνατά αυτό που βγαίνει από μέσα μου μετά από κάθε εκλογική διαδικασία:

Δεν έχει καμμιά σημασία το ν' ακούς τι λέει ο λαός. Σημασία έχει το να φροντίζεις για την σωστή του μόρφωση ώστε να μη λέει -και, κυρίως, να μη κάνει- κουταμάρες.

Cogito ergo sum