Μετά το κοινό ανακοινωθέν κυβέρνησης – Εκκλησίας της 6ης Νοεμβρίου 2018 (https://www.imerodromos.gr/koino-anakoinothen-tsipra-ieronymoy/) αλλά και τις δηλώσεις των Τσίπρα – Ιερώνυμου που είχαν ακολουθήσει, ήταν φανερό ότι ο διαχωρισμός των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας υπάγεται κι αυτός πλέον στην κατηγορία των ζητημάτων που η πολιτική απάτη τα έχει μετατρέψει σε ανέκδοτα.
Ανέκδοτα όπως εκείνο το «φεύγουν οι βάσεις» που… μένουν καθώς φυσικά και το πιο πρόσφατο που βαφτίζει «τέλος των Μνημονίων» την διαιώνιση των Μνημονίων.
Μετά, δε, και την δημοσιοποίηση του Σχεδίου υλοποίησης της συμφωνίας Πολιτείας – Εκκλησίας που κοινοποίησε η κυβέρνηση στην ιεραρχία (https://www.naftemporiki.gr/documents/1443706/to-sxedio-ulopoiisis-tis-sumfonias-politeias-ekklisias) είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι:
α) Η κυβέρνηση ενώ ισχυρίζεται ότι καταργεί την έννοια του κληρικού – δημοσίου υπαλλήλου, εντούτοις δεσμεύεται ότι το κράτος αναλαμβάνει εσαεί το βάρος της μισθοδοσίας των κληρικών που, όμως, δεν θα καταβάλλεται πλέον ως μισθός στους κληρικούς, αλλά που το Κράτος αναλαμβάνει να το καταβάλλει εσαεί στην Εκκλησία με τη μορφή επιδότησης. Πρόκειται, δηλαδή, για λαμπρή εφαρμογή του «θαύματος» που βαφτίζει το «κρέας – ψάρι» και τον «δεσπότη – Παναγιώτη».
β) Η κυβέρνηση προχωρά στην παραίτηση του Δημοσίου από την διεκδίκηση του όλου της διαφιλονικούμενης λεγόμενης «εκκλησιαστικής περιουσίας». Με αυτό τον τρόπο παραχωρεί το 50% της περιουσίας αυτής στην Εκκλησία αποσύροντας την αμφισβήτηση που εγείρει το ελληνικό δημόσιο από το 1952 για αυτές τις τεράστιες εκτάσεις και περιουσίες και παραδίδοντας το ήμισυ αυτών στην Εκκλησία και στις μητροπόλεις.
γ) Η κυβέρνηση, όπως προέκυψε άλλωστε και από τις τότε δηλώσεις και τις σχετικές ευχαριστίες του Αρχιεπισκόπου προς τον Τσίπρα, αφενός αφήνει ανέγγιχτο στην αναθεώρηση που προωθεί το προοίμιο του Συντάγματος και την αναφορά του «Eις τo όνoμα της Aγίας και Oμooυσίoυ και Aδιαιρέτoυ Tριάδoς», αφετέρου με την διατήρηση στο άρθρο 3 των αναφορών περί «επικρατούσας» θρησκείας στην Ελλάδα, παραπέμπει τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας στις ελληνικές (άμα τε και ορθόδοξες) καλένδες, διατηρώντας αυτές τις σχέσεις και διασυνδέσεις εξουσίας επί του μάταιου τούτου κόσμου στον αιώνα τον άπαντα.
Κατόπιν τούτων προκύπτει το ασφαλές συμπέρασμα:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε παρά είναι ο… εαυτός του και στο ζήτημα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας. Ως γνήσιος εκπρόσωπος του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω, άλλα κάνω κι άλλα λέω ότι κάνω», ο ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη συμφωνία με την Ιεραρχία θα παριστάνει ότι προχωρά σε «διαχωρισμό» Κράτους – Εκκλησίας την στιγμή που με τη δική του σφραγίδα αυτή η σκοταδιστική και αντιδραστική σύμφυση διατηρείται μέχρι… Δευτέρας Παρουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου