Ποιοι φο­βού­νται το Πο­λυ­τε­χνείο;

Πριν ένα χρόνο, τέ­τοιες μέρες ήταν, μια ολι­γο­με­λής ομάδα αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων «αντιε­ξου­σια­στών» κα­τέ­λα­βε το χώρο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, έβαλε λου­κέ­τα στις ει­σό­δους, απο­τρέ­πο­ντας έτσι τόσο τις κα­τα­θέ­σεις στε­φά­νων από φο­ρείς του ερ­γα­τι­κού λαϊ­κού κι­νή­μα­τος όσο και τις προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες επι­σκέ­ψεις από σχο­λεία. 

Σή­με­ρα, όπως μα­θαί­νου­με, μια χού­φτα φα­σι­στοει­δή επι­χεί­ρη­σαν να βρω­μί­σουν το χώρο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου με ακρο­δε­ξιά σύμ­βο­λα. 

Τα γε­γο­νό­τα αυτά δεν είναι ασφα­λώς τυ­χαία. Δε­κα­ε­τί­ες τώρα, γκρου­πού­σκου­λα του λε­γό­με­νου αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου, κου­κου­λο­φό­ροι κα­τα­λη­ψί­ες, φα­σι­στοει­δή ενταγ­μέ­να σε πα­ρα­κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς επι­χει­ρούν να προ­βο­κά­ρουν την επέ­τειο της ηρω­ϊ­κής εξέ­γερ­σης του Πο­λυ­τε­χνεί­ου.

Στο στό­χα­στρο της δρά­σης των πα­ρα­πά­νω βρί­σκε­ται το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Κοινό στοι­χείο όσων, είτε υπό την ση­μαία του επο­νο­μα­ζό­με­νου «αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου», είτε από ορ­γα­νώ­σεις της φα­σι­στι­κής δε­ξιάς, επι­χει­ρούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να υπο­νο­μεύ­σουν την επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου είναι ο βαθύς, απρο­κά­λυ­πτος αντι­κομ­μου­νι­σμός. 

Θα μπο­ρού­σα­με να θυ­μη­θού­με πλη­θώ­ρα πε­ρι­πτώ­σε­ων όπου ομά­δες γνω­στών-αγνώ­στων λει­τούρ­γη­σαν ως το μακρύ χέρι των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του αστι­κού κρά­τους ενά­ντια στους κομ­μου­νι­στές: Από τους «αναρ­χι­κούς»-ασφα­λί­τες του 1985 και τις δο­λο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις ενά­ντια σε μέλη της ΚΝΕ το Νο­έμ­βρη του 1995 μέχρι σή­με­ρα η πρό­σφα­τη ιστο­ρία βρί­θει πα­ρα­δειγ­μά­των.

Το κύριο ερώ­τη­μα, ωστό­σο, είναι ποιόν εξυ­πη­ρε­τούν οι προ­σπά­θειες υπο­νό­μευ­σης της επε­τεί­ου του Πο­λυ­τε­χνεί­ου; 

Ποιοι φο­βού­νται το αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό μή­νυ­μα που εκ­πέ­μπει η με­γα­λειώ­δης εξέ­γερ­ση του Νο­έμ­βρη του 1973; 

Η απά­ντη­ση είναι ξε­κά­θα­ρη: Οι προ­βο­κά­τσιες που στή­νο­νται κάθε χρόνο τέ­τοιες μέρες εξυ­πη­ρε­τούν τις βα­θύ­τε­ρες επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της (βλ. ΗΠΑ) να στα­μα­τή­σουν να απο­δί­δο­νται τιμές στην εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Να μη βγουν συ­μπε­ρά­σμα­τα από την αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη και το αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό μή­νυ­μα που αυτή φέρει. 

Γι’ αυτό προ­σπα­θούν, με διά­φο­ρους τρό­πους, να σπι­λώ­σουν την επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, να την αμαυ­ρώ­σουν και να την υπο­βαθ­μί­σουν, την ίδια στιγ­μή που εμπλέ­κουν τη χώρα ολο­έ­να και βα­θύ­τε­ρα σε άκρως επι­κίν­δυ­νους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς. 

Μόνο που όλοι αυτοί, οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, οι υπε­ρα­τλα­ντι­κοί της σύμ­μα­χοι και οι πάσης φύσης συ­νει­δη­τοί προ­βο­κά­το­ρες, ξε­χνούν πως τον τε­λευ­ταίο λόγο θα τον έχει ο λαός. 

Όπως και πριν από 45 χρό­νια, έτσι και τώρα το σύν­θη­μα πα­ρα­μέ­νει πιο επί­και­ρο από ποτέ: ΈΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΈΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας