«Αν το δάσος ήταν τράπεζα;»…

Από τον «στρατηγό άνεμο», τότε, στο «ασύμμετρο φαινόμενο», σήμερα.

Από την τραγωδία του 2007, στον θρήνο του 2018. Ναι:

– το κράτος τους, το κράτος που οι τροικανοί ελεγκτές του είναι «μόνιμοι» αλλά οι πυροσβέστες του συμβασιούχοι,

– το κράτος τους, που τελεί σε πλήρη ετοιμότητα όταν κατάσχει εκατομμύρια λογαριασμούς μικροοφειλετών αλλά σε αδυναμία όταν πρέπει να διαφυλάξει την ανθρώπινη ζωή από φωτιά, βροχή, σεισμό ή δολιοφθορά,

– το κράτος τους, που επιδεικνύει παραδειγματική «συμμετρία» όταν έρχεται σταθερά πρώτο σε ΝΑΤΟικές δαπάνες δεκάδων δισεκατομμυρίων αλλά έχει μειώσει τα κονδύλια για δασοπυρόσβεση από τα 500 εκ. το 2009 σε κάτω από 400 εκ. σήμερα,

– το κράτος τους, που ψηφίζει στο άψε – σβήσε μνημόνια και ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών αλλά ουδέποτε «πρόκανε» να ψηφίσει νόμο που να απαγορεύει το χτίσιμο στα καμένα,

– το κράτος τους, υπό όποια απόχρωση – μπλε, πράσινη, ροζ – έχει συνέχεια: Είναι η συνέχεια της στάχτης, της οδύνης, του σπαραγμού…

***

«Ερώτηση:

Το προ διετίας σκίτσο του Κύπριου σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη, που αφορούσε στην Κύπρο, μπορεί να αφορά και την Ελλάδα;

Απάντηση:

Ουδέν σχόλιον…»

***

του Νίκου Μπογιόπουλου