«Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», λέει ο λαός και η παροιμία αυτή ταιριάζει γάντι στην αντιπαράθεση που έστησαν χτες στη Βουλή κυβέρνηση και ΝΔ, στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για το «αναπτυξιακό σχέδιο».
Από τη συζήτηση ξεχώρισε η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει την έως τώρα πολιτική της ως μια φιλολαϊκή τάχα εκδοχή της πορείας εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, και το «αναπτυξιακό της σχέδιο» στον αντίποδα του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου», για το οποίο κατηγορεί τη ΝΔ.
Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας επικαλέστηκε τα εύσημα Ευρωπαίων αξιωματούχων προς την κυβέρνηση, «πικάροντας» κυριολεκτικά τη ΝΔ ότι της πήρε την μπουκιά από το στόμα και ότι αυτό αναγνωρίζεται πλέον από παραδοσιακούς συμμάχους της στην ΕΕ.
Από την πλευρά της, η ΝΔ υπερασπίστηκε μέχρι κεραίας την αντιλαϊκή πολιτική των δικών της κυβερνήσεων και διεκδίκησε την «πατρότητα» πολλών από τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που έκαναν στη συνέχεια οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Σε ό,τι αφορά το «αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης, ο Κυρ. Μητσοτάκης προσπάθησε να το απαξιώσει, ενώ, απευθυνόμενος στο κεφάλαιο, διαβεβαίωσε ότι η ΝΔ διαθέτει καλύτερο.
Οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρουσιάζουν το «αναπτυξιακό» τους σχέδιο ως μια «γέφυρα από τη μνημονιακή διαχείριση στον νέο ορίζοντα», που «βρίσκεται σε ρήξη με το παρελθόν και σε αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό». Το σχέδιό τους, όμως, είναι φτιαγμένο από τα ίδια αντιλαϊκά υλικά που οδήγησαν στην καπιταλιστική κρίση.
Οι δύο «πυλώνες» του είναι, από τη μια, η κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων,
Τον πυρήνα του σχεδίου διαπερνά το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει το ρόλο της στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, να αναδειχτεί η Ελλάδα σε ενεργειακό και εμπορικό κόμβο.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι στόχοι που θέτει το σχέδιο προϋποθέτουν τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς.
Για να «χρυσώσει το χάπι» και να εγκλωβίσει το λαό, η κυβέρνηση παρουσιάζει ορισμένα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας ως απόδειξη της ...«κοινωνικής πολιτικής» της και ως συστατικά της «δίκαιης ανάπτυξης», ξεκόβοντας κάθε συζήτηση για ανάκτηση απωλειών από την περίοδο της κρίσης, τώρα που υποτίθεται ότι τα μνημόνια τελειώνουν.
Στον ανταγωνισμό της με τη ΝΔ, ισχυρίζεται ότι με την πολιτική της δημιουργούνται προϋποθέσεις αύξησης του κατώτατου μισθού, αποφεύχθηκαν το «λοκ άουτ» και η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, επανέρχονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η «εργασιακή κανονικότητα».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Η αύξηση στον κατώτερο μισθό προβλέπεται να γίνει με νόμους των μνημονίων, ύστερα από οκτώ χρόνια συντριπτικών μειώσεων κι ενώ παραμένουν σε ισχύ όλοι οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι που «κατατρώνε» ακόμα κι αυτούς τους άθλιους μισθούς («ευελιξία» στην αγορά εργασίας, έμμεση - άμεση φορολογία κ.λπ.).
Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν σημαίνει και επαναφορά του πλαισίου για τις κλαδικές συμβάσεις, καθώς πληθαίνουν τα σημάδια ότι οι εξαιρέσεις και οι «αστερίσκοι» θα τις μετατρέπουν σε «πουκάμισο αδειανό» για τους εργαζόμενους.
Τέλος, χρειάζεται μεγάλο θράσος να μιλάει η κυβέρνηση για αποφυγή των ομαδικών απολύσεων, όταν είναι αυτή που τις νομοθέτησε, ενώ και για το «λοκ άουτ» η συμβολή της στη θωράκιση της σχετικής νομοθεσίας υπήρξε μεγάλη, με το «πόρισμα των ειδικών».
Συμπερασματικά, το «αναπτυξιακό» σχέδιο της κυβέρνησης πράγματι αποτελεί «γέφυρα»: Από την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, προσαρμοσμένης στα δεδομένα και τις ανάγκες του κεφαλαίου σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει κι αυτό το μήνυμα χρειάζεται να στείλει με τη συμμετοχή στην απεργία και στις συγκεντρώσεις την Τετάρτη 30 Μάη.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 24 Μάη 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου