Το ΚΚΕ παλεύει με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και ενάντια σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση. Και όχι μόνο, αλλά ενάντια συνολικά στην εξουσία των μονοπωλίων. Λέει στο λαό ότι ο πραγματικός του αντίπαλος είναι τα μονοπώλια που έχουν στα χέρια τους την οικονομία και την εξουσία. Αυτό που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός, δεν είναι να συνεχίσουν να εναλλάσσονται στην κυβέρνηση κόμματα που υπηρετούν την ίδια στρατηγική, έστω και με άλλο μείγμα, αλλά η ριζική αλλαγή πολιτικής.
Υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί: Τι άλλαξε προς το καλύτερο για το λαό από την εναλλαγή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, για πάνω από 30 χρόνια στην Ελλάδα; Τι πρόσφερε στο λαό η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάδειξή του ως αξιωματική αντιπολίτευση; Εμποδίστηκαν μήπως αντιλαϊκά μέτρα; Η ενίσχυση του ενός πόλου του συστήματος σε βάρος του άλλου, στην προκειμένη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη ΝΔ, δεν μπορεί να δρομολογήσει εξελίξεις θετικές για το λαό. Πολύ απλά, γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμεύσεις απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ.
Γι' αυτό το λόγο, αυτό που έχει σημασία για το λαό την επομένη των εκλογών δεν είναι η εναλλαγή κυβερνήσεων που κινούνται στο ίδιο αντιλαϊκό πλαίσιο παρά τις διαφορές τους.
Σημαντικό για το λαό είναι πως η ψήφος του θα συμβάλει να βρεθεί ο ίδιος σε καλύτερη θέση. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ψήφος του θα μεταγγιστεί στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας. Της μόνης, δηλαδή, δύναμης που μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Πως η ψήφος του θα δώσει μήνυμα χειραφέτησης από την πολιτική του κεφαλαίου. Πως θα «πονέσει» τον πραγματικό του εχθρό το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Πως θα εκφράσει την αντίθεσή του στην ΕΕ. Πως πάνω από όλα θα συμβάλει ώστε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις όχι για να φύγει ο ένας διαχειριστής και να έρθει ένας άλλος, αλλά να αποκτήσει ο λαός πίστη στη δύναμή του ότι μπορεί να ξαποστείλει συνολικά το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις κυβερνήσεις του. Αυτή λοιπόν δεν είναι χαμένη ψήφος, η ψήφος στο ΚΚΕ.
2. Το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό. Μήπως με τη στάση του δίνει ανάσα στα κόμματα που κυβερνάνε;
Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην οργάνωση αγώνων για να εμποδιστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, να ανακουφιστεί ο λαός. Καταθέτει προτάσεις νόμου στη Βουλή για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, για την κατάργηση των διοδίων για τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους ΕΒΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Πρωτοστατεί στη δράση για τη διεκδίκηση λύσης στα λαϊκά προβλήματα. Αλήθεια, γιατί αυτές οι προτάσεις δεν υιοθετήθηκαν από άλλα κόμματα, αφού για να υλοποιηθούν δε χρειάζονται ούτε λαϊκή εξουσία, ούτε σοσιαλισμό; Γιατί, απλώς απαιτούν σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου. Χωρίς γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την ΕΕ δεν μπορείς να «σώσεις το λαό». Η γραμμή υποταγής είναι που δίνει ανάσα όχι μόνο στα κόμματα που κυβερνούν, αλλά συνολικά στο σάπιο σύστημα.
Τα άλλα κόμματα, που υπόσχονται ότι θα ασκήσουν φιλολαϊκή πολιτική αν κυβερνήσουν, τι ακριβώς εξαγγέλλουν; Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οποιαδήποτε αποκατάσταση εισοδημάτων και ανακούφιση θα εξαρτηθεί από τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας. Δηλαδή, από το πόσο θα το επιτρέψουν το κεφάλαιο και η κερδοφορία του. Δε δεσμεύεται για κανένα φιλολαϊκό μέτρο, εκτός από ορισμένα ψίχουλα διαχείρισης της φτώχειας. Αυτή η πολιτική δε δίνει διέξοδο στο λαό, τον αφήνει εγκλωβισμένο μέσα στην αντιλαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα ποιος κυβερνάει, ηττοπαθή, συμβιβασμένο με μειωμένες απαιτήσεις.
Το ΚΚΕ, βεβαίως, λέει και κάτι άλλο, ότι το ζήτημα για το λαό είναι να ζήσει ανθρώπινα με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής. Αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί όσο η παραγωγή γίνεται με στόχο τα κέρδη των καπιταλιστών. Για να μπορέσει λοιπόν ο λαός να ζει τη ζωή που του αξίζει και όχι να επιβιώνει όπως - όπως χρειάζεται μια άλλη οργάνωση, της οικονομίας, της παραγωγής με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
3. Το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει. Αν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, δε θα γινόταν κάτι καλύτερο για το λαό;
Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μη διεκδικεί την εξουσία. Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του, είναι το κόμμα που παλεύει για να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία, σε συνεργασία και κοινή πάλη με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή η εξουσία, που θα συγκροτείται από λαογέννητους θεσμούς, δημιουργημένους μέσα στην εργατική - λαϊκή πάλη, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό στην αγροτική παραγωγή. Με κεντρικό σχεδιασμό θα οργανώσει την παραγωγή σε όλη τη χώρα με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών - εργατικών αναγκών. Θα βγάλει τη χώρα από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος. Σε αυτήν την εξουσία, στη «λαϊκή διακυβέρνηση» αυτής της εξουσίας, το ΚΚΕ θα δώσει το «παρών» με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση - όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ενώ ο πλούτος που παράγεται, τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κ.τ.λ. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση δε θα εξασφαλίσει τίποτα θετικό για το λαό, για τους εργαζόμενους. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο λαός θα ήταν με δεμένα τα χέρια. Ούτε μέτρα ανακούφισης θα μπορούσε να πάρει υπέρ των εργαζομένων. Γι' αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει ότι δεν ανησυχεί για το ποιο κόμμα θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση στο σημερινό πλαίσιο εκ των πραγμάτων θα ασκήσει διαχείριση υπέρ των συμφερόντων των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, ανεξάρτητα από διακηρύξεις. Αυτή η λογική έχει δοκιμαστεί (π.χ., με τη συμμετοχή ΚΚ σε κυβερνήσεις, στη Γαλλία, στην Ιταλία κ.α.), και συνοδεύτηκε από κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων (γιατί αυτό απαιτούσαν οι ανάγκες του κεφαλαίου), από περαιτέρω αφοπλισμό και υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, απογοήτευση και συμβιβασμό. Αυτό, άλλωστε, δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου. Ο λαός σήμερα δεν πρέπει να «παραμυθιάζεται» ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση, χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που θα υλοποιήσει πολιτική υπέρ του λαού.
4. Γιατί να μην ψηφίσουμε για μια αλλαγή στην Ευρώπη σαν αυτή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαών, γιατί τόσο η ΕΕ, όσο και η ΕΟΚ παλιότερα έχουν στο πιστοποιητικό της γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο στον ανταγωνισμό του με άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κ.λπ.
Γι' αυτό, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1950 τόσο το ΚΚΕ, όσο όμως και η ΕΔΑ, αποκάλυψαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΟΚ και τάχθηκαν εναντίον της ένταξης της Ελλάδας σε αυτήν.
Η σημερινή πολιτική της ΕΕ δεν είναι διαστρέβλωση των «αρχών συγκρότησής της» ούτε αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων δογμάτων», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας το λαό. Ολη η πορεία της είναι μια αλυσίδα αντιλαϊκών κρίκων στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή;
- Οταν η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, την οποία ο ΣΥΝ ψήφισε μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε, περιλάμβανε την «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων», την αρχή της «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού»; Αυτό σημαίνει πλήρης απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου με σκοπό την επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών, προϋποθέτοντας βεβαίως επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
- Οταν το πρόγραμμα Σύγκλισης για την Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) το 1996, με βάση το οποίο ιδρύθηκε η «Ευρωζώνη», περιλάμβανε κανόνες εποπτείας και επιτήρησης των καπιταλιστικών οικονομιών στην τήρηση αντιλαϊκών στόχων.
- Οταν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ το 1999, στην οποία ο ΣΥΝ - βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ - ψήφισε λευκό, καθιερώθηκε το «Σύμφωνο Σταθερότητας» ορίστηκαν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δείκτες εποπτείας των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη, άνοιξε όλη η ατζέντα της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στους μισθούς, η ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων κ. ά.
- Οταν στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν όλες οι επόμενες σύνοδοι και συμφωνίες από τη Στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα το 2000 μέχρι σήμερα, περιλαμβάνοντας στο αντιλαϊκό μενού όλο και περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα: «Ελαστικοποίηση» εργασιακών σχέσεων, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, περικοπές μισθών - συντάξεων κ.λπ.
- Οταν, παράλληλα με τις κεντρικές συνθήκες, διαμορφώνονταν και άλλες αντιλαϊκές συμφωνίες για την αγροτική παραγωγή (Κοινή Αγροτική Παραγωγή), την ενίσχυση στρατιωτικών και κατασταλτικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τον Ευρωστρατό κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου