Δεν περνάει μέρα ή μάλλον ώρα που να μην ακουστούν οι φωνές των εκπρόσωπών του που μιλάνε για την αναγκαιότητα ύπαρξης της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης".
Το ...."μεγάλη" ας το αφήσουμε στην άκρη, αφού το μέγεθος του μαχαιριού που σε σφάζει μπορεί να έχει κάποια σημασία, αλλά η αλήθεια είναι ότι και μια μικρή λάμα σε σκοτώνει εύκολα.
Αυτό το "δημοκρατική" όμως τι εννοεί;
Το πόσο "δημοκρατικό" ήταν το ΠΑΣΟΚ, που έπνιγε στα δακρυγόνα κάθε διαδήλωση στα χρόνια της κρίσης που ήταν μόνο του στην κυβέρνηση, το νοιώσαμε στο πετσί μας.
Πόσο δημοκρατία μπορεί να ήταν αυτό που ζήσαμε με τόσες φοβερές ριπές μέτρων εναντίον του λαού (δήμος=λαός) που είδε τη ζωή του όχι απλά να ταπεινώνεται αλλά να χάνεται κυριολεκτικά;
Αλλά για να πάμε και στην ουσία, πόση σχέση με τη δημοκρατία (όπου ο λαός είναι κράτος) μπορεί να έχει αυτό που ζούμε εντός ΕΕ, όπου κάθε μέρα βλέπουμε όλες τις κρίσιμες και σοβαρές αποφάσεις να παίρνονται όχι απλά ερήμην μας, αλλά και εναντίον μας, από τεχνοκράτες στις Βρυξέλλες, που φυσικά δουλεύουν για λογαριασμό των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων που είναι και η πραγματική εξουσία (κράτος);
Επειδή όμως στο ΠΑΣΟΚ αρέσει να μιλάει για τις "μεγάλες δημοκρατικές παραδόσεις" και να προσποιείται τον ηγέτη σε κάποιο υποτιθέμενο δημοκρατικό αγώνα εναντίον του φασισμού, της Χ.Α. και άλλα τέτοια συμπαθητικά, ας δούμε στα γρήγορα ποια ακριβώς είναι η "δημοκρατική παράδοση" από την οποία προέρχεται.
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από Ριζοσπάστη του 1947 και δείχνει καθαρά το "ενδιαφέρον" του Γ.Παπανδρέου, του γνωστού μας "γέρου της Δημοκρατίας", για τη Δημοκρατία, αλλά και το πόσο πραγματικά "απεχθανόταν" το φασισμό και τη φασιστική παρακρατική βία:
"Μετά τη δολοφονία των κρατουμένων στις φυλακές Γυθείου στις 21/3/1947 από τους συμμορίτες του Μπαθρέλου, επισκέφτηκε το Γύθειο ο Γεώργιος Παπανδρέου και δήλωσε τα εξής, για να καθησυχάσει προφανώς τους συμμορίτες του παρακράτους της Δεξιάς, που είχαν ανησυχήσει από την παραπλανητική δήλωση της Κυβέρνησης της Αθήνας ότι θα διαλύσει τις παρακρατικές οργανώσεις:
«Εφόσον δεν έχει αποκατασταθεί η έννοια του Κράτους, η διατήρησις των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί εθνικήν ανάγκην. Όταν αργότερα επιτευχθεί η δημιουργία ισχυρού κράτους, αι παρακρατικαί οργανώσεις δεν θα έχουν λόγον υπάρξεως»."
(Ριζοσπάστης 21/3/1947)
Να λοιπόν που για μερικούς "δημοκράτες" "αι παρακρατικαί οργανώσεις" (που δεν ήταν τίποτα άλλο από συμμορίες δολοφόνων, μέχρι πριν λίγο συνεργατών των Γερμανών), μπορούν και να χρησιμεύουν στη δημιουργία ενός ισχυρού κράτους ("δημοκρατικού" προφανώς).
Οταν η εξουσία τους απειλείται από το λαό τότε και οι φασίστες αποτελούν μια χαρά συμμάχους...
Εκείνα τα χρόνια στα μάτια του λαού "συμμορίτες" ήταν το παρακράτος της δεξιάς.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η "δημοκρατία" τους μας δίδαξε ότι συμμορίτες ήταν οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που τσακίστηκαν στις εξορίες και τα ξερονήσια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου