«Ομως η επανίδρυση ή επαναθεμελίωση δεν θα ξεκινήσει από το μηδέν, δεν συνεπάγεται τη διάλυση. Μια διάλυση της σημερινής Ε.Ε. χωρίς ένα ώριμο εναλλακτικό αριστερό σχέδιο εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας αρνητικής παλινδρόμησης, μιας επιστροφής σε εποχές καταστροφικών εθνικιστικών ανταγωνισμών. Αυτή είναι η προοπτική των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων που ισχυροποιούνται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ακόμη γιατί τα περισσότερα δεινά από μια διάλυση της Ε.Ε. θα τα πληρώσουν και πάλι οι πιο αδύνατοι, οι πιο αδύναμες χώρες, αλλά και οι πιο αδύναμοι στην κάθε χώρα ξεχωριστά.
Αυτή η θέση δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί ως μια συγκατάθεση στη σημερινή Ευρώπη μέσα από τη λογική του "λιγότερου κακού". Αντίθετα, αυτή η θέση καθιστά πιο επείγουσα την ανάγκη για ανατροπή του σημερινού, επικίνδυνου τέλματος, και προσδίδει στην εν λόγω ανατροπή το περιεχόμενο ενός μεγάλου κοινωνικού και οικολογικού μετασχηματισμού, μιας "επανίδρυσης της Ευρώπης", όπως τονίζουν οι συγγραφείς, σε νέες αξιακές βάσεις, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ισότιμης συνεργασίας». Απόσπασμα από άρθρο του Γ. Δραγασάκη στην «Αυγή της Κυριακής» 30.3.2014, που αποτελεί πρόλογο σε βιβλίο για την ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το στόχο «αλλαγής της ΕΕ» και όχι βέβαια της διάλυσής της, θεωρώντας ως αντίπαλο τη σημερινή κυρίαρχη πολιτική διαχείρισης στην ΕΕ και την κυβέρνηση της Γερμανίας που την στηρίζει ως το ισχυρότερο κράτος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας σταθερά στην κατεύθυνση της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, πότε προβάλλει ότι η δική του κυβέρνηση θα γίνει εφαλτήριο για αλλαγές στην ΕΕ, πότε το αντίστροφο, ότι οι αλλαγές στην Ελλάδα για να εφαρμοστούν πρέπει να γίνουν υπόθεση της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Απ' αυτό το τελευταίο προκύπτει και η διεκδίκηση από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) του προέδρου της Κομισιόν με υποψήφιο τον Αλ. Τσίπρα. Οπως και η αναζήτηση συμμαχιών με τις κυβερνήσεις των κρατών του Νότου.
***
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αντιφατική αλλά δεν είναι: Θέλει αλλαγή της Ευρώπης αλλά όχι διάλυση της ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι προσδιορίζει με σαφήνεια τα όρια μέσα στα οποία επιδιώκει τέτοιες αλλαγές. Ορια που καθορίζονται από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, ως στηρίγματος αυτού του δρόμου σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, τις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ (Συνθήκη του Μάαστριχτ κ.λπ.), τους θεσμούς της, τις «κοινές πολιτικές» κ.λπ. Το γεγονός ότι διεκδικούν την προεδρία της Κομισιόν φανερώνει την ταύτισή τους με την ΕΕ και τους θεσμούς της. Είναι, λοιπόν, κατανοητό ότι η αλλαγή πολιτικής που θέλει δεν αμφισβητεί τη στρατηγική του κεφαλαίου, την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας, τη διαμόρφωση κατάλληλου επιχειρηματικού περιβάλλοντος για επενδύσεις κ.λπ. Για την ανάκαμψη στην Ελλάδα, άλλωστε, επιμένει ότι η ανάγκη «διάσωσης της οικονομίας», η έξοδος από την κρίση και η ανάπτυξη συνδέονται θεμελιακά με την ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της «πραγματικής οικονομίας». Η αλλαγή, λοιπόν, πολιτικής προβάλλεται με κριτήριο το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τους στόχους της ανάκαμψης.
***
Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει σε λαθροχειρία προβάλλοντας ότι με την καπιταλιστική ανάπτυξη θα έρθει η λαϊκή ευημερία, θα αντιμετωπιστούν η ανεργία, τα προβλήματα χρηματοδότησης στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, καθώς θα υπάρξει φοροελάφρυνση του λαού κ.λπ.
Βεβαίως, τώρα τελευταία προσαρμόζεται προσπαθώντας να περιορίσει τις όποιες προσδοκίες, λέγοντας, π.χ., ότι το μνημόνιο έχει 400 εφαρμοστικούς νόμους που δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη, ή ότι κακώς καταλαβαίνουν, όσοι καταλαβαίνουν, πως μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί αμέσως να αποφασίζει και να εφαρμόζει φιλολαϊκούς νόμους, αφού δεν ελέγχει όλους τους τομείς του κράτους κ.λπ. Αλλά και εδώ, συγκαλύπτει ότι το κράτος είναι του κεφαλαίου, όπως και η οικονομία, αφήνοντας να υπάρχει η αυταπάτη ότι κάποια στιγμή, αφού οι εργαζόμενοι επιδείξουν υπομονή, η καπιταλιστική ανάκαμψη θα φέρει «κέρδη» και στο λαό.
***
Συνεχίζει ο Γ. Δραγασάκης στο ίδιο άρθρο:«Είναι δυνατοί όμως τέτοιοι μετασχηματισμοί ή μήπως η Ευρώπη έχει καταστεί ένα σύστημα που δεν επιδέχεται αλλαγής, μεταρρύθμισης ή μετασχηματισμών, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν; (...) Ο μετασχηματισμός της Ευρώπης προϋποθέτει τη συγκέντρωση των δυνάμεων της Αριστεράς και, ταυτόχρονα, τον μετασχηματισμό της από μια δύναμη περιθωριακή, κυρίως αμυντική, σε μια δύναμη ικανή να δρα ταυτόχρονα σε όλα τα πεδία στα οποία δρα και ο αντίπαλός της: και στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο, επίσης στο ιδεολογικό, το προγραμματικό, το κινηματικό και το πολιτικό ταυτόχρονα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποπροσανατολίζει από το κύριο, που είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, αυτό το δρόμο υπηρετεί από την ίδρυσή της η ΕΕ αφού είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών. Και βεβαίως σε αυτές τις συνθήκες ούτε αλληλεγγύη ούτε δικαιοσύνη ούτε ισότιμη συνεργασία μπορεί να υπάρξει. Γιατί στις σχέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη κυρίαρχος είναι ο ανταγωνισμός, ο οποίος δεν εξαλείφεται όποια μορφή συνεργασίας, πιο χαλαρής ή πιο στενής, αποφασίσουν να ακολουθήσουν. Ανταγωνισμός που πατάει πάνω στο έδαφος της ανισοτιμίας και της ανισομετρίας.
Καμιά επομένως κυβέρνηση, ούτε της «αριστεράς», ακόμη και αν κυριαρχήσει σε όλα τα κράτη της ΕΕ, δεν μπορεί να επιβάλει πολιτική υπέρ των λαϊκών συμφερόντων ούτε σε κάθε κράτος - μέλος ούτε στην ΕΕ.
Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στα παραπλανητικά κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι δυνατόν να υπάρξει φιλολαϊκή αλλαγή της ΕΕ. Μόνη διέξοδος για το λαό είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου