«Η αντίληψη που επικρατεί στην πλειοψηφία της κοινωνίας είναι ότι (...) η κυβέρνηση της Αριστεράς, καθώς θα έχει αναλάβει την κρατική εξουσία θα σταματήσει τον κατήφορο και θα ψηφίσει νόμους υπέρ των συμφερόντων των πολλών. Γνωρίζουμε όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι (...) Η ανάληψη της κυβέρνησης δεν ισοδυναμεί με τον άμεσο έλεγχο όλων των μηχανισμών του κράτους» (Γ. Μηλιός, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» 31/3/2014).
Η παραδοχή αυτή, που καταγράφεται και σε δηλώσεις και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν σηματοδοτεί παρά την προσπάθεια προσαρμογής του λόγου τους στα δεδομένα που διαμορφώνει η κατάσταση και οι ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και κυρίως η προοπτική της ανάκαμψης.
Γνωρίζοντας ότι στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και της ΕΕ, της διαχείρισης που αντιστοιχεί στις ανάγκες των καπιταλιστών, δεν υπάρχει ο παραμικρός χώρος για την ικανοποίηση εργατικών λαϊκών αναγκών επιχειρούν εκ των προτέρων να καλλιεργήσουν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων στο λαό. Ταυτόχρονα να ενσωματώσουν στοιχεία της κριτικής που τους ασκείται απ' την πλευρά του ΚΚΕ ώστε να την «απονευρώσουν» και να τη φέρουν στα μέτρα της πρότασής τους προς όφελος του κεφαλαίου.
Χαρακτηριστικό αυτού του πνεύματος είναι άρθρο στην πρώτη σελίδα της «Αυγής» (3/4/2014) όπου ο συντάκτης με ψευδώνυμο «Μακμακ» σημείωνε: «Ούτε εγώ χαίρομαι που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, κατανοώ όμως γιατί δεν είναι δυνατόν να βγούμε σε ορατό χρονικό διάστημα».
Θυμίζουμε ότι το 2012 ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε σε συνέντευξή του στο «tvxs.gr», μια δήλωση που επαναλαμβάνει αραιά και πού ως σήμερα:«Εξουσία, ξέρετε, είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από τη διακυβέρνηση. Τη διακυβέρνηση μπορείς να την πάρεις με την ψήφο (...) αλλά την εξουσία δεν την παίρνεις έτσι εύκολα (...) Η δυνατότητα η Αριστερά να βρεθεί στην κυβέρνηση είναι συνυφασμένη με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, του μαζικού κινήματος. Εμείς λοιπόν σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να ζητάμε ψήφο εξουσίας και να μη μας περνάνε για τρελούς, αλλά να μας παίρνουν στα σοβαρά, ακριβώς γιατί δύο χρόνια τώρα είχαμε το λαό στους δρόμους»...
Αλήθειες και παγίδες
Ολοι τους επικαλούνται σε γενικές γραμμές σωστές διαπιστώσεις για να οδηγήσουν όμως το λαό σε λάθος συμπεράσματα.
Ο Μηλιός π.χ. δέχεται ότι το να κυβερνάς δεν ταυτίζεται με το να ελέγχεις τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, να ψηφίζεις νόμους υπέρ του λαού και να εφαρμόζονται. Κρύβει όμως το λόγο για τον οποίο αυτό συμβαίνει. Δηλαδή ότι η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και το μόνο που αλλάζει είναι ο πολιτικός εκπρόσωπός τους που διαχειρίζεται τις υποθέσεις τους για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ. τετραετία). Στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και με την εξουσία στα χέρια του κεφαλαίου, όποιος και να έρθει στην κυβέρνηση και πέρα από προθέσεις θα χορέψει στο σκοπό που θα βαράνε τα «όργανα» των καπιταλιστών.
Και το κρύβει ακριβώς για να σερβίρει την παλιά χρεοκοπημένη θεωρία των «βημάτων», ότι πρώτα θα πάρουμε την κυβέρνηση για το λαό και μετά, σιγά σιγά, θα κάνουμε το σημερινό κράτος φιλολαϊκό...
Θεωρία που υπερασπίστηκε και ο Αλ. Τσίπρας, δηλώνοντας στο πλαίσιο της διακαναλικής συνέντευξης που παραχώρησε το βράδυ της Τετάρτης:«Πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα. Το μνημόνιο, που μάλιστα μας λένε ότι τελειώνει, δεν είναι ένας νόμος. Πριν σας μίλησα για 400 εφαρμοστικούς νόμους. Το μνημόνιο είναι ένα πλέγμα νόμων που έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς. Και για να γκρεμιστεί αυτό το καθεστώς δεν θα αρκεί μέσα σε μια μέρα η κατάργηση κάποιων νόμων ή των νόμων που το έφεραν στη Βουλή. Για αρκετό χρονικό διάστημα θα γίνει μια προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας και αλλαγής του πλαισίου μέσα στο οποίο θα δομείται η κοινωνία και η οικονομία».
Με τη δήλωσή του αυτή ενταφίασε οριστικά τους αλλοτινούς «λεονταρισμούς» για κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο στη Βουλή, την επόμενη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησης απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους υφάρπαξε λαϊκές ψήφους. Αφήνοντας όμως - σε ένα άθλιο εμπόριο μάταιης ελπίδας - να αιωρείται η εντύπωση ότι τα φιλολαϊκά μέτρα απλά μετατίθενται χρονικά για αργότερα ...αλλά κάποτε θα έρθουν.
Κρύβοντας επιμελώς τα όσα τάζει την ίδια στιγμή στο κεφάλαιο: Ανάκαμψη, ρευστότητα, ανταγωνιστικότητα, υγιή επιχειρηματικότητα, εγγύηση του ευρωμονόδρομου, διεκδίκηση καλύτερων θέσεων εντός ΕΕ κλπ., που βεβαίως δεν ταιριάζουν με τα φιλολαϊκά μέτρα.
Θέλουν το κίνημα του χεριού τους
Υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο που συνοδεύει αυτή τη λογική. Η επίμονη ανάδειξη της ευθύνης του κινήματος να στηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την υπόμνηση ότι αν δεν το πράξει, θα είναι υπόλογο για την αδυναμία της να ξεδιπλώσει μια φιλολαϊκή τάχα πολιτική. Κάτι χειρότερο από εκβιασμός. Εφτασε ο Αλ. Τσίπρας να δηλώνει στη διακαναλική του συνέντευξη: «Υπάρχει μία κόπωση των κινητοποιήσεων, μία απογοήτευση (...) υπάρχει και κάτι επικίνδυνο και για μας ... Μια λογική ανάθεσης. Οτι αφού δεν βγαίνει τίποτα, τη μια βγαίνουμε τρώμε ξύλο, την άλλη τρώμε χημικά, την άλλη ξανατρώμε ξύλο, την άλλη ξανατρώμε χημικά και αυτοί μέσα ψηφίζουν ερήμην μας, η πλειοψηφία εννοώ, ε, η μόνη λύση θα είναι να έρθουν οι εκλογές να τους μαυρίσουμε και να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως και είναι αυτή η λύση. Αλλά ξέρετε κάτι; Εμείς θα χρειαστούμε αυτό το λαό να κινητοποιείται, όπως κινητοποιήθηκε το '11 και το '12, όταν γίνουμε κυβέρνηση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως δεν είναι καθόλου αθώος ούτε για την απογοήτευση ούτε για τη λογική της ανάθεσης η οποία θέριεψε με δική του ευθύνη ώστε να αναβαθμιστεί ο ρόλος του στο αστικό πολιτικό σύστημα και να προστατευτεί αυτό το σύστημα απ' τη δίκαιη οργή του λαού. Είναι ένοχος γιατί κατασυκοφάντησε το ταξικό κίνημα. Γιατί έφτασαν στελέχη του, όπως ο Π. Σκουρλέτης, να υπερασπίζονται μορφές πάλης ανώδυνες για τους καπιταλιστές, απογευματινούς περιπάτους στις πλατείες, και να τις αντιπαραθέτουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, χαρακτηρίζοντας ξεπερασμένο ένα δυνατό όπλο που διαθέτει η εργατική τάξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε και θέλει κίνημα «σύμμαχό» του στην προσπάθεια να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας για την ντόπια αστική τάξη. Για να το εξασφαλίσει, καταφεύγει στη γνωστή τακτική («το κίνημα θα πρέπει να στηρίζει την κυβέρνηση», να την «ελέγχει» και να την «σπρώχνει προς τα αριστερά») με την οποία πολιτεύτηκε η ΠΑΣΚΕ τη δεκαετία του '80, ευνουχίζοντας το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ανδρώνοντας τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, μετατρέποντας τα συνδικάτα σε εκλογικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και εξασφαλίζοντας την «εργασιακή ειρήνη» που επιθυμούσαν οι καπιταλιστές. Αυτόν το στόχο άλλωστε εξυπηρετεί η προ ολίγων βδομάδων συγκρότηση νέας παράταξης από τις δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα όχημα για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στήριγμά της στη συνέχεια...
Μειωμένες απαιτήσεις και «υποσχέσεις»
Η ρητορική περί δυσκολιών στην υλοποίηση αλλαγών προς όφελος του λαού και η παραπομπή τους στο αόριστο μέλλον απαντά και στο φόβο του ότι μπορεί να εισπράξει τα επίχειρα της διάψευσης των προσδοκιών που καλλιέργησε. Κατά βάση, όμως, αντανακλά την προσαρμογή των διακηρύξεων και της συνθηματολογίας του στο όνομα του ρεαλισμού.
Ετσι, η πολιτική αστικής διαχείρισής του εμφανίζεται λίγο - πολύ ως ένα «τακτικό κόλπο», ως «συμβιβασμοί για καλό σκοπό», μια προσπάθεια να «ξεγελαστεί» το σύστημα παίρνοντας υπόψη τον αρνητικό συσχετισμό. Αυτό υποστήριξε, εμμέσως πλην σαφώς, ο Αλ. Τσίπρας στη διακαναλική:«Είναι η πιο δύσκολη στιγμή για οποιαδήποτε κυβέρνηση να έχει να αντιμετωπίσει ένα σχέδιο ανάταξης. Αρα, αυτό σημαίνει ότι οι συγκρούσεις μας και το σχέδιο εξόδου μας πρέπει να είναι καλά μελετημένο (...) Δεν μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση που αύριο θα γίνει κυβέρνηση να λέει δεν θα πάω να διαπραγματευτώ (...) Δεν έχουμε στο μυαλό μας ότι θα πάμε στους Ευρωπαίους και θα τους πούμε χρηματοδοτήστε μας για να φτιάξουμε σοσιαλισμό. Τον σοσιαλισμό θα τον φτιάξουμε όταν θα πατήσουμε στα πόδια μας. Και θα τον φτιάξουμε γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι αυτός ο ανταγωνισμός. Είναι η αλληλεγγύη. Το μέλλον του κόσμου δεν είναι ο νεοφιλελεύθερος, βάναυσος, ο καζινοκαπιταλισμός που ζούμε σήμερα, να παίρνουμε τη ζωή του άλλου προκειμένου να έχουμε κέρδος».
Προετοιμάζοντας, λοιπόν, τους εργαζόμενους για τις «δυσκολίες», ταυτόχρονα αφήνουν «αδέσποτη» μια υποψία ελπίδας για μια πιο σύγχρονη εκδοχή «βολέματος» και ενσωμάτωσης, απευθυνόμενοι κυρίως σε εργαζόμενους πιο πολιτικοποιημένους που συμμετέχουν στο κίνημα. Σε ημερίδα του ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ», του γερμανικού αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ «Die Linke», στις 22-23 Μάρτη, ο «νούμερο 2» της Κουμουνδούρου, Γ. Δραγασάκης, περιέγραψε τη δυσκολία που θα έχουν στο να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό, τις τράπεζες κ.λπ. Οπως είπε,«το αριστερό δεν είναι αυτονόητο. Χρειαζόμαστε ένα άνοιγμα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό» και προανήγγειλε εφαρμογή μεθόδων ενσωμάτωσης στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, αλλά και κλείνοντας πονηρά το μάτι σε όσους ονειρεύονται ζεστές θεσούλες σε κρατικούς οργανισμούς και μηχανισμούς σημείωσε ότι θα χρειαστεί «να υπάρξει συμμαχία όχι κατ' ανάγκην μόνο με "δικούς μας" (...) Πρέπει να δούμε στρατηγική συμμαχιών. Θέλουμε να εκπροσωπούμε όλες τις δυνάμεις, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά».
Τα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεγελάσουν το λαό και να παγιδευτεί σε νέα αδιέξοδα. Στο λαβύρινθο του καπιταλισμού καραδοκούν πολλοί «Μινώταυροι», πουθενά όμως η σωτηρία του. Τα όσα λέει και όσα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι κριτήριο για τους εργαζόμενους, που πρέπει να δουν καθαρά την ταξική ουσία της πρότασής του. Ο ταξικός εχθρός (τον οποίο σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα αφήνει στο απυρόβλητο το ΚΚΕ ενώ ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ!), δηλαδή οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι ακτοπλόοι, οι φαρμακοβιομήχανοι, ο ΣΕΒ, η ΕΕ με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ χαριεντίζεται, τον «ελέγχει» ως προς την αξιοπιστία και την ικανότητά του να τα βγάλει πέρα στη διαχείριση των υποθέσεών του. Σε αυτούς δίνει εξετάσεις. Μέσα σε αυτά που εξετάζεται είναι η ικανότητά του να ξεγελά και να ενσωματώνει το λαό. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να του κάνουν τη χάρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου