Επιστροφή στην κανονικότητα

Έξοδος στις αγορές!

Έτσι λέγεται η νέα προσπάθεια να δραπετεύσει το σύστημα από την κρίση του στέλνοντας λάθος μηνύματα ή για την ακρίβεια λέγοντας ψέμματα ότι δήθεν αυτό αποτελεί ένα βήμα μπροστά για όλους μας.

Αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε σε μια φράση την προπαγάνδα της θριαμβολογίας γύρω από την «έξοδο στις αγορές» η φράση θα ήταν αυτή:

«Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα».

Το ακούσαμε πρώτα από αναλυτές μεγάλων καναλιών και  την επόμενη από τον κ.Βενιζέλο αλλά και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες.

Για ποια και τι είδους «κανονικότητα» μιλάνε όμως;

Είναι κανονικότητα η εξαθλίωση; 

Είναι κανονικότητα η φτώχεια;

Το 1,5 και παραπάνω εκατομμύριο άνεργοι (οι επίσημα καταγεγραμμένοι) είναι «κανονικότητα»;

Τι το «κανονικό» ή «φυσιολογικό» μπορεί να έχει ένα τέτοιο φούντωμα της ανεργίας σε μια οικονομία;

Η απελπισία όλων όσων δεν έχουν ούτε τα εντελώς στοιχειώδη για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους είναι κανονικότητα;

Τα εκατομμύρια ανασφάλιστοι που δεν έχουν καμιά πρόσβαση στην υγεία είναι κανονικότητα;

Τα σχολεία που αντί να γίνονται περισσότερα κλείνουν ένα-ένα είναι κανονικότητα;

Οι γιατροί στα Δημόσια Νοσοκομεία, που αντί να γίνονται περισσότεροι, είτε απολύονται είτε αναγκάζονται να αποχωρήσουν, είναι κανονικότητα; 

Τα Δημόσιο σύστημα Υγείας που καταρρέει και δεν μπορεί με τίποτα να ανταποκριθεί στις ανάγκες που όλο μεγαλώνουν είναι κανονικότητα;

Τα διακοσάρια, τρακοσάρια και τετρακοσάρια στους μισθούς και η απόλυτη κατάργηση και λεηλασία δικαιωμάτων είναι κανονικότητα;

Το νοίκιασμα εργαζόμενων χωρίς όρους σαν σύγχρονων σκλάβων από εταιρείες είναι κανονικότητα;

Η κατάργηση με απλά λόγια του ιερού, ανθρώπινου και εντελώς απαραίτητου δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη δουλεία είναι κανονικότητα;

Η όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή των ...«ασφαλισμένων» στα φάρμακα είναι κανονικότητα;

Η παραπέρα συρρίκνωση της δικής μας γεωργίας και της κτηνοτροφίας είναι κανονικότητα;

Το χτύπημα του συνδικαλισμού και οι συνεχείς απόπειρες κατάργησης δικαιωμάτων όπως η απεργία είναι κανονικότητα;

Η τρομοκρατία κι ο φόβος της απόλυσης στους τόπους δουλειάς είναι κανονικότητα;

Η αστυνομοκρατία στην Αθήνα κάθε λίγο και λιγάκι είναι κανονικότητα;

Το ψέκασμα με χημικά εργαζόμενων, νέων. συνταξιούχων και όποιου άλλου τολμάει να κατέβει στο δρόμο για να παλέψει για τη ζωή του είναι κανονικότητα;

Κι όμως... η απάντηση είναι ΝΑΙ.

Όλα αυτά, ΝΑΙ είναι κανονικότητα.

Και η αλήθεια είναι πως όλοι αυτοί που μιλάνε αυτές τις μέρες για ...«κανονικότητα» έχουν δίκιο!!

Είναι απόλυτα ειλικρινείς! Αυτή είναι πλέον η μόνη κανονικότητα που μπορούν  να υποσχεθούν!

Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να τάξει ο καπιταλισμός.

Ακούστε τους προσεκτικά.

Μιλάνε γενικόλογα για κάποιες «καλύτερες μέρες», για «νέους δρόμους», για «αισιόδοξες προοπτικές για την οικονομία» κλπ. Μόνο που αποφεύγουν να δώσουν σ' αυτά κάποιο ...κανονικό περιεχόμενο. 

Θα είναι "καλύτερες" μέρες χωρίς καλύτερους μισθούς, με χειρότερες παροχές σε όλα τα επίπεδα!

 Θα είναι καλύτερες μέρες δηλαδή χωρίς κανονική δουλειά, καλύτερες μέρες με χειρότερη Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, Πολιτισμό, Αθλητισμό... 

Αυτά ήταν όλα «υπερβολές» και «αγκυλώσεις» του παρελθόντος που «επιτέλους» ξεπεράστηκαν!

Πάμε για «επιστροφή στην κανονικότητα» λοιπόν. Τη νέα κανονικότητα που τάζει ο καπιταλισμός, η ΕΕ των διαρκών μνημονίων επιτήρησης, αυτήν την κανονικότητα της «οικονομία της αγοράς» που βέβαια μισεί τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους.

Επιστροφή δηλαδή σε συνθήκες άλλων εποχών, επιστροφή στην άγρια εκμετάλλευση άλλων αιώνων.

Σαν να μην υπήρξαν ποτέ αγώνες και κατακτήσεις.

Σαν να μη χύθηκε ποτέ αίμα για να γίνει η ζωή μας πιο ανθρώπινη.

Σαν να μην υπήρξαν ποτέ εξεγέρσεις κι επαναστάσεις που πήγαν την ιστορία μπροστά.

Αυτή είναι η  «κανονικότητά» τους,  ή αλλιώς η παράδοση των απλών ανθρώπων της δουλειάς,  όλου του λαού στα γούστα και τα συμφέροντα των αγορών, η υποταγή της ζωής και της ανθρωπιάς στη θρησκεία του κέρδους.

Αυτό είναι το δικό τους όνειρο, όμως όχι το δικό μας!

Το όνειρό τους από τη μια και το όραμά μας για έναν άλλο δικό μας κόσμο από την άλλη.

Σε μια διαρκή σύγκρουση όπου δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε και να νικήσουμε!

Αυτός ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δυο.

Ας το καταλάβουν όλοι.

Του Γιώργου Σαρρή