ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πρόγραμμα ενσωμάτωσης με "αντικαπιταλιστικό" μανδύα

Το περιβόητο «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα» που διατυπώνει η εκλογική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δημοσιεύθηκε την περασμένη βδομάδα, ως «άμεσο πολιτικό στόχο» περιλαμβάνει ...δεκατέσσερις «βασικούς στόχους» (σε μια χαρακτηριστική συρραφή τύπου ...«όλοι οι καλοί χωράνε»), μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η «αντικαπιταλιστική ρήξη / αποδέσμευση από την Ευρωζώνη και την ΕΕ». Παρ' όλα αυτά, μέσα σε όλο αυτό το κατεβατό τους δεν απαντάνε το βασικό: Ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση θα κάνει πράξη αυτό το πρόγραμμα, αυτήν την «αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ»;

Μια προσεκτική ανάγνωση του κειμένου τους επιβεβαιώνει ότι δεν μιλάμε για ...παράλειψη από αφηρημάδα: Είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτές οι «ρήξεις» δεν θα γίνουν από την εργατική - λαϊκή εξουσία, αλλά με κάποιο απροσδιόριστο μαγικό τρόπο.

Η πλήρης αποσύνδεση των «αντικαπιταλιστικών πολιτικών στόχων», που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από το ζήτημα της αλλαγής τάξης στην εξουσία γίνεται πάνω από όλα σαφής από την κριτική που κάνει στο ΚΚΕ, ότι παραπέμπει «όλους τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους του κινήματος στο ακαθόριστο μέλλον της "λαϊκής εξουσίας"».

Ενώ θα υλοποιείται το «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμά» τους ...ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο θα ζουν και θα βασιλεύουν, αφού λόγος δεν γίνεται για κοινωνικοποίηση (μιλάει για κάποια εθνικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών). Στο κεφάλαιο θα επιβάλλεται διπλασιασμός της φορολογίας του, θα υπάρχει και «εργατική δημοκρατία» σε χώρους δουλειάς με ανακλητότητα χωρίς όμως λαϊκή εξουσία!! Στην πραγματικότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει έναν αχταρμά στόχων που το κίνημα μπορεί να παλεύει σε συνθήκες καπιταλισμού και έχουν χαρακτήρα σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου (π.χ. φορολογία του κεφαλαίου), μέτρα που αφορούν τη λαϊκή εξουσία, μέτρα αστικής διαχείρισης και όλα αυτά τα ονομάζει αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ...που δεν ξέρουμε ποιος θα υλοποιήσει!

Αρα λοιπόν, αφού η εργατική - λαϊκή εξουσία είναι του «ακαθόριστου μέλλοντος», ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση θα υλοποιήσει στόχους όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ; Μια κλασική αστική κυβέρνηση που «θα πιεστεί από το κίνημα»; Μια «αριστερή» παραλλαγή της, όπως αυτή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν γίνει μια τέτοια αποδέσμευση, χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων (αφού δεν θα υπάρχει η «λαϊκή εξουσία», προφανώς τα μονοπώλια θα κάνουν κουμάντο), σε τι θα ωφελήσει το λαό; Σε ποια διεθνή συμμαχία, άραγε, θα πάρει μέρος ένα τέτοιο κράτος; Είναι άραγε τυχαίο ότι στο πολυσέλιδο κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λείπει και η παραμικρή αναφορά στα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πέρα από την ΕΕ, σε μια περίοδο μάλιστα που οξύνονται οι αντιθέσεις τους, με σαφή επίδραση και στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας;

Ολα αυτά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν τα απαντά. Τολμούμε βεβαίως να απαντήσουμε εμείς ότι αυτή η γραμμή, που σπέρνει αυταπάτες για τη δυνατότητα υλοποίησης αντικαπιταλιστικών στόχων χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, αποπροσανατολίζοντας από το κύριο πολιτικό ζήτημα - που ακόμα και αν σήμερα δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, είναι στην ημερήσια διάταξη η συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση - είναι γραμμή αυταπατών, υποταγής και έμμεσης στήριξης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου είναι χαρακτηριστική η κριτική της εκλογικής διακήρυξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΡΙΖΑ: «Η πρότασή του είναι ο πλήρης συμβιβασμός με τους δανειστές, η αποδοχή του ευρώ και του πλαισίου της ΕΕ»... Ούτε κουβέντα δηλαδή για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με τον οποίο δεν «συμβιβάστηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήταν ανέκαθεν ένθερμος υποστηρικτής του, πολύ πριν αρχίσει τις διαδοχικές εξετάσεις του στην αστική τάξη. Αυτόν το δρόμο υπεράσπιζε ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν, αλλά και μετά τις εκλογές του Μάη του 2012, όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούσε για «σημαντική νίκη του λαού» και έτρεξε πρώτη - πρώτη να πιάσει «στασίδι» και έγινε ντεκόρ στο περίφημο σόου με τη διερευνητική εντολή για αστική κυβέρνηση που πήρε ο Τσίπρας...

Είναι τόσο «ριζοσπαστικές» οι θέσεις και οι στόχοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που της επέτρεπαν να συνδιαλέγεται επί μήνες για το ενδεχόμενο πολιτικής σύμπραξης με το πιο «καθαρό» σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα καπιταλιστικής διαχείρισης του «Σχεδίου Β'» του Αλ. Αλαβάνου. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από το πώς θα εξελιχθεί τελικά το «διαζύγιο» στο οποίο οδηγήθηκαν αυτές οι δυνάμεις, μετά το επίμονο φλερτ τους, είναι σίγουρο ότι ετοιμάζονται να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου, καλύπτοντας το κενό που θα αφήσει η παραπέρα σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΗΓΗ: προλετάριος