Γεώργιος Παπανδρέου: «Γέρος της Δημοκρατίας» ή ξενόδουλος Αντικομμουνιστής;

Γεώργιος Παπανδρέου και Σκόμπι
(στη φωτογραφία δίπλα στον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό)
ήταν οι αρχιτέκτονες της σύγκρουσης
και στη συνέχεια της σφαγής του ελληνικού λαού.

Η συγκεκριμένη εγκύκλιος έχει αφήσει εποχή. 
Για την ακρίβεια: Αποτυπώνει πλήρως το χαρακτήρα μιας ολόκληρης εποχής, το είδος της εξουσίας που είχε επιβάλει η πλουτοκρατία στην Ελλάδα όσο και την «ποιότητα» των πολιτικών της εκπροσώπων, οι οποίοι είχαν αναλάβει τη διαχείριση των υποθέσεων της άρχουσας τάξης, λίγο πριν από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Η εγκύκλιος που φέρει την υπογραφή του τότε πρωθυπουργού και υπουργού Παιδείας, του βαπτισθέντα και ως «Γέρου της... Δημοκρατίας», εκδόθηκε στις 11 Μάρτη 1965. Δηλαδή, πριν από 48 χρόνια.

«Απολαύστε» την:

«Εμπιστευτικόν
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965

Προς

Τους Γενικούς Επιθεωρητάς
Μέσης Εκπαιδεύσεως

Εφιστώ την προσοχήν όλων των καθηγητών των Γυμνασίων και τους ΚΑΘΙΣΤΩ υπευθύνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της νεολαίας Λαμπράκη. Ο κομμουνισμός είναι εχθρός και του Εθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενεάς.
Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν. Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Ελευθερία (Εθνική και Πολιτική) και Δικαιοσύνη. Αγάπη και θυσία. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και με αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά. Ελλάς και Δημοκρατία. Αληθής Δημοκρατία.

Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν. Οσοι πιστεύουν εις τα ιδεώδη των, τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον εκπαιδευτικόν κόσμον.

Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του υπουργείου Παιδείας πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά ΕΠΕΘΥΜΟΥΝ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ. Παρακαλώ, όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας, Γραφείον Υπουργού - εμπιστευτικώς) σχετικήν έκθεσιν. Δεχθήτε και διαβιβάσητε προς άπαντας, διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκαρδίους χαιρετισμούς μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος κυβερνήσεως και υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων».

(Πηγή: Ν.Μπογιόπουλος, Ριζοσπάστης 11 Μάρτη 2011).

«Γέρος της Δημοκρατίας» ή... «παπατζής»;
Γράφει ο Ν.Μπογιόπουλος, Δεκέμβρης 2001.

Tην ερχόμενη Τετάρτη, ένεκα της συμπλήρωσης 33 ετών από το θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ (υπό την αιγίδα του ΙΣΤΑΜΕ) είχε τη φαεινή ιδέα και θα οργανώσει εκδήλωση στη μνήμη, όπως αναφέρεται, του «Γέρου της Δημοκρατίας»... Στην εκδήλωση, εκτός των άλλων, θα απευθύνει χαιρετισμό και το εγγόνι του, ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεότερος...

Επειδή είμαστε βέβαιοι για την αδύνατη μνήμη του κυρίου υπουργού Εξωτερικών, αλλά και επειδή το ΠΑΣΟΚ πάσχει από μια μέγιστη «αναπηρία» (σσ: το να κόβεις την Iστορία στα μέτρα σου συνιστά τέτοιου είδους «αναπηρία») θα αναφερθούμε - επί τροχάδην - σε όσα οι κύριοι που συμμετέχουν στην εκδήλωση θα «ξεχάσουν» να αναφερθούν...

Εχουμε και λέμε:
α) Ο όρος «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή επειδή ακριβώς ο λαός μας αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, λόγω της μόνιμης τακτικής του τελευταίου να γέρνει πάντα όπου φυσούσε ο άνεμος.

β) Αποτελεί μνημείο υποκρισίας η φράση του γερο-Παπανδρέου «πιστεύομεν και εις τη λαοκρατία» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, από το ίδιο σημείο που μερικά χρόνια αργότερα, στις 3/3/1950 εκφωνούσε λόγους κατά «του συρφετού των αλητών του ΚΚΕ»...

γ) Είναι αυτός που λίγους μήνες μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα έδωσε την εντολή, ως πρωθυπουργός του Σκόμπι πια, για τη δολοφονία του λαού της Αθήνας στις 3 Δεκέμβρη του 1944.

δ) Ο «γέρος της Δημοκρατίας» ήταν αυτός που για να μη μείνει εκτός Βουλής το 1952 εντάχθηκε στο κόμμα του Παπάγου, πράγμα που το ξεχνούν οι σημερινοί οπαδοί του Πλαστήρα...

ε) Είναι αυτός που ως υπουργός Παιδείας εξέδωσε τη γνωστή εγκύκλιο 1010 του '65 με την οποία έθετε υπό διωγμό «τας κομμουνιστικάς ιδέας» από τα σχολεία.

στ) Είναι αυτός που συνηγόρησε στο κλίμα «βίας και νοθείας» του '61 εκτιμώντας ότι θα τον ευνοούσε εκλογικά, ενώ ως εμπνευστής του «διμέτωπου» - που ουσιαστικά υπήρξε «μονομέτωπος» κατά της Αριστεράς - παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στο Παλάτι, το 1965, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για τη χώρα λίγο αργότερα...

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από όσα «πρόσφερε» στον τόπο ο γερο-Παπανδρέου. Συνεπώς οι απόγονοί του, «σοσιαλιστές» και «δημοκράτες» όσο κι αυτός έχουν κάθε λόγο να τον τιμούν.

(Πηγή: Ριζοσπάστης, 1 Δεκέμβρη 2001).

Ποιος «Γέρος της Δημοκρατίας»;

Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης, σε εκδήλωση για τον «Γέροντα της Δημοκρατίας» είπε τα εξής: «Ο Γεώργιος Παπανδρέου συμβολίζει τον αδιάκοπο αγώνα (δεν τον άκουσα να λέει, του λαού) για τη δημοκρατία...». Πολύ θα ήθελα, μια απάντηση στην απορία μου, για το αν θεωρεί, ο κ. πρόεδρος, αδιάκοπο αγώνα για τη δημοκρατία:

- Την καταπάτηση των αρχών της Συμφωνίας του Λιβάνου (έστω εκείνου του αντιδραστικού για τον ελληνικό λαό) απ' τον πρωθυπουργό της «Εθνικής Ενότητας», ο οποίος οδήγησε τα γεγονότα στο αιματοκύλισμα της Αθήνας, τον Δεκέμβρη του '44.

- Την προτροπή του, ως πρωθυπουργού, προς το λαό της Αθήνας να ψηφίσει στις δημοτικές εκλογές του 1964 τον υποψήφιο δήμαρχο της Δεξιάς Γ. Πλυτά, αγνοώντας την πρόταση της ΕΔΑ για συνεργασία ΕΚ - ΕΔΑ και υποστήριξη από κοινού, του αγωνιστή της Δημοκρατίας Ν. Κιτσίκη.

- Τη στήριξη, από μέρους του Γ. Παπανδρέου, του θρόνου με τη θέση του για «εκσυγχρονισμό» του βασιλικού θεσμού, προωθώντας επιπλέον την Ανοιξη του 1965, το βασιλικό διάταγμα ώστε να ονομαστεί ο στρατός ξηράς, «βασιλικός στρατός», όπως είχε γίνει με την Αεροπορία και το Ναυτικό παλαιότερα, από άλλους πρωθυπουργούς και που τελικά δεν τα κατάφερε, λόγω σφοδρότατης αντίδρασης του ελληνικού λαού και των βουλευτών της προδικτατορικής ΕΔΑ.

- Τέλος, τη συναίνεση, από μέρους του, της χορηγίας προίκας, που θα πλήρωνε ο ελληνικός λαός, στην τότε πριγκίπισσα Σοφία για τον γάμο της με τον Χουάν Κάρλος της Ισπανίας, που τελικά τα κατάφερε από κάτι μυστικά νατοϊκά κονδύλια, καθώς και άλλα τινά...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΓΟΥΒΕΤΑΣ
Αθήνα
ΠΗΓΗ