Η ώρα του σωφρονισμού

1. Δεν υπάρχει μετριότητα που να μην έχει κάνει την τύχη της στην πολιτική σκηνή. Ανά πάσα στιγμή σαν ελβετικό ρολόι που ο κούκος του πετάγεται έξω κάθε ώρα, η μετριότητα σαν απειλή εμφανίζεται στη ζωή μας εκπαιδευμένη και ικανοποιημένη με το έργο της. Δεν την αναχαιτίζει τίποτα, μέχρι και την περιφρόνησή μας χρησιμοποιεί, αποκαλώντας τη δυναμική ακρόαση. Η καθημερινή μας κακοποίηση και η γενική μας χρεοκοπία δεν είναι τυχαίο ότι αποτελούν μόνιμη απασχόληση των μετρίων, επικεφαλής των οποίων είναι ο Σαμαράς. Αυτός μας διαχειρίζεται με τον τρόπο που διαχειρίζεται το περιβάλλον του. Βέβαιος έως θανάτου πως ο Ελληνας είναι μετριότητα, ξεδιπλώνει τα θλιβερά σχέδιά του σε βάρος μας.
2. Ο Βενιζέλος υπνωτίζει τον εαυτό του και πιστεύει πως υπνωτίζει όλους εμάς, έχοντας αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην εξουσία, για την οποία η έλξη θα πρέπει να εμφανίστηκε από τη μυστηριώδη εποχή της παιδικής του ηλικίας. Παρατηρώντας αφηρημένα την πραγματικότητα, απαριθμεί καθημερινά λόγους για το πώς θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους ντίλερ της Ευρώπης. Δεν μ' ενοχλεί η μισανθρωπία του Βενιζέλου, ούτε το επιτηδευμένο αχαλίνωτο εγώ του. Μ' ενοχλούν όλοι αυτοί που προσπαθούν να τον μεταφράσουν, παίζοντας έτσι στο πλευρό του εναντίον μας. Πρόκειται για δημοσιογραφικές πένες που συχνά αλληλοσπαράζονται και οι οποίες ξαφνιάζονται αρνητικά όταν καταλάβουν πως ακόμη κυκλοφορούν ζωντανοί πολίτες.

3. Χωρίς θεωρία και ως εκ τούτου αποσπασματική και ανολοκλήρωτη, η Αριστερά αντιγράφει απευθείας συμπεριφορές από τους «εχθρούς» της. Ο Τσίπρας έκανε μια θεαματική βουτιά στις τσέπες του Βενιζέλου, ελπίζοντας πως κάποια τρύπα θα υπάρχει για να πέσει κάποιος βουλευτής στο φυτώριο του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να πετύχει κάτι εντυπωσιακό, επιχείρησε άλλου είδους προσέγγιση: Απηύθυνε έκκληση «συνείδησης» στους απρόθυμους Πασόκους, τους οποίους πρέπει να διασκέδασε δεόντως. Ο Τσίπρας κατάφερε να κάνει την Αριστερά ένα χόμπι με κοινωνικό σκοπό, άφησε κατά μέρος τα μασκαριλίκια περί σοσιαλισμού και συνήλθε όπως του άξιζε από την πραγματικότητα. Τώρα πρέπει να διαχειριστεί τη φούσκα του σαν ένα ακόμη καθωσπρέπει μαγαζί στην πιάτσα.

4. Σαμαράς και Βενιζέλος εκπροσωπούν την ωμότητα μέσω της οποίας συντηρούν τη συλλογική ψευδαίσθηση, οδηγώντας τον κόσμο σε τόπο χλοερό, τόπο αναπαύσεως. Κουρντίζοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ανακάλυψαν πως αυτός είναι ο τρόπος να κλείνει κάθε διάλογος για διεκδικήσεις. Πρόκειται για σωφρονισμό με πολιτικό χαρακτήρα - αυτό είναι το ουσιαστικό του γνώρισμα. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει νομιμότητα ούτε προστασία, και κάθε δική μας παρατήρηση διαστρεβλώνεται ή αγνοείται. Ο σωφρονισμός μας δεν θ' αργήσει να περάσει από τα χέρια των τεχνικών της εξουσίας στους γνωστούς αναλυτές, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως αυτός ο σωφρονισμός είναι θεϊκής προέλευσης. Πρέπει ν' απαντήσουμε αφού πρώτα σκεφτούμε τη ρήση του Καντ: «Ο δαυλός της κριτικής του λόγου οφείλει να φωτίσει όχι τις άγνωστες σ' εμάς περιοχές πέραν του κόσμου των αισθήσεων αλλά τον σκοτεινό χώρο του ίδιου μας του νου». Η κυρίαρχη ιδεολογία, παρά τους αιματηρούς αγώνες που έδωσε ο λαός μας, κέρδισε στο σημείο της μόρφωσης, γι' αυτό και μπόρεσε να βάλει χέρι στη νοημοσύνη μας, να παίξει με την πνευματική μας ελευθερία. Επεισε τους νέους ν' απομυθοποιήσουν τα πανεπιστήμια, αφού λειτούργησε την παιδεία σαν μια κατάσταση μάταιης αναζήτησης. Εστησε τους ακαδημαϊκούς με την πλάτη γυρισμένη σε κάθε διεκδίκηση των φοιτητών. Οι ακαδημαϊκοί εξελίσσονται τώρα σε μια επικίνδυνη μορφή συμβιβασμού. Οποιος πιστεύει πως μπορεί να διαπραγματευτεί οτιδήποτε με την κυβέρνηση είναι ένας αυτόχειρας. Οποιος πιστεύει πως κάτι νέο αρχίζει στη χώρα τώρα, στο ξεκίνημα του οποίου οφείλει να παρίσταται, η ζωή του, όπως γράφει ο Κάφκα, «θα είναι μια σειρά από απατηλά ξεκινήματα».

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ