Τα «δύο άκρα»...

«Δύο άκρα». Τα έχουμε δει και ακούσει όλα; 

Σίγουρα όχι. Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής θα τραβήξει σε μάκρος και μοιραία το αστικό πολιτικό σύστημα και οι μηχανισμοί του έχουν όλο το χρόνο να αναπτύξουν τη συγκεκριμένη ανιστόρητη θεωρία για να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους. Την ταύτιση, δηλαδή, της ναζιστικής δολοφονικής πολιτικής δράσης των φασιστοειδών με τους αγώνες του λαού για να αντισταθεί, να βάλει φρένο σε όσα του τσακίζουν τη ζωή, που η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τη λειτουργία του.

Το συγκεκριμένο θέμα δεν εμφανίστηκε τώρα με αφορμή τις εξελίξεις με το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. 

Το αστικό πολιτικό σύστημα, τα κόμματά του, τα Μέσα Ενημέρωσης, οι μηχανισμοί του, χρησιμοποιούν συνειδητά αποπροσανατολιστικές και βολικές ορολογίες, όπως αυτή των «δύο άκρων». Γιατί είναι ακριβώς αυτή η θεωρία που τους δίνει τη δυνατότητα να ταυτίσουν εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις με μορφές πάλης που επιλέγουν συλλογικά οι εργάτες με αποφάσεις των ίδιων και των σωματείων τους, με άθλιες προβοκάτσιες που στήνουν μηχανισμοί που είτε έχουν άμεση σχέση ή χρησιμοποιούνται από κρατικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες, όπως, π.χ., δολοφονίες («Μαρφίν»), χτυπήματα διαφόρων αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστικών «οργανώσεων», η δράση χρυσαυγιτών. Είναι τόσο ωμοί που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τη στόχευσή τους.

Ας δούμε ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα για να καταλάβουμε πώς καλλιεργήθηκε από τα προηγούμενα κιόλας χρόνια η συγκεκριμένη θεωρία μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα.

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Μάης 2012, περίοδος εκλογικών αναμετρήσεων:

«Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;»...

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12.9.2012, πλήρης νομιμοποίηση των τραμπουκισμών των φασιστοειδών σε βάρος μεταναστών σε Ραφήνα και Μεσολόγγι που τώρα οι ίδιοι καταγγέλλουν:

«Από εκεί και πέρα, βέβαια, η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα και της απουσίας ενός νόμου περί πολιτικών κομμάτων. Γιατί, δηλαδή, μας σοκάρει ότι ο Ν. Μιχαλολιάκος χλευάζει το δημοκρατικό πολίτευμα από τις Θερμοπύλες, όταν η Αλέκα Παπαρήγα δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι το κόμμα της δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα; Ειλικρινά, δεν βλέπω σε τι διαφέρει, επί της ουσίας, ένα φασιστικό κόμμα που αναλαμβάνει αυθαιρέτως αστυνομικά καθήκοντα στα πανηγύρια από ένα λενινιστικό που εμποδίζει την είσοδο της τρόικας στο υπουργείο Εργασίας - και τα δύο περιφρονούν εξίσου τη νομιμότητα».

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16.9.2012, λίγους μήνες μετά το εκλογικό ποσοστό που έχει πάρει η Χρυσή Αυγή και τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτό το θέμα:

«...Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει»...

-- ΝΕΑ, 15.10.2012, παρακολουθήστε τους συνειρμούς που φτιάχνουν έως και αιτιολόγηση των όσων έκαναν οι χρυσαυγίτες έξω από το θέατρο «Χυτήριο»:

«...η πολιτική ανυπακοή που κηρύσσει η Αριστερά στα πανεπιστήμια μοιάζει σαν δίδυμο αδελφάκι με την εθνική ανυπακοή των χρυσαυγιτών έξω από το Χυτήριο. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος».

Στο παρελθόν έχουν καταγραφεί στον αστικό Τύπο δεκάδες άλλες αντίστοιχες αναφορές είτε με ωμό είτε με πιο ...διακριτικό τρόπο. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τις κάπως πιο πρόσφατες εκδοχές για να στηριχτεί η θεωρία των δύο άκρων, όπως αποτυπώνονται σε αστικές εφημερίδες το τελευταίο διάστημα.

-- ΝΕΑ, 16.9.2013:

«Διάβασα προχτές ότι κάπου στην Αττική ο τοπικός σύλλογος γονέων κατέλαβε ένα... νηπιαγωγείο! Λυπάμαι λοιπόν αλλά όταν τα σχολεία, οι πλατείες, οι γειτονιές μετατρέπονται σε γήπεδα αναμέτρησης, ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει. Η επιλογή του μίσους αποτελεί τελικά το κοινό χαρακτηριστικό όσων επιχειρούν από τα δεξιά και τα αριστερά να κατεδαφίσουν τη χώρα ισχυριζόμενοι ότι θα τη φτιάξουν καλύτερη».

Στο ίδιο τσουβάλι όσοι αγωνίζονται για καλύτερη Υγεία, Παιδεία, για το μεροκάματο και τα δικαιώματά τους και η Χρυσή Αυγή που κάνει νταηλίκια σ' όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι. Βία το ένα, βία και το άλλο, λέει ο Πρετεντέρης, αναπαράγοντας συνειδητά τη θεωρία των «δύο άκρων», που ταΐζει τη Χρυσή Αυγή.

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/9/2013: «Σε τι διαφέρει, δηλαδή, η σφαγή ενός αντιφασίστα από τον θάνατο στην πυρά τριών εργαζομένων επειδή επέλεξαν να πάνε στη δουλειά τους μια ημέρα που η Αριστερά απαιτούσε όλοι να απεργήσουν κατά του Μνημονίου;»

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/10/2013: «Εχει σημασία να κατανοήσουμε ότι η εκρηκτική ανάπτυξη της επιρροής της άκρας Δεξιάς διευκολύνθηκε από την ανοχή που αποδεδειγμένα επιδείκνυαν η δημοκρατική τάξη και τα όργανα της Πολιτείας σε έκνομες ενέργειες που καλύφθηκαν υπό τον μανδύα ενός δήθεν αριστερού εξτρεμισμού».

-- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8.10.2013: «Γιατί όλα αυτά τα χρόνια ανεχόμασταν τη βία που εκφραζόταν στο όνομα αριστερών ιδεωδών - έστω και αν η επίσημη Αριστερά στις ποικίλες εκφάνσεις της απέφευγε να την ενστερνισθεί ευθέως - και ξυπνήσαμε, μόλις είδαμε το ίδιο πράγμα να εκδηλώνεται στο όνομα της υπεράσπισης του "ελληνικού αίματος" και της "ελληνικής γης";».

Και στην ίδια εφημερίδα παλιότερα: «Το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Ανοίγει το δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου»...

Είναι μόνο κυνικοί ή προετοιμάζουν το έδαφος για ...άλλα σχέδια που είναι μόνιμα στο μυαλό της άρχουσας τάξης;

Κ. Πασ.